Góðærið mitt

Það eru áramót. Og þá blogga ég þótt ég sé eiginlega hætt. Það er hefð og ég er dálítið fyrir hefðir nema þegar mér leiðast þær. Sem vissulega kemur fyrir ...

Það er líka gott að setjast niður dálitla stund og hugleiða liðið ár. Það er ég búin að vera að gera í morgun (allavega sitja, en ég var reyndar ekkert að hugleiða allan tímann). Fara yfir það sem gerðist og gerðist ekki, hvernig manni leið og allt það.

Og vitiði, eftir þessa hugleiðslu er niðurstaðan sú að hjá mér var árið 2011 mjög gott ár. Kannski bara eitt af þeim bestu í mínu bráðum fimmtíu og fimm ára lífi. Ef ekki bara það besta.

Mér líður afskaplega vel um þessar mundir. Andlega og líkamlega (þótt vissulega séu nokkrar líkur til þess að ég þurfi að fara að huga mun betur að líkamlegu hliðinni). Allir í kringum mig eru við góða heilsu (þ.e. allir sem ekki eru komnir á níræðisaldur), allir hafa vinnu, enginn er á hausnum og ég veit ekki betur en öllum líði bara nokkuð vel. Hvað getur maður beðið um meira?

Ég held ég hafi aldrei grátið á árinu, er ekki viss um að það hafi nokkurntíma gerst áður; ég klökkna reyndar af ýmsum tilefnum en það gáfust bara engin slík.

Og síðari hluta ársins hef ég brosað meira en ég hef nokkru sinni gert fyrr en það eru nú ástæður fyrir því; ég semsagt losaði mig við framtennurnar sem ég var búin að reyna að fela í rúm fjörutíu ár af því að þær stefndu í suðvestur þegar venjulegar framtennur stefna niður og fékk brú í staðinn sem ég er ekkert að reyna að fela. Svo að mitt meikóver er varanlegt.

Það sannaðist enn betur en áður að ég er að vinna hjá besta fyrirtæki landsins og með frábæru fólki. Tvær Þýskalandsferðir með vinnufélögunum eru sérlega eftirminnilegar, sú fyrri árshátíðarferð til Berlínar í vor þar sem Eyjafjallajökull var reyndar nærri búinn að setja strik í reikninginn en við komumst þó heim eftir æðislega helgi (og ég er þegar búin að plana næstu Berlínarferð); og svo var öllu starfsfólki Forlagsins boðið á bókamessuna í Frankfurt í október, sem var mikil upplifun og afskaplega ánægjuleg ferð.

Svo fór ég öðru sinni á matarráðstefnu í Oxford í júlí og hélt þar erindi um þorramat, sem gerði mikla lukku og ekki síður þorramaturinn sem ég hafði meðferðis og gaf fólki að smakka. Hitti fullt af skemmtilegu fólki (og það er nú dálítið gaman að koma á stóra samkomu þar sem maður hugsar þegar maður lítur á nafnspjaldið á öðrumhverjum manni - já, ég á bók eftir hann/hana - og sumir segja við mann: ég á bók eftir þig), fræddist um ólíklegustu hluti, borðaði fullt af góðum mat og fer örugglega aftur næsta sumar.

Ég gekk frá bók um jólamat sem hafði lengi verið á planinu (ég er alltaf með þónokkrar bækur í bígerð, mislangt komnar); við vorum reyndar að mynda hana í desember og janúar til að fá jólastemmningu og réttu birtuna og það kom held ég mjög vel út en svo lauk ég við að skrifa hana á útmánuðum. Og formálann um mánaðmótin júní/júlí, það var nú ekki mjög auðvelt að koma sér í jólaskap þá. Ég er nokkuð ánægð með afurðina og þótti vænt um að geta tileinkað mömmu gömlu bókina, hún á það nú margfalt skilið.

Núna er ég að vinna í nokkrum hugmyndum en veit ekki alveg hver verður ofan á. Ég bölvaði því nú oft og mörgum sinnum í vor þegar ég var að vinna með Gísla og Ingu í bókinni þeirra, Góður matur, gott líf (sem er mikil eðalbók) að hafa ekki haft vit á að giftast ljósmyndara, það væri svo þægilegt fyrir matreiðslubókarhöfund. En svo mundi ég hvað mér finnst miklu betra að vera ógift en gift svo að nú er ég komin á að mig vanti bara ljósmyndara fyrir viðhald, það held ég gæti veri frekar hentugt.

Af fjölskyldunni er annars allt gott að frétta. Dóttirin, tengdasonurinn og hundurinn eru ákaflega útivistarsinnuð og það var keyptur jeppi svo það væri pláss fyrir hundinn (mér var sagt að það væri svo hægt yrði að taka mig með í sunnudagsbíltúra en ég hef nú lítið orðið vör við það ennþá). Barnabörnin fóru bæði til útlanda á árinu, Hekla til Parísar með vinkonunum og Úlfur sem Comenius-skiptinemi til Þýskalands í nokkra daga; bæði hæstánægð.

Bankastarfsmaðurinn sonur minn er bara brattur og nýtur sín vel við að brugga eðalkaffi ofan í Landsbankastarfsfólk og elda kræsingar heima ofan í spúsu sína, það er að segja þegar hún er ekki að sveifla sverðum einhversstaðar úti í heimi eða príla upp á fjöll til að gægjast ofan í eldgíga.

Eins og ég sagði í fyrra: Lífið er gott við okkur.

Bjartsýnismanneskjan ég hafði góðar væntingar til ársins 2011 og þær rættust. Ég hef ekki síðri væntingar til 2012; sýnist ansi margt vera á uppleið - já, ég veit að margir eiga í erfiðleikum en það er hreint ekkert svartnætti framundan - nema ef (nei, Nanna, þú ætlar ekki að nefna þarna orðið sem byrjar á Ice ...). Ekki á borð við það sem maður óttaðist fyrir þremur árum.

Gleðilegt nýtt ár. Og þakka ykkur öllum fyrir árið 2011.