Ég hefði kannski ekki átt að bölva hálkunni svona þegar ég var að ganga í vinnuna í gærmorgun; man að ég var að hugsa að það ætti að skylda alla húseigendur til að láta setja snjóbræðslukerfi í gangstéttina fyrir utan hjá sér. (Já, ég er með svoleiðis sjálf.) Ekki síst ofarlega á Skólavörðustígnum, þar sem þar að auki var slökkt á ljósastaurum svo að ég var að paufast þetta í glerhálku og hálfmyrkri. Samt ekki eins slæmt og þegar við vorum að reyna að komast upp Eyrarlandsveginn upp á heimavist einu sinni fyrir mörgum árum eftir að hafa setið allan daginn á Teríunni - á meðan við sátum þar höfðu bæði gatan og gangstéttirnar orðið að einni glæru. Eina leiðin upp var örmjó grasröndin fremst á brekkubrúninni og þar fetuðum við (og skriðum stundum og héldum okkur í sinubrúska) og vissum vel af snarbrattri brekkunni fyrir framan. Held að það hafi þó ekki verið rafmagnslaust í það sinn en ég man eftir öðrum svaðilförum upp brekkuna í rafmagnsleysi.

En þetta var útúrdúr. Mér datt semsagt ekki í hug þarna í gærmorgun að þetta væri ein síðasta gönguferðin mín hingað vestureftir, allavega í bili. Búin að vinna hér á þessum tveimur stöðum (Bræðraborgarstígur 16 - Seljavegur 2) í rúm átján ár (tvisvar á hvorum stað); búin að búa í miðbænum í nærri sextán ár og þar áður líka í göngufæri við vinnuna. Þannig að ég er ekkert yfir mig hamingjusöm. Allt í lagi að flytja, ég hef bæði flutt nokkrum sinnum á milli staða og ótal sinnum skipt um skrifstofu á hvorum vinnustað um sig (held að ég hafi verið á fimm mismunandi skrifstofum á Bræðraborgarstíg og sex hér á Seljaveginum). Ég vil bara helst geta gengið í vinnuna. En það er kannski ekki úr mörgum stöðum að velja þegar útvega þarf vinnupláss fyrir 80 manns með fárra klukkustunda fyrirvara.

Þýðir ekki að fást um það. Ætli ég fari ekki inn í eldhús að pakka niður leirtaui.

Ég hafði uppi á Thaddeusi Pike.

Sló nafnið inn í Google í einhverju bríarí og fékk eitt hitt, þetta hér.

Reyndar á þetta víst við gedduna (pike), hún er veidd í Thaddeus-vatni. Enda er hún mun Dickens-legri en veiðimaðurinn.

Efnafræðistúdentinn var að horfa á gamlan fótboltaleik á Eurosport Classic (eða hvað stöðin heitir nú aftur) á dögunum. Þar var Diego Armado Maradonna að sýna listir sínar.

Þá leit hann ekki svona út.

Annars er ég svosem með reynslu af að flytja úr þessu sama húsnæði. Flutti héðan '94 en þá var fyrirvarinn öllu meiri og við fluttum ekki langt, bara upp á Bræðraborgarstíg. Þannig að ég er manneskja með reynslu og þótt enginn sé líklega með meira dót en ég (allar matreiðslubækurnar) er ég langt komin að pakka niður. Og tókst þó að baka bollur og elda saltkjöt og baunir svona á milli kassa.

En ég á eftir að sjá að ég endist lengi þarna uppi á öræfum. Helvíti langt að labba í vinnuna.

Nú þarf ég víst að éta ofan í mig fjölda fyrri yfirlýsinga sem ég hef gefið hér og annars staðar um hvert ég ætli aldrei að sækja vinnu. Djöfulsins svindl að koma svona aftan að manni. Hrmfh!

Fékk tölvupóst áðan frá einhverjum Thaddeus Pike. Það hljómar eins og beint útúr Dickens. En nei, þá var gaurinn bara að bjóða mér einhver kostaboð á hugbúnaði. Nema það hafi verið geðlyf eða tippalengingar.

Reyndar er eins víst að Thaddeus Pike í Dickens hefði verið með einhver svipuð kostaboð í gangi, bara að þeirra tíma hætti. Kínalífselexír eða eitthvað. Mannskepnan breytist ekkert.

Comfort food. Notalegheitamatur. Það er akkúrat nákvæmlega það sem mig vantar núna. Best að athuga hvað ég finn í það á heimleiðinn. Persónulega langar mig í hassí með kartöflustöppu en ég veit að efnafræðistúdentinn fúlsar við stöppunni svo að kannski þarf ég að gera málamiðlun.

Tja, reyndar hef ég gert útgáfur af stöppu sem hann kann alveg að meta. Með ferskum kryddjurtum og ólífuolíu en ekki pipar og smjöri. Spurning hvort það verður eins komforting samt. En örugglega betra á bragðið.

Hugsa málið á heimleiðinni.

Nú kemur það mér í koll að hafa ekki verið jafndugleg að vinna á milli jóla og nýárs og ég ætlaði mér. Eiginlega ætti ég að vera heima, ekki reyndar í rúminu, ég er mun skárri en í gær, en kúrandi í sófahorninu með teppi, glæpasögu, sjónvarpsfjarstýringu, teketil og svo auðvitað koníaksglasið ... En ég á víst eftir að skila af mér einhverjum greinum í næsta blað. Einmitt nákvæmlega greinunum sem ég ætlaði að skrifa á milli jóla og nýárs. Svo að hér sit ég í vinnunni, hóstandi og rám eins og rolla, en líður annars alveg þokkalega.

Eldamennskan er samt frá að mestu. Á að vísu eftir að baka nokkrar bollur og elda saltkjöt og baunir fyrir svolitla föstuinngangsgrein sem verður í blaðinu. Æi já, ég á líka eftir að skrifa hana.

Svo er ég með einhverja sýkingu í augunum og stöðugt nefrennsli. Eins gott að ég er ekki sjónvarpskokkur. Einhver sagði við mig áðan að ég gæti smitað fólk með útlitinu einu saman.

Sjúklingurinn (hreiðrar um sig undir sæng í sófanum og horfir á Bráðavaktina): -Færðu mér nú lifrarpylsusneið, væni minn.

Efnafræðistúdentinn (hristir höfuðið): -Þú ert að horfa á mann fá hjartaáfall og þig langar í lifrarpylsu.

Koníakið dugði til að ná niður hitanum en ég er enn hóstandi undir sæng. Nema hvað áðan þurfti ég að dúða mig og fara út í Krambúð til að kaupa sítrónur af því að mig langaði í heitan sítrónudrykk - það er jú ráðlagt að drekka nægan vökva þegar maður er lasinn og ég er ekki viss um að koníakið dugi til - og þegar þangað kom rann upp fyrir mér að mig langaði líka í te, miklu frekar en kaffi (og það þótt ég eigi Blue Mountain, maður spanderar því heldur ekki á kvefað fólk, ekki einu sinni sjálfan sig).

Svo að ég ákvað að staulast þessa fáu tugi metra niður í Pipar og salt, sem er næsta búð sem selur almennilegt te, og gá hvort ekki væri til Darjeeling FTGOP eða eitthvað. Þessi ákvörðun hafði að sjálfsögðu ekkert með það að gera að ég vissi að útsalan í Pipar og salt var að byrja í morgun. Neinei. Svo að ég fór þangað - Darjeeling var reyndar ekki til en ég keypti annað ágætis te í staðinn - já, og fyrst ég var nú komin þarna keypti ég patéform með stærðar villisvíni á lokinu. (Jú, ég á patéform en ekki svona tilkomumikil, villisvínið gerði útslagið.)

Nú er það bara te, sítrónuvatn, engifer og meira koníak og þá verð ég örugglega stálslegin í kvöld. Eða á morgun allavega.

Jú, ég er greinilega kvefuð, fór heim úr vinnunni um miðjan dag og sit hér hnerrandi og snýtandi. Þarf að reyna að ná þessum andskota úr mér og er þess vegna búin að láta efnafræðistúdentinn færa mér koníaksstaup. Otard, nokkuð gott. Hlýtur að virka ...

Og ef það dugir ekki til neyðist ég kannski til að horfa á Myrkrahöfðingjann á eftir. Sú skelfing hlýtur að særa burt allar pestar.

Út af umræðu um nöfn, þá datt mér í hug þegar ég var að lesa kommentið hennar Þórdísar um að það væru ekki börnin sem sæju eitthvað athugavert við óvenjuleg nöfn (þetta er náttúrlega alveg rétt og hægt að tilfæra mörg dæmi um það) - allavega, þá datt mér hann Guð í hug.

Þegar gagnlega barnið var í kringum átta ára aldurinn bjó mamma einnar vinkonu hennar um tíma með manni sem hét stóru og miklu norrænu nafni en var af einhverri ástæðu sem ég fékk aldrei botn í ævinlega kallaður Guð, bæði af sambýliskonunni, dóttur hennar og öllum vinum dótturinnar. Ég gerði það reyndar líka þegar ég nefndi manninn en eitthvað vafðist fyrir manninum mínum að nota þetta heiti, hann sagði yfirleitt ,,Guddi" þegar nágranninn barst í tal.

Ég varð þess aldrei vör að neitt barnanna hefði nokkuð við þetta að athuga. En það gat verið skondið að fylgjast með öðru fólki t.d. í sundi, þegar stelpurnar stóðu á bakkanum og kölluðu út í laugina: ,,Guð! Komdu og gríptu mig!" og þessi langi sláni kom svamlandi og bjó sig undir að grípa.

Ég er að kvefast. Vonandi ekki meira en samt getur verið að ég sé að leggjast í rúmið. Ég má samt ekki vera að því svo að þegar ég kom heim eldaði ég súpu sem ætti að hafa gert sitt til að ná úr mér slæmskunni. Uppskriftin kemur hér - ef þið áttið ykkur á titlinum megið þið láta vita (eða giska) í kommentunum.

,,Enginn sem við þekkjum"

1 kjúklingur, meðalstór (eða 1 kg kjúklingabitar)
1 l vatn
3-4 gulrætur
1/2 laukur
1 vorlaukur
2-3 hvítlauksgeirar
3 cm bútur af engifer
2 chilialdin (mild)
1 1/2 tsk möluð kóríanderfræ
1 tsk karríduft
1/3 krukka tikka curry paste frá Patak
1 dós kókosmjólk
nýmalaður pipar
salt

Kjúklingurinn höggvinn eða skorinn í bita (e.t.v. 12-16 bita) og settur í pott. Vatni hellt yfir og hitað að suðu. Froðu fleytt ofan af. Gulræturnar skornar í bita, laukurinn saxaður, hvíti hlutinn af vorlauknum einnig og hvítlaukur, chili og engifer saxað smátt. Allt sett í pottinn ásamt kóríander, karrídufti, karrímauki, kókosmjólk, pipar og salti. Látið malla við hægan hita undir loki í um hálftíma. Smakkað til með pipar og salti. Grænu blöðin af vorlauknum söxuð og sett út í.

Mér finnst þetta dálítið athyglisverð frétt. En þetta er svosem ekki vandamál hér á bæ, hér ríkir ágætis lýðræði í notkun raftækja. Við efnafræðistúdentinn kunnum bæði á þvottavélina og uppþvottavélina, hraðsuðuketilinn, brauðristina og önnur helstu raftæki.

Það er ýmislegt leyft nú til dags sem ekki mátti í mínu ungdæmi. Gagnlega barnið hefði kannski átt að láta reyna á það hvort henni hefði verið leyft að láta Sauðargæruna heita Ofn.

Boltastelpan ætlar ekki að eignast börn en hún var samt búin að ákveða í sumar að ef hún eignaðist strák ætti hann að heita Fatúel eftir langalangafa hennar, Skotanum Phatuel McKenzie. Ég held samt að hún sé komin á það núna að nota nafnið frekar á hund eða kött svo að það kemur varla til kasta mannanafnanefndar.

Ég var að ræða það við Boltastelpuna áðan hvort móðurbróðir hennar ætti nokkuð skilið að fá kvöldmat þegar hann kemur heim úr Akureyrarferðinni á eftir.

Boltastelpan: -Gefðu honum bjúgur.

Ég: -En hann borðar ekki bjúgu.

Boltastelpan: -Sko, þú þarft að klippa út mynd af kjöti eða rifjum úr matreiðslubók eða blaði og setja ofan á bjúgurnar svo að hann fatti ekki að þetta eru bjúgur. Og svo seturðu svona járn eða bein eða eitthvað, þá fattar hann heldur ekki þegar hann bítur í bjúgurnar að þetta eru ekki rif. Ekki fyrr en hann er byrjaður að borða þær.

Ég fór ekki að tillögu hennar, það bíður kjúklingur eftir honum í ofninum.

Flestar matreiðslubækur kaupi ég af því að ég hef hugsað mér að elda eitthvað upp úr þeim, afla mér hugmynda eða fræðast eitthvað, t.d. um ákveðnar aðferðir, matargerð einstakra landa og svo framvegis. En svo flýtur alltaf með eitthvað af bókum sem ég kaupi af einhverjum allt öðrum hvötum.

Eina slíka keypti ég í Bókavörðunni á föstudaginn: Barbara Cartland's Health Food Cookery Book. Braut þar með tvö af prinsippunum mínum, þ.e. að kaupa aldrei bók sem hefur health eða diet í titlinum og að kaupa aldrei bók eftir Barböru Cartland. En þegar þetta tvennt kom saman stóðst ég ekki mátið.

Nú var Barbara heitin (og rómanafabrikkan hennar) einhver allra afkastamesti rithöfundur 20. aldar en ég vissi ekki fyrr að hún hefði sett saman matreiðslubók. Bækurnar hennar sexhundruðogeitthvað bera gjarna titla eins og The Innocent Heiress, A Halo for the Devil, Again This Rapture, The Thief of Love, A Hazard of Hearts og eitthvað ámóta. Ekkert um mat eða heilsu (ég hef grun um að The Magic of Honey sé ekki matreiðslubók heldur). Nei, ég kann titlana ekki utanbókar: Barbara hefur gefið hverjum rétti bókarheiti sem fyrirsögn. Það er misvel heppnað hjá henni, ég er ekkert viss um að það sé sniðugt að láta ábætisrétt heita Dangerous Experiment eða The Enchanting Evil.

Svo er þarna uppskrift að banönum í karamellusósu sem ber yfirskriftina Fat and Friendly. Það hljómar reyndar ekki eins og titill á ástarsögu en maður veit aldrei með Barböru. Allavega minnti þetta mig á hvað ég ætlaði að gera við afgang af panettone sem ég átti frá jólunum: ,,Bread-and-butter-pudding" með banönum. Sem ég gæddi mér einmitt á í gærkvöldi. Hvað sem um ástarsöguna má segja, þá er þetta viðeigandi heiti á svona rétti.