Við sáum syngjandi jólatré í Rúmfatalagernum í dag. Það gerði mikla lukku hjá Sauðargærunni. Eins og allt hitt jóladótið sem þarna var að finna.

Drengurinn var spurður áðan hvað hann vildi í jólagjöf. Hann vill fótboltaspaghettí. Ættingjar hans kannast ekkert við það fyrirbæri og voru að reyna að fá nánari lýsingu upp úr honum. Hann sagði að þetta væri dót en gat ekki gefið nánari lýsingu.

Kannski finn ég fótboltaspaghettí í London. Hver veit.

Óvissuferðin á Skólabrú:

Við byrjuðum á kampavíni uppi á lofti. Það var bara notalegt og mikill kostur hvað er hátt til lofts þar og vítt til veggja svo að ég varð lítið var við sígarettureyk þótt einhverjir væru að reykja í kringum mig. Við settumst svo niður og byrjuðum á - tja, ég veit satt að segja ekki alveg hvað maður á að kalla á íslensku það sem í útlöndum nefnist amuse bouchée, svona smáglaðningur sem borinn er fram á undan forréttinum - allavega, það var steikt ostra í skel. Ljómandi gott en persónulega er ég þeirrar skoðunar að ostrur eigi ekki að matreiða á nokkurn hátt.

Forrétturinn var humar með andalifrar-,,sausage" (þar sem ég er gourmet tala ég ekki um pylsur eða bjúgu) og fleira góðgæti. Verulega gott og humarinn perfekt eldaður en ég var ekki alveg sátt við vínið sem við fengum með (man ekki nafnið), það var með of miklum rósavatnskeim fyrir minn smekk.

Millirétturinn var þykkvalúra á lyonnaise-kartöflum með grænmetisræmum (julienne). Þverskorin sneið af flaki og því misþykk, sem þýddi að ytri og þynnri hlutinn var örlítið ofeldaður. En miðhlutinn var hárrétt eldaður og þetta var ansi gott. Og hvítvínið sem við fengum með þessu (Sancerre ef ég man rétt) passaði alveg.

Aðalrétturinn var villiandarbringa með íslenskum lerkisveppum, vanillusósu, eplasósu og kartöflu-eitthvað með fullmiklu beikonbragði. Öndin var mjög bragðgóð en hefði mátt vera ögn meyrari og sósurnar afar góðar. Það er alveg stolið úr mér hvaða rauðvín við fengum með en það var allavega ágætt.

Eftirrétturinn var svo karamelliseruð pera með vatnsdeigsbollum fylltum með rósmarínís. Ísinn hefði verið með of miklu rósmarínbragði einn sér en fór afar vel með perunum. Hins vegar voru bollurnar á einhverju kex-undirlagi sem vel hefði mátt sleppa; ef það hefði verið gert hefði þetta verið perfekt eftirréttur. Og við fengum Tokay með. Ég hef haldið upp á Tokay síðan Ole Lindquist bauð okkur nemendum sínum upp á það þegar við heimsóttum hann einhverntíma veturinn 1976-7 en þetta var reyndar mun betri tegund en við fengum þá.

Espressobolli og heimagert góðgæti á eftir. Við vorum búnar að vera að tala um það hvað þetta væri allt mátulegt og við yrðum ekkert of saddar af kræsingunum. En þarna kom það skyndilega ...

Ég entist ekki nema 20 mínútur eða svo á Vínbarnum og var komin heim um hálfeitt.

Eins og ég sagði í gærkvöldi: Fjórar stjörnur fyrir matreiðsluna. Alls ekki fimm. En umhverfið á Skólabrú er afskaplega notalegt, það mætti bara skipta út málverkum á veggjunum. Þessar matarmyndir hans Þorra höfða ekkert sérstaklega til mín, nema þá ein og ein.

Af og til rifjast upp fyrir mér af hverju ofát er ein af dauðasyndunum sjö.

Meira um það á morgun.

Við fjórmenningaklíkan á Gestgjafanum erum að fara í óvissuferð á eftir. Það er að segja, við vitum alveg hvert við erum að fara - á Skólabrú - en við ætlum að láta Hendrik og kokkana hans ráða hvað við fáum að borða og hvað við drekkum með því.

Eiginlega erum við að verðlauna okkur fyrir hvað við erum búnar að vera obbosslega duglegar með því að koma frá okkur þessum tveimur síðustu blöðum. Klúbbablaðið var 16 síðum stærra en blaðið hefur nokkru sinni áður verið; kökublaðið stækkaði aftur um 16 síður og svo fylgdi aukablað. Og okkur tókst að halda áætlun með bæði blöðin.

Svo þurfum við líka að safna kröftum fyrir næstu þrjár vikurnar því að nú tekur jólablaðið við - auðvitað erum við byrjaðar á því og ég var til dæmis að steikja jólalambasteikur í gær - en það verður törn samt sem áður.

Þannig að í kvöld á að slaka á.

Boltastelpan kom hér við áðan til að afhenda nýjasta tölublaðið af málgagni sínu, sem að þessu sinni fjallar aðallega um Gísla Martein og skartar mynd af honum á forsíðunni í staðinn fyrir Turkmenbasi og Konfúsíus, sem voru framan á síðasta blaði. (Gísli Marteinn kemur þó ekki við sögu í framhaldssögunni Heimurinn í hættu.)

Ég spurði hana hvort hún væri ekki fegin að eiga að byrja í skóla eftir helgi. Hún sagði að í fyrsta lagi væri það ekki víst því að það væri ekki búið að taka ákvörðun varðandi vetrarfríið sem á að byrja á mánudaginn, í öðru lagi væri hún bara ekkert fegin því að verkfallið væri búið og í þriðja lagi væri hún búin að gleyma hvernig væri að vera í skóla því að það væri svo langt síðan síðast.

Fyrir alla sem finnst gaman á Októberfest: Hér er pottþétt afsökun til að halda Októberfest árið um kring.

Það fyndnasta í allri dellunni varðandi dularfullu bunguna á bakinu á Bush í sjónvarpskappræðunum er klæðskerinn hans. Það er að segja, þegar maður sér mynd af honum. Náunginn lítur út eins og dvergur úr Grimmsævintýrum. Eða aðstoðarmaður jólasveinsins. Og svo er hann franskur. Eða nafnið allavega - gæti ekki verið franskara. Aha. Þetta er auðvitað samsæri. Klæðskerinn er að senda dulin skilaboð um að Bush sé eins og Quasimodo.

Earthy-tasting, sem kemur fram í tilvitnun í kommentum hér fyrir neðan, táknar örugglega moldarbragð. Sem er venjulega ekkert sérlega eftirsóknarvert en getur þó sloppið í vissum tilvikum (ekki samt þegar lax er annars vegar). En allavega, mér datt þá í hug saga sem ég las hér. Og sérstaklega þessi setning:

If there is a level of gourmet where you learn to eat shit and appreciate it, I don't want to go there.

Ég get alveg tekið undir það.

Þar sem ég var að þvælast úti í bæ að drekka hvítvín og raða í mig snittum framundir kvöldmatartíma var maturinn af einfaldara taginu. En ekki verri fyrir það:

Bakað pasta með ricotta og skinku

250 g rigatoni napoletani (stuttar, sverar pastapípur - eða annað svipað pasta)
salt
1 dós (250 g) ricotta-ostur frá Galbani
150 g skinkustrimlar
1 1/2 msk rautt pestó
nýmalaður pipar
2-3 msk nýrifinn parmesanostur

Ofninn hitaður í 215°C. Pastað soðið í miklu saltvatni í 10-12 mínútur, það á að vera tæplega al dente. Á meðan er ricotta-osti, skinku og pestói blandað saman í stórri skál og kryddað með pipar og svolitlu salti. Pastanu hvolft í sigti og síðan saman við ricotta-blönduna. Sett í eldfast fat, ostinum stráð yfir og síðan bakað í ofni í um 15 mínútur.

Ég hef fengið ansi mikið af ruslpósti frá konum sem heita Tiffany eða eitthvað álíka í áranna rás. Reyndar hefur þetta minnkað afskaplega mikið síðustu mánuðina, líklega af því að Síminn er kominn með svo öflugar spamvarnir, fremur en að spammarar séu eitthvað að draga úr ásókn sinni.

En allavega, þegar ég sá áðan í innboxinu mínu skeyti frá einhverri Tiffany munaði engu að ég henti því ólesnu. Á síðustu stundu sá ég að þetta var bráðnauðsynlegur póstur viðvíkjandi blaðamannapassa á sýningu sem ég er að hugsa um að fara á í London.

Það ætti að benda fólki sem á við mann alvöruerindi og heitir nöfnum eins og Tiffany að nota dulnefni í svona samskiptum. Kalla sig Geraldine eða Helen eða Charlotte eða eitthvað slíkt, ekki Tiffany eða Sherilyn eða Lucinda. Það eru svo spammaraleg nöfn.

Ég var að fá nýtt blað af Séðu og heyrðu á borðið hjá mér eins og ævinlega á miðvikudagsmorgnum. Þar sem enginn er að skilja eða óléttur eða neitt slíkt þessa vikuna er aðalmyndin á forsíðunni af einum ágætum kokki og sambýliskonu hans, sem voru að halda matarboð. Veit ekki hvort það telst til slíkra tíðinda. En ég fletti nú upp á greininni, sem hefur fyrirsögnina Gourmet í glæsivillu! og þar segir kokkurinn meðal annars frá því að hann og félagi hans hafi nýlega farið til London að kynna sér nýjasta nýtt og valið úr nokkra flottustu réttina af mörgum af heitustu veitingastöðunum til að elda í veislunni.

Og svo eru taldir upp nokkrir réttir. Og byrjað á hrossa-sausage með nýjum kartöflum og rauðbeðum.

Ekskjús mí.

Hrossa-sausage????

Ég þarf víst að leiðrétta færslu hér frá því í síðustu viku. Vitaskuld var það ekki hrossabjúga sem ég eldaði mér í kvöldmatinn. Að sjálfsögðu var þetta hrossa-sausage. Ég er nefnilega gourmet.

Hvernig læt ég.

Við efnafræðistúdentinn erum ekki að horfa á Innlit-Útlit en það er kveikt á sjónvarpinu og hvorugt hefur nennt að skipta þótt fjarstýringin sé í seilingarfjarlægð frá okkur báðum. Vala er að tala við konu á Akureyri sem fékk til sín feng shui-ráðgjafa.

Ég: - Hefði ég kannski átt að fá feng shui-ráðgjafa til að endurskipuleggja stofuna?

Efnafræðistúdentinn: - Nei.

Ég: - Ertu eitthvað neikvæður, góði minn?

Efnafræðistúdentinn: - Já. ... Ég meina nei.

En ég hætti við feng shui-hugmyndirnar þegar ég heyrði að lífsorkan stoppaði á mottum sem hafðar væru þversum fyrir framan útidyrnar. Ég vil hafa mína mottu þversum, hvað sem allri lífsorku líður.

Ég var ekkert sérlega svöng áðan, hafði farið út að borða í hádeginu, og efnafræðistúdentinn var eitthvað búinn að fá sér líka. Og okkur langaði bæði í eitthvað sætt. Og ég er komin yfir súkkulaðiofmettunarstigið. Þannig að ég ákvað að baka súkkulaðibitamúffur í staðinn fyrir að elda kvöldmat. Það varð mjög vinsælt.

Súkkulaðibitamúffur

125 g sykur
3 egg
125 g smjör, bráðið
1 tsk vanilluessens
175 g hveiti
3 msk kakóduft
1 tsk lyftiduft
200 g súkkulaðidropar (1 poki)

Ofninn hitaður í 200°C. Sykur og egg þeytt vel saman og smjörinu þeytt saman við ásamt vanilluessensinum. Hveiti, kakóduft og lyftiduft sigtað yfir og hrært saman við. Að lokum er súkkulaðidropunum hrært saman við. Sett í 12-16 múffuform (ég nota pappírsklædd málmform, ef notuð eru pappírsform eingöngu er betra að nota fleiri form og setja minna í hvert). Bakað í miðjum ofni í um 15 mínútur.

Bestar volgar með kaldri mjólk. Sennilega ágætar kaldar með kaffi líka. En það kemur ekki til þess að unnt verði að prófa það á þessum skammti.

Jólin nálgast víst með ógnarhraða.

Allavega í útgáfunni. Við eigum að skila jólablaðinu í prentsmiðju um miðjan nóvember og ég verð að elda stórsteikur og sósur og meðlæti og dót næstu vikurnar.

Neinei, ég kvarta ekki.

Ég leitaði hér um daginn eftir tillögum, ábendingum eða fyrirspurnum varðandi efni í blaðið. Undirtektir voru sáralitlar svo að ég geri ráð fyrir að síðustu tvö jólablöð hafi verið svo framúrskarandi frábær að engum þyki neitt vanta. Er það ekki??

Flatus er dauður.

He-Man og félagar féllu aldeilis í kramið hjá dóttursyninum. Hann er að sjálfsögðu mun hrifnari af ljótu köllunum en hetjunum og heldur sérstaklega upp á Beina, sem hann kallar að vísu Bauna. Og er farinn að ganga um með sverð á bakinu. Ætli ég hafi verið að opna eitthvert Pandórubox þegar ég kynnti hann fyrir þessu?

Efnafræðistúdentinn er líka búinn að vera í nostalgíukasti síðan á laugardag og situr núna við tölvuna, fastur á www.he-man.org. Man einhver gamall aðdáandi annars hvenær þættirnir voru í sjónvarpinu? Og voru þeir bara á Stöð 2 eða byrjuðu þeir e.t.v. í ríkissjónvarpinu?

Hér birtust áðan tveir ungir rauðhærðir blaðaútgefendur/blaðamenn í þeim erindum að kynna blaðið sitt, sem heitir Herðatré og lætur sér fátt óviðkomandi, samanber að á forsíðu 2. tölublaðs, sem er nýkomið út, eru myndir af Turkmenbasi forseta Túrkmenistan og Konfúsíusi, sem útgefendurnir eru reyndar harðir á að heiti Konfúníus (,,það stóð á vefsíðunni þar sem við lásum um hann!"). Blaðið er auðvitað með heimasíðu, það fannst útgefendunum bráðnauðsynlegt. Skiljanlega.

Mér finnst frábært hjá stelpunum að finna sér eitthvað að fást við í verkfallinu í stað þess að hanga heima yfir Popptíví og tölvuleikjum (sem er þó eitthvað stundað líka, að sjálfsögðu). Núna eru þær að dunda sér við að teikna og skrifa blaðið, semja sögur og getraunir, finna myndir, ljósrita og hefta, safna áskrifendum, bera út blaðið ... Ekki er ég að óska eftir að verkfallið standi lengur, öðru nær. En það er allavega ljóst að þarna eru tvær stúlkur sem ekki þarf að hafa miklar áhyggjur af þótt enn teygist eitthvað úr því. Þær eru reyndar alveg að verða ellefu ára báðar tvær.

Boltastelpan gisti hjá mér í nótt og í morgun kúrðum við inni í rúmi og vorum m.a. að ræða um verkfallið (sem hún er mjög sátt við og óskar að standi sem lengst) og hvað hún hefur verið að fást við að undanförnu og hverja hún hefur verið að leika sér við:

Boltastelpan: - Það var ekki nógu gott þegar Svava gisti hjá mér um daginn, þá gátum við ekki sofið fram eftir því að það er verið að laga íbúðina uppi og það var byrjað að vinna korter yfir níu.

Amman: - Já.

Boltastelpan: - Korter yfir níu!

Amman: - Já?

Boltastelpan: - Amma! Korter yfir níu? Það er rosalega snemmt! Ég er vön að sofa til ellefu núna í verkfallinu!

Amman: - En núna er klukkan bara sjö mínútur yfir níu og þú ert að reyna að reka mig á fætur.

Boltastelpan: - Það er allt annað mál, amma. Núna er helgi, skilurðu það ekki? Það er ekki verkfall um helgar!

Það var þetta með salatsósuna í gær.

Ég er reyndar ekkert of viss á hlutföllunum í henni því að ég var ekki að mæla neitt og þess utan var ég að búa til mun stærri skammt en ég gef hér uppskrift að. En þetta var líklega einhvernveginn svona:

Hvítlauks-hlynsíróps-salatsósa

4 msk góð ólífuolía
1 msk basilíkuolía (í staðinn mætti nota nokkur basilíkublöð og aðeins meiri ólífuolíu)
1 1/2 msk hvítlauksedik
1 1/2 msk hlynsíróp
1/2 tsk salt (ég notaði Maldon en það er ekki nauðsynlegt)
nýmalaður pipar, slatti

Allt hrist vel saman og hellt yfir salatið, sem í þessu tilviki var bara blanda af jöklasalati, grand-salati, töluverðu magni af plómutómötum sem ekki höfðu verið geymdir í ísskáp og svo fáeinum söxuðum vorlaukum og basilíkublöðum, en það var nú bara af því að þetta lá undir skemmdum hjá mér.

"It takes four men to dress a salad: a wise man for the salt, a madman for the pepper, a miser for the vinegar, and a spendthrift for the oil."