Skyldleikaræktun og pitcairníska

Ég var að fá matreiðslubók frá Pitcairn-eyju, þar sem afkomendur uppreisnarmannanna á Bounty búa. Ég átti bók með nokkrum uppskriftum þaðan (og frá öðrum Kyrrahafseyjum) en þetta er semsat spes Pitcairn-matreiðslubók, sem er afskaplega gott mál upp á matreiðslubókasafnið. Banana-, brauðaldin-, papaja-, fisk- og villigeitaruppskriftir og svona.

Höfundurinn er Irma Christian. Aftast í bókinni birtir hún komplett ættartölu sína frá landnámi Pictairn árið 1790. Fletcher Christian, foringi uppreisnarmannanna, var fjórfaldur forfaðir hennar og félagar hans álíka margfaldir þarna hver um sig, sýnist mér. Minnir mig á mína ættartölu, ég er álíka skyldleikaræktuð og Pitcairn-búar.

Enginn ættfeðra minna og mæðra hafði þó hugmyndaflug (eða skort á því) til að láta barn sitt heita Miðvikudagur Febrúar eða eitthvað svoleiðis. Sonur Fletchers hét Thursday October Christian.

Svo er orðalisti með nokkrum tugum orða á pitcairnísku. Nú veit ég til dæmis að pilly-pilly þýðir eitthvað sem er límt saman og eyulla þýðir að einhver sé að spila sig eldri en hann er.

Þetta getur örugglega verið mjög gagnlegt að vita.

Planið fyrir kvöldið

Ég sé að Barnaby lögregluforingi er í sjónvarpinu á eftir. Ég ætla bara rétt að vona að það banki ekki áður óþekkt afkvæmi uppá hjá honum.

Eða nei, Barnaby er í hamingjusömu hjónabandi ólíkt flestum öðrum sjónvarpslöggum.


Ég ætla hins vegar ekki að hreyfa mig úr sjónvarpsstólnum í kvöld. Mundi ekki standa upp þótt áður óþekkt afkvæmi hringdi bjöllunni. Eða þekkt, ef því er að skipta. Í kvöld ætla ég að vera gömul og þreytt og löt og leiðinleg. Sem sagt, ég ætla að vera ég sjálf.

Og horfa á Barnaby. Og spila Loops of Zen í fartölvunni.

En á morgun er ég að fara á matarráðstefnu í Iðnó og dinner á eftir. Það gæti nú orðið nokkuð gaman.

Óvænt löggubörn

Ég er búin að horfa á tvo lögguþætti í sjónvarpinu í vikunni.

Í A Touch of Frost bankaði stúlka upp á hjá Jack Frost og sagðist vera dóttir hans. Hún var það reyndar ekki þegar til kom og hvarf aftur af sjónarsviðinu í lok þáttar.

Í Dalziel og Pascoe komst Dalziel að því að ein löggan sem vann með honum var sonur hans. Sonurinn var reyndar nærri samstundis drepinn.

Og nú er CSI Miami að byrja og þátturinn er kynntur með því að sonur Horatio Crane, sem hann vissi ekki af, sé grunaður um morð. Skyldi hann endast lengur en þáttinn á enda?

Lögreglumenn eru ábyggilega kvensamir upp til hópa en það er greinilegt að barnsmæður þeirra hafa ekki mikið álit á hæfileikum þeirra til að vera góðir feður.

Sveittar sjoppur

Staðarskáli gamli. Sveitt búlla. Ég sakna hans samt pínulítið. Næst þegar ég skrifa bók verður hans örugglega getið.

En sem minnir mig á: Hvernig fór annars sjoppukeppnin hjá Stefáni um árið? Ég var að reynda að rifja það upp en man það ekki. Staðarskáli vann þjóðvegasjoppuflokkinn, var það ekki örugglega? Og hver vann hinn flokkinn? Ég man ekki einu sinni hvaða tvær sjoppur kepptu til úrslita. Né heldur hver keppti á móti Staðarskála, reyndar.

Það þurfa alltaf að vera til einhverjar sveittar sjoppur.

Bara ekki of margar.

Matarsýning og matarráðstefna

Vita ekki annars örugglega allir um sýninguna Reykvíska eldhúsið - matur og mannlíf í 100 ár, sem verður opnuð á morgun og ráðstefnuna Af hlaðborði aldarinnar sem er í Iðnó á laugardaginn?

Þið vitið þá allavega af þessu núna.

Meðferð tilvitnana

Mér finnst að þegar dagblöð (24 stundir í þessu tilviki) eru að vitna í bloggið manns og þurfa endilega að klippa aftan af málsgrein og taka þar með burt hluta af meiningunni eigi þau að sýna það með þrípunkti. Lágmark. Ekki bara láta tilvitnunina enda á kommu. Það þætti nú ótækt í bókabransanum þótt það sé kannski gúterað í blaðamennsku, hvað veit ég.

Spegillinn, skopskynið og skyndibitarnir

Fyrst ég minnist á skyndibita - eða nei, fjandinn, ég var ekkert búin að minnast á skyndibita hér, það var á Facebook, maður ruglar þessu drasli öllu saman ... En allavega, fyrst ég minntist ekki á skyndi ... nei. Sleppum því.

En á dögunum var ég að vinna frameftir og var að deyja úr hungri þegar ég gekk af stað heim á leið í rigningunni. Svo að mér datt allt í einu í hug að koma við á Tommaborgurum og fá mér hamborgaratilboð þar; ægilega langt síðan ég hafði komið þangað. Mistök reyndar, dýr hamborgari og vondar franskar, staðnum hefur farið töluvert aftur - en það er önnur saga. Allavega, ég greip blað að skoða meðan ég beið eftir borgaranum mínum. Það reyndist vera Spegillinn gamli. Frá 1967 eða svo.

Ég las Spegilinn í gamla daga, pabbi keypti hann oft, og fannst hann ekki mjög fyndinn þótt teikningarnar væru skondnar margar hverjar. Ég vissi að þetta var skopblað og taldi víst að þetta væri fullorðinnagrín sem börn gætu ekki skilið og gúteraði það svosem alveg. Ég skildi ekki alltaf húmor fullorðinna. Til dæmis ekki þegar ég sagði eitthvað í fyllstu einlægni sem allir hlógu að, þá skildi ég ekki hvað var fyndið.

En nú las ég í gegnum Spegilinn (neinei, ég beið nú ekki svo lengi eftir borgaranum, ég las meðan ég borðaði og heftið var skolli þunnt) og mér stökk ekki bros. Það var nákvæmlega ekki neitt í blaðinu sem mér fannst vitund fyndið. Ekki einu sinni skondið. Og það var ekki vegna þess að ég þekkti ekki atburðina sem verið var að vísa í eða fólkið sem nefnt var. Þetta var bara ekkert fyndið. Ekki einu sinni brandararnir á miðopnunni, þeir voru svo gamlir að þeir gengu á krukkum.

Og nú er ég að velta fyrir mér:

Var þetta helsta og frægasta skopblað þjóðarinnar skrifað af svona gjörsamlega húmorlausum mönnum (þegar hér var komið sögu allavega)?

Eða hefur skopskyn þjóðarinnar breyst svo rosalega á 40 árum að það sem þótti bráðfyndið þá sé bara knosandi leiðinlegt núna?

Eða er ég svona gjörsneydd þroskuðum húmorískum sans, þótt ég sé löngu orðin fullorðin?

Plögg og plastdúkkur

Atli Bolla ástfanginn af plastdúkku, var fyrirsögn í einhverju blaðinu í morgun. Ég hélt náttúrlega að þarna væri kynningarstjóri Forlagsins (téður Atli) svona röskur í plögginu að hann hefði lýst hrifningu sinni á Skaparanum eftir Guðrúnu Evu (þar sem slíkar dúkkur koma einmitt við sögu) af slíkum fítonskrafti að blaðamaðurinn hefði talið það hina einu sönnu ást.

En svo var þetta bara eitthvert tvífaradæmi þar sem kynningarstjóranum var með réttu líkt við hollívúddleikara og ekkert minnst á Guðrúnu Evu eða bókina hennar. Þar fór gott plöggfæri í vaskinn.

Meira um sósarlit

Í framhaldi af spurningu í kommentum við færsluna hér að neðan (spurningin alveg ótengd efni færslunnar), þá fletti ég upp í Nýju matreiðslubókinni, sem er eiginlega gamla húsmæðraskólakennslubókin hennar mömmu, og þar er uppskriftin að sósulit einhvernveginn svona:

250 g sykur, nýtt kjötsoð. Sykurinn brúnaður þar til hann er mjög dökkur, soðinu hellt út í (það væri örugglega best að hafa það sjóðheitt) og látið sjóða þar til lögurinn fer að þykkna dálítið, þá er hann kældur og settur á flöskur. Svo fylgir viðvörun um að nota lítið af litnum því hann sé sætur - en ég hugsa reyndar að þegar sykurinn er svona brenndur sé sætubragðið farið að minnka töluvert.

Þannig að það ætti að vera hægt að búa sósulit til hvar sem er í heiminum - sykurtegundin skiptir ekki höfuðmáli eins og áður hefur verið nefnt.

Strætómenning og símavændi

Strætóspjaldabókakynning Forlagsins er alveg að svínvirka, sé ég. Áðan kom maður inn í strætó, settist, þreif spjaldið fyrir framan sig og sökkti sér ofan í það. Og las það allt.

Og þetta var sko ekki símavændisbókin (ég hef nú séð ýmsa lesa það spjald heldur laumulega), heldur hreinlega sjálfur Kafka.

Sjeik til prufu

Ég rak augun í auglýsingu á Facebook áðan: Fáðu frían prufupakka með sjeikum ... Aha, hugsaði ég, enn með fréttirnar frá í morgun í huga, mikið væri ég til í prufupakka með nokkrum forríkum arabískum sjeikum. Svo lengi sem það væri bara til prufu.

En svo var framhaldið eitthvað með súkkulaði og te og eitthvað svo að sennilega eru þetta ekki svoleiðis sjeikar. Frekar einhverjir svona hörbalæfsjeikar.

Og það er ekki minn stíll. Ég var meira með einhverja svona rómantíska Arabahöfðingja í huga, svona einhverja a la The Sheik (ekki alveg samt Rudolph Valentino, ég mundi vilja karlmannlegri sjeik) sem ræna manni og þeysa með mann út í eyðimörkina ... nema sjeikinn í þeirri sögu nauðgaði stúlkunni ef ég man rétt, sem var ekki mjög rómantískt, en undir sögulok kom í ljós (minnir mig) að hann var enskur að minnsta kosti í aðra ættina og þá var það alveg í lagi, enda var stúlkan þá einmitt orðin ástfangin af honum og hann af henni og allt orðið voða rómantískt aftur.

En ég er kannski að fara með fleipur, það eru einhver 35 ár síðan ég las þetta. Ég semsagt væri til í prufupakka með svona sjeik, mínus nauðgunin náttúrlega.

Vonlaus rukkari

Ég er að horfa á handrukkaraumræðu í Ísland í dag. Mikið óttalega er ég nú fegin að skulda engum nema Íbúðalánasjóði og Kaupþingi (vona að sjeikinn fari ekki að breyta neinu í innheimtutaktíkinni) - já, og skattinum reyndar eitthvað. Og vera í skilum með mínar skuldir.

Ég er sjálf alveg þrælvonlaus í rukkunum. Var að setja í póst reikning út af smáverkefni sem ég vinn mánaðarlega og sá þegar ég fór að skoða málið að ég hafði ekki sent reikning fyrir síðustu fjóra mánuði. Ef einhverjir skulda mér eitthvað er það venjulega vegna þess að ég hef bara ekkert rukkað þá. Og það hefur komið fyrir að ég átta mig ekki fyrr en svo langt er liðið að mér finnst ekki hægt að fara að senda reikning.

Reyndar sendi ég einu sinni lögfræðing á mann. Ég hefði líklega frekar átt að fá mér handrukkara.

Og þó.

Kínverjar og Stefánungar

Ég er enn einu sinni að gera nafnaskrá. Í þetta skipti eru það þó til allrar guðslukku ekki Kínverjar, heldur nítjándualdar Íslendingar. Þeir voru nú ekkert svo voðalega margir. En ég má hafa mig alla við að halda skikki á þessum Stephensenum og Thorsteinssonum og Thorarensenum og Gröndölum og því slekti öllu. Sem var náttúrlega hvað undan öðru.

En skárra en Li og Wei og Hu og Yu og Chang og hvað blessaðir Kínverjarnir hétu nú allir saman.

Í viðskiptum við sjeikinn

Ég sé að ég er komin í viðskipti við einhvern sjeik frá Katar. Það er nú ekki leiðinlegt.

Spurning með að ég fari að rýna í katörsku matreiðslubókina mína og rifja upp sitt lítið af hverju, svona í tilefni af þessu. Ekki að ég sé nú að búast við að sjeikinn droppi inn þrátt fyrir þessi viðskiptatengsl okkar en það er alltaf best að vera við öllu búin, eins og ég hugsaði þegar ég keypti hollensku orðabókina um árið.

Brasilíufarar

Ókei. Það er verið að skrá afkomendur Íslendinga sem fluttu til Brasilíu fyrir hundraðogeitthvað árum. Um það verkefni og peningana sem í það fara vil ég bara vita eitt.

Til hvers í andskotanum?

Þetta mundi nú einhver kalla sellát

Johnny Rotten auglýsir smjör. Öðruvísi mér áður brá.

"He is seen as a great British icon. His independent views are part of his consumer appeal and his tongue-in-cheek sense of humour shines through in our TV advertising," segir smjörframleiðandinn.

Hmm ... Þeir passa sig þó að kalla hann Johnny Lydon, forðast að nefna Rotten - væri kannski ekki smjörinu sérstaklega til framdráttar.

Silfur Egils og hreina tauið

Ég held ég hafi nefnt það áður hvað Silfur Egils er frábær þáttur þegar maður er að strauja. Á sunnudögum þegar hilla fer undir Silfur dreg ég straubrettið inn í stofu, fylli gufustraujárinið af vatni og næ í fullan bala af hreinu taui. Og svo strauja ég og fylgist með gagnmerkum umræðum um efnahagsmál og stjórnmál og hvaðeina.

Smellpassar, og ég sakna Silfursins á sumrin. En þá er reyndar minna að strauja hvorteðer.

En nú hafði ekki verið Silfur langalengi og ég missti af því á sunnudaginn var horfði ég á barnabarnið verða Íslandsmeistara og ef Silfrið var byrjað á sunnudaginn þar á undan missti ég af því líka, örugglega af einhverri álíka gildri ástæðu. Þannig að það var komin risahrúga af þvotti og Silfrið dugði ekki nema fyrir helminginn og þá þurfti ég að skipta yfir á Vem vet mest í sænska sjónvarpinu, sem er reyndar skemmtilegri þáttur en Silfrið en tekur til sín mun meiri athygli. Svo að ég er enn ekki búin með strauninguna - reyndar eru bara stórir borðdúkar eftir en þeir eru tímafrekir.

Ég mundi styðja það að Silfrið yrði lengt í annan endann ef tauhrúgan mín væri alltaf svona mikil. En þetta var nú undantekning.

Kápumynd fundin, vantar bók ...

Á netflakki í gær rakst ég á ljósmynd sem var einhvernveginn þannig að ég hugsaði strax: ,,Oo, þetta væri æðisleg bókarkápa ... ég vildi að við værum með einhverja bók núna sem þessi gæti passað á ..."

En ég er samt ekki viss um að hún hefði passað á neina af útgáfubókum Forlagsins þetta árið, þótt þær séu óneitanlega afar fjölbreyttar. Og svo eru þær flestar farnar í prentun og margar komnar út (það streymdu svo hratt að okkur nýjar bækur í síðustu viku að ég hafði ekki undan að fylgjast með). Og búið að gera kápur á flestar þær bækur sem ekki eru farnar frá okkur. Enda hefði þessi eins og ég sagði ekki passað á neina þeirra.

Ég ætla samt að hafa þessa mynd í huga upp á seinni tíma. En ég sé ekki fyrir mér að ég eigi sjálf eftir að skrifa bók sem hún passar á. Þetta var ekki þannig mynd.

Reyndar sé ég það þegar ég hugsa málið að það gæti orðið erfitt að finna bók sem myndin passar á. Ojæja. En ég er ekki búin að gefast upp.