Skrækt og skríkt

Er það misskilningur hjá mér eða eru píkuskrækirnir alveg með mesta móti í þessari þáttaröð af ANTM?

Og var nú eiginlega ekki á bætandi.

Truflar mig samt ekkert að ráði við þýðinguna.

Stefnir í kojufyllirí

Ég á eftir að skila af mér þýðingu fyrir morgundaginn (áttu að vera tvær en ég held að ég nái varla að klára báðar), svara slatta af fyrirspurnum, skrifa grein og ... já. Ýmislegt fleira.

Og núna eru rétt rúmir tólf tímar þar til ég þarf að vakna og gera mig klára fyrir ferðina til London. Förum í loftið 7.15, sem er náttúrlega absúrd tími.

Ojæja, þetta hefst nú allt. Kannski.

Annars er heilsufarið eitthvað upp og ofan hjá ferðafélögunum og það er eitthvað verið að tauta um að hreiðra bara um sig undir sæng (eða teppi) uppi á herbergi með heitt rommtoddí eða eitthvað slíkt. Bara eins og við værum komnar aftur á heimavist MA, nema það þarf ekki að fela toddíið ef fréttist af Tryggva skólameistara á stjákli ...

Við ríku gellurnar

Ég heyrði viðtal við Agnar á Texture í morgunútvarpinu, þar sem hann sagðist greinilega finna fyrir því að ríka liðið væri að spara við sig.

Við vinkonurnar eigum einmitt pantað á Texture á laugardagskvöldið. En hey, við erum Íslendingar ...

Hugsa samt að ég prófi eitthvað annað en humar og skagfirskt lambakjöt.

Flugdólgar, brúðkaupsdólgar og Krókur læknir

ið fljúgum til London á einhverjum frekar ókristilegum tíma á fimmtudaginn (korter yfir sjö, eitthvað svoleiðis). Allt í lagi með það, þannig séð; vona að það fari ekki illa í einhverja svo þeir breytist í flugdólga. Hef aldrei lent í för með slíkum en það held ég sé ekki skemmtilegt.

Verri eru þó líklega brúðkaupsdólgar; ég rakst á Séðogheyrt í vinnunni og þar var frásögn af einhverjum slíkum sem hafði rústað brúðkaupi á Snæfellsnesi af því að hann var eitthvað ósáttur við tónlistina sem spiluð var, barði plötusnúðinn og fleiri í plokkfisk og naut við það aðstoðar móður sinnar.

Nú er einkasonurinn rólegheitamaður og ólíklegur til dólgsláta en ef hann léti í ljós verulega óánægju með tónlistarval þar sem við værum bæði stödd og gerði sig líklegan til ofstopaháttar mundi ég naumast leggja honum lið. Enda held ég að tónlistarsmekkur okkar sé ekki það svipaður.

Ég hef ekki spurt gagnlega barnið hvort einhverjir brúðkaupsdólgar hafi gert vart við sig í brúðkaupi refaskyttunnar föður hennar um helgina en held að hún hefði sagt mér af því ef svo væri. Þeir hefðu þá líklega verið að mótmæla Dr. Hook. En það mundi ég seint gera.

Af beinamálum

Ég hef nú stundum sagt að mér sé nokk sama hvað um snaslið af mér verður þegar ég er hrokkin upp af en ég skal alveg viðurkenna að mér þætti heldur verra að láta brúka einhvern part af skrokknum fyrir öskubakka.

Ekki þar fyrir, ég er alin upp með mannabeinum - það er að segja, í skúffu á skattholi í gamla bænum í Djúpadal var bein, man ekki lengur hvort það var framhandleggs- eða leggjarbein, sem hafði ef ég man rétt (sem ekki er víst) komið upp þegar grafið var fyrir fjósinu (eða einhverju öðru mannvirki) og gæti hafa verið býsna gamalt, frá þeim tíma þegar var hálfkirkja í Dal einhverntíma í til forna. Ég vissi af þessu beini frá því ég man fyrst eftir mér en þrátt fyrir töluverða myrkfælni var ég aldrei neitt smeyk í nágrenni við skattholið; en maður sýndi beininu tilhlýðilega virðingu og það var ekkert verið að handfjatla það hvunndags.

Það má meira en vel vera að beinið sé þarna enn. Ég hef ekki komið í gamla bæinn óralengi, kannski er þessi hluti hans alveg hruninn.

Afmæli skrifstofustjórans

Dóttir mín skrifstofustjórinn á afmæli í dag. Það er farið að styttast dálítið í að ég geti sagt að eldra barnið mitt sé hátt á fertugsaldri.

Hún er semsagt orðin tvöfalt eldri en ég var þegar hún fæddist.

Til hamingju með afmælið, María mín.

Óduglegir Englendingar versus Skagfirðingar

Ég man að þegar ég byrjaði að læra ensku fyrir (úbbs, það eru víst 38 ár síðan) í gagganum á Króknum (fyrsti kennari: Ingólfur Steinsson), þá var það eitt af því sem kom okkur bekkjarsystkinunum á óvart að það virtist ekki vera til neitt almennilegt enskt orð sem þýddi duglegur. Við áttum ef ég man rétt að skrifa lýsingu á okkur sjálfum á ensku og vildum flest meina að við værum nokkuð dugleg ... Ég man að út af þessu sköpuðust nokkrar umræður um það hvort enskumælandi fólk væri bara alls ekki duglegt fyrst það ætti ekki orð yfir það.

Á þeim árum að minnsta kosti var dugnaður í nokkrum metum í Skagafirði. Ekki eins miklum og hestamennska, söngur og slagsmál við Húnvetninga náttúrlega, en það kom þó ekki til fyrr en maður var orðinn aðeins eldri. Þannig að okkur þótti þetta mjö undarlegt.

Núna er ég að vesenast með að þýða duglegur og viti menn, þessum enskumælandi hefur lítið farið fram í dugnaði, það er enn ekkert orð sem mér líkar. Jæja, ætli hardworking verði ekki að duga.

Um bletti og blettaleysi

Siemens er að auglýsa ,,þvottavél sem lætur blettina hverfa".

Skjúsmí - er það eitthvað sem aðrar þvottavélar gera ekki? Veit ekki hvort Siemens telur sig vera með einhverja nýjung en þær þvottavélar sem ég hef átt hingað til og eru að vísu ekki margar (er á þeirri þriðju og hún er tæpra tveggja ára) hafa bara staðið sig alveg þokkalega í þessu.

Hmm.

Hljómar ekkert voðalega spennandi ...

Ég er orðin hundleið á þessum páskum.

Páskaeggið búið og allt.

Eintómar leifar í ísskápnum (ekkert athugavert við leifar af kengúrusteik og grísahrygg per se, ég væri bara alveg í skapi fyrir eitthvað annað en af því að ég er hagsýn húsmóðir er ég ekkert að fara að henda leifunum).

Ég þyrfti að strauja fjall af þvotti en maður eyðir ekki páskafríinu í að strauja, er það?

Eða jú, kannski. Ekkert betra að gera. Tilvalið yfir sjónvarpinu í kvöld. Vantaði reyndar Silfur Egils um helgina, það er svo upplagt að strauja undir Silfrinu. Mun betra til þess en Leiðarljós.

Þannig að ef einhver spyr mig hvað ég gerði um páskana, þá get ég sagt: Ég þýddi og straujaði.

En þetta er nú búið að vera ágætt.

Til London í vetrarúlpunni

Hmm, líklega ekki ástæða til að draga fram léttu sumarjakkana fyrir ferðina til London sem við vinkonurnar erum að fara í á fimmtudaginn. Vorið lætur eitthvað standa á sér - reyndar hélt ég að veðrið væri verra miðað við myndirnar sem ég sá í sjónvarpsfréttum í gærkvöldi en það var líklega norðar í Englandi. Það er nú samt spáð heldur hlýrra um helgina.

Ég ætla allavega að hafa vaðið fyrir neðan mig og leggja af stað í hlýrri yfirhöfn (enda varla ástæða til annars miðað við veðrið hér). Ég hef oftar en einu sinni misreiknað mig á veðrinu í London og verið að drepast úr kulda, sem endaði með því að ég keypti mér yfirhöfn sem mig vantaði nú ekki beinlínis - því að ef ég á of mikið af einhverju eru það yfirhafnir (nei, ekki matreiðslubækur!).

Og ég hef ekki hugsað mér að versla neitt að ráði í London í þetta skipti. Ekki bara vegna gengisins, heldur einfaldlega af því að mig vantar ekkert. Nema fáeinar matreiðslubækur náttúrlega. Og ef ég rekst á eitthvert áhugavert ættarsilfur á einhverjum markaði ... En ég á samt nú orðið flest slíkt sem mig hefur langað í. Meira að segja viktoríanskan silfurtannstöngul.

Blár matur

Páskamáltíðin: Kengúrusteik með bláum kartöflum. Ekki alveg hefðbundið kannski ...

Blátt er ekki algengur litur á mat (og auðvitað eru kartöflurnar dökkfjólubláar en ekki bláar. En hér eru nokkur sýnishorn.

Andabringur

Það er aldrei neitt lát á fólki sem kemur hér inn í leit að eldunarleiðbeiningum eða uppskriftum fyrir andabringur. Eitthvað hefur það kannski fundið sér til gagns en ég ákvað að setja inn (svolítið styttan) pistil sem ég skrifaði í matarblað Fréttablaðsins í vetur:

Andabringur – einfaldur veisluréttur

Aliandabringur eru góðgæti sem hefur ýmsa kosti sem spari- og hátíðamatur (fyrir utan bragðið): Það er fljótlegt og tiltölulega auðvelt að elda þær og hægt að gera það á ýmsan hátt; þær eru flottar á fati eða diski og ekkert mál að bera þær fram (enginn sem þarf að standa sveittur við að skera ofan í alla); þær eru mun léttari en söltu stórsteikurnar og fylltu kalkúnarnir; og flestum þykja þær góðar – börnunum líka. Og svo eru þær meira að segja tiltölulega ódýrar. Eða hafa verið það nú í haust, franskar andabringur hafa fengist á svipuðu verði og kjúklingabringur.

Um andabringur gilda önnur lögmál en um kjúkling - lítil hætta er á að þær beri í sér sýkla og auk þess eru þær alltaf keyptar frystar. Þær þurfa því ekki að vera gegnsteiktar - og eiga ekki að vera það. En auðvitað eru alltaf einhverjir sem vilja ekki rautt eða bleikt kjöt og það er sjálfsagt að koma til móts við þá. Þeir vita bara ekki hvers þeir fara á mis, kjötið verður svo miklu safaríkara og bragðmeira ef það er vel bleikt í miðju.

Eitt af því sem einkennir andabringur er þykkt fitulagið og ég er stundum spurð hvort ekki megi bara skera það af. Ekki ætla ég að banna það en kjötið verður bara svo miklu safaríkara og meyrara ef það er steikt með fitunni. Og þegar það er tilbúið er fitan svo til öll bráðnuð burt og eftir situr þessi stökka, brúna og einstaklega bragðgóða skorpa.

Fitan þarf hins vegar að geta runnið burt eftir því sem hún bráðnar og þá er komið að svo gott sem eina undirbúningnum sem nauðsynlegur er: Að skera í haminn. Sumir láta nægja að skera skurði þvert yfir fitulagið með um 1 cm millibili en algengast er að skorið sé tígulmynstur á ská í fituna, það kemur líka flottast út þegar bringan er borin fram. Skurðirnir eiga að ná alveg gegnum haminn og fituna en ekki ofan í kjötið, því þá lekur kjötsafinn út og kjötið þornar.

Það er engin þörf á að marínera andabringur en ég geri það þó oft; stundum með kryddjurtum og víni, stundum með austurlensku kryddi, stundum með hunangi og/eða balsamediki – en sé það gert þarf að hafa sérstaka gát við steikinguna svo að kjötið verði ekki of dökkt. En sé það gert getur t.d. hunangsblandaður kryddlögur gefið öndinni einstaklega fallegan, dökkgullinbrúnan lit. Svo má líka láta duga að krydda öndina, jafnvel bara með pipar og salti.

Svo er það steikingin. Það er næstum alltaf byrjað á að steikja bringurnar á fituhliðinni þar til mestöll fitan er bráðnuð og snúa þeim svo en allt hitt getur verið með ýmsu móti. Algengast er að ljúka steikingunni í ofninum - í uppskriftinni hér á eftir er hitinn hafður hár og tíminn stuttur en það væri líka hægt að steikja bringurnar við 150°C í 20-25 mínútur. Eða við 90°C í um 45 mínútur, en þá er vissara að nota kjöthitamæli.

Eins má sleppa því að nota ofninn og steikja bringurnar bara á pönnu. Þá hef ég steikt þær við vægan hita í 15-16 mínútur á fituhliðinni og svo hækkað hitann og steikt í 2-3 mínútur á hinni hliðinni. Og þegar gasið kláraðist hjá mér í miðju matarboði í haust kom upp úr dúrnum að það er ekkert mál að steikja andabringur undir grillinu í ofninum ...

Andabringur

3 andabringur, um 350 g hver
100 ml rauðvín
1 tsk balsamedik
1 msk græn piparkorn
nokkrar timjangreinar
salt

Þerraðu bringurnar með eldhúspappír og skerðu tígulmynstur í fituna með beittum hníf – skerðu með um 1 cm millibili og gættu þess að skera ekki í kjötið. Blandaðu rauðvíni, balsamediki, piparkornum og timjani, veltu bringunum upp úr blöndunni og láttu þær liggja í um hálftíma við stofuhita. Taktu þær svo upp úr og strjúktu löginn vel af þeim (geymdu hann í sósuna). Hitaðu ofninn í 200°C.

Hitaðu stóra, þykkbotna pönnu vel, settu bringurnar á hana með fituhliðina niður, lækkaðu hitann og steiktu í um 8 mínútur við fremur vægan hita (eða hærri hita í 5-6 mínútur ef balsamedik er ekki notað). Pannan verður ótrúlega fljótt hálffull af bráðinni andafeiti; helltu henni eða austu frá og geymdu. Snúðu svo bringunum við og brúnaðu þær í um 2 mínútur á hinni hliðinni.

Taktu bringurnar af pönnunni, settu þær í hitað, eldfast fat eða á disk og láttu bíða í um 5 mínútur. Settu þær svo í ofninn – láttu fituhliðina snúa upp – og steiktu þær áfram í um 8 mínútur, eða eftir stærð og smekk. Ef þú notar kjöthitamæli ætti kjarnahitinn að vera um 55°C og bringurnar eiga að vera mjúkar en ekki stinnar þegar fingri er stutt á þær. Taktu þær svo út og láttu þær standa í 5-10 mínútur áður en þær eru skornar niður eða bornar fram.

Ef einhverjir vilja kjötið meira steikt en aðrir eru sumar bringurnar einfaldlega settar í ofninn um leið og þær eru teknar af pönnunni og fá því lengri steikingartíma.

Páskakengúran

Það verður víst óhjákvæmilega kengúrusteik í kvöldmatinn hjá okkur einkasyninum.

Ekki vegna þess að við tilheyrum einhverjum áströlskum sértrúarsöfnuði þar sem kengúrusteik er eini ásættanlegi páskamaturinn. Neinei, þetta er nú bara vegna þess að ég steingleymdi að setja kengúrukjötið sem ég keypti í Nóatúni á skírdag og ætlaði að geyma til seinni tíma (barnabörnunum finnst kengúra mikill sækeramatur) í frysti og það var fullþiðnað þegar ég áttaði mig á því.

Þannig að nú eru kengúrufilletbitar að marínerast í balsamediki og rósmaríni í ísskápnum. Reyndar meira en ég held að við mæðginin torgum; ég hringdi í gagnlega barnið, sem er ásamt fjölskyldunni á leið að norðan úr brúðkaupi föður síns en þau eru boðin annað í kvöldmat svo að ég verð að finna einhvern annan til að gæða sér á kengúrunni með okkur. Ætli það verði ekki bara sami gestur og í gærkvöldi - ef hún vill þá kengúru á annað borð.

Kirkjuklukkur og reykingamenn

Svo að ég haldi áfram að telja upp kosti, reyndar ekki við einbýli í þetta skipti, heldur við Grettisgötuna: Nú er ég komin það langt burt frá Hallgrímskirkju að páskadagsmorgnar eru mun friðsælli en á Kárastígnum. Ég vakna allavega ekki við kirkjuklukkurnar lengur .

Reyndar gerði ég það ekki heldur á Kárastígnum fyrstu árin mín þar þótt ég væri þá með svefnherbergi Hallgrímsmegin í íbúðinni. En maður verður svefnstyggari með aldrinum.

Aldrei datt mér samt í hug að heimta lögbann á kirkjuklukkurnar eins og mig minnir að einhver hafi einhverntíma gert. Maður verður að þola ákveðna hávaðamengun. Svona rétt eins og með reykingamenn. Ekki dettur mér í hug að heimta reglur um að reykingamenn megi ekki reykja rétt við inngöngudyr þótt það þýði að ég verði af og til að labba gegnum reykinn. Ég get látið það fara í taugarnar á mér (og hóstað eins og pestarrolla ef ég er með bronkítis, sem ég er akkúrat með núna). En einhvers staðar verða nú vondir að vera.

Og ef kirkjuklukkur eiga einhverntíma að fá að hljóma snemma morguns er það víst á páskadagsmorgun.

En ég er líka flutt af Kárastígnum.