Það hefur ekki reynt á það enn hvort nýja dýnan kemst upp stigann því að bíllinn sem átti að koma með hana einhvern tíma á milli 17 og 19 og nei, hann gat ekki komið fyrr, og nei, það var ekki hægt að segja hvenær á þeim tíma hann kæmi - hann er ekki kominn enn. Efnafræðistúdentinn, sem ætlaði að vera mættur í partí fyrir klukkutíma, er farinn og ég þarf örugglega að láta setja dýnuna út í garð þegar hún kemur því að ef ég man rétt eru bílstjórar sem koma með IKEA-vörur yfirleitt ekki mjög liðlegir með að hjálpa manni með dót upp stigana.

Hmmpfh.

Efnafræðistúdentinn: - Þakkaðu fyrir að ég er ekki Frikki Weiss.

Ég er einmitt mjög þakklát fyrir að hann er ekki Frikki Weiss.

Gagnlega barnið og Sauðargæran fóru með okkur efnafræðistúdentinum inn í IKEA; það stóð til að kaupa nýja dýnu í rúm drengsins en þessi breidd (120 cm) virðist ekki fást lengur, ekki þar allavega, svo að við enduðum á að kaupa 140 cm boxdýnu og fætur undir hana. Að vísu á enn eftir að koma í ljós hvort nýja dýnan kemst upp stigann en það er þá hægt að hífa hana inn um svaladyrnar, annað eins hefur verið gert.

Þetta kostar hins vegar algjöra endurskipulagningu á herbergi efnafræðistúdentsins þar sem nýja rúmið kemst ekki í pláss þess gamla nema með miklum tilfærslum. Og hann er að fara á árshátíð á eftir. Kannski þarf hann að sofa á dýnunni á stofugólfinu í nótt.

Sauðargæran og efnafræðistúdentinn voru annars mjög glæsilegir í aftursætinu áðan, báðir með spegilsólgleraugu. ,,Við erum allir báðir ljótir kallar," tilkynnti Sauðargæran og bætti því við að mamma hans - sem var líka með sólgleraugu - væri góður ljótur kall.

Boltastelpan kom ekki með. Hún var í fýlu og ákvað að nota fýluna sína í að gera eitthvað leiðinlegt. Það er sjónarmið út af fyrir sig.

Við efnafræðistúdentinn forðuðumst vandlega að skoða skáphurðir í IKEA.

Fyrst minnst var á tvíkynhneigð, þá er hér dásamleg færsla frá smávaxna kínverska hommanum í Kaliforníu, sem byrjar á frásögn af tvíkynhneigðum sambýlismanni vinar hans og leiðist - mjög eðlilega - út í heitar umræður um sænska stafsetningu. Við efnafræðistúdentinn grétum allavega af hlátri.

Efnafræðistúdentinn var að tala um mann sem hann þekkir áðan og kallaði hann ,,samkynhneigðan homma". Ég er svo fattlaus stundum, en eru til einhverjar aðrar sortir af hommum?

Minnti mig á þegar Helgi Skúta sagði um eina skólasystur okkar að hún væri lesbískur karlmaður í dulargervi. Sú líking var of djúphugsuð til að mér hafi nokkru sinni tekist að skilja hana.

Það er nú ekki margt sem má ekki senda í pósti frá Bandaríkjunum til Íslands, miðað við ýmis önnur lönd. Það er til dæmis sérstaklega talið upp að ekki megi senda ,,human remains" í pósti til Ítalíu, en það virðist ekki óheimilt að senda neitt slíkt til Íslands.

Reyndar ýmislegt mjög sérkennilegt á þessum ítalska lista, svo sem ritvélarborðar, brennt og malað kaffi og kaffibætir, spil, myndaalbúm og skór. Hmm. Ég skil þetta með jarðnesku leifarnar en hvað með ritvélarborða og spil?

Ég skil líka vel að Indónesar og margir aðrir vilji ekki láta senda sér ,,perishable infectious biological substances" í pósti. Það mundi ég ekki vilja heldur. En ég sé ekki að það sé tekið fram að bannað sé að senda slíkt til Íslands.

Svo má auðvitað hafa þetta eins og í Norður-Kóreu: ,,All merchandise is prohibited." Þá eru náttúrlega engin vafaatriði, sem er út af fyrir sig gott mál.

Þarf að stúdera þessa lista eitthvað betur.

Tjaaa ...


Estne volumen in toga, an solum tibi libet me
videre?
"Is that a scroll in your toga, or are you
just glad to see me?"
You're smooth, okay, but you also need a
boyfriend. Bad.


Which Weird Latin Phrase Are You?
brought to you by Quizilla

Ég veit alveg hvað mig langar að fá í kvöldmatinn.

Stóran platta með heimabökuðu egifsku brauði, hummus blönduðu sólþurrkuðum tómötum, steinseljupestói, hráskinkusneiðum, pepperónístubbum, kletta- og lambasalati, parmigiano-osti, ólífum, manchego-osti, hunangi, grillaðri papriku, gráðaosti, gráfíkjum ... glas af hvítvíni með.

Ég held bara að ég láti það eftir mér.

Ég held að ég sé ekki almennilega vöknuð. Ég gekk áðan með bollann minn framhjá kaffivélinni, áfram inn ganginn að ljósritunarvélinni, og stóð svo fyrir framan hana og ætlaði að fara að stinga bollanum inn í hana þegar ég áttaði mig ...

Fyrst ég er komin út í þessa sálma ... Ég held og vona að eitthvað hafi breyst í þessum efnum. Kannski sameiginlegt forræði hafi breytt einhverju. En fyrir tíu til fimmtán árum var svo óalgengt að konur gæfu eftir forræði yfir börnum sínum að þegar það gerðist var það almenn skoðun að eitthvað hlyti að vera að.

Eitt af því sem mér fannst óþægilegt að takast á við var spurningarnar sem ég var stundum spurð beint út en lágu þó miklu oftar ósagðar í loftinu: Hvernig gastu þetta? Hvers vegna í ósköpunum varstu að gefa frá þér forræði yfir barninu þínu? Aldrei gæti ég þetta ... Og spurningin sem ég var aldrei spurð en fann oft fyrir: Ertu óhæf móðir?

Ég átti bara eitt svar við þessum spurningum þegar þær komu fram; að spyrja á móti: - Mundirðu spyrja mig að þessu ef ég væri karlmaður?

Það kom aldrei neitt svar við því.

Við efnafræðistúdentinn fengum okkur risastór tertustykki á kaffihúsi í gær í tilefni dagsins. Það var kannski meira ,,trøstespisning" en að við værum að halda upp á eitthvað. Ýmislegt sem hefur verið að rifjast upp þessa dagana ...

Það var ekkert erfið ákvörðun að ganga út úr hjónabandi sem var löngu búið. En það var erfitt að flytja burt frá litla stráknum sínum, trúið mér. Ég afsalaði mér á sínum tíma forræði yfir honum baráttulaust. Fyrir því voru ýmsar ástæður en ein sú helsta var að ég trúði því statt og stöðugt - og trúi enn - að feður eigi jafnan rétt til barna sinna og mæður. Að föðurástin sé jafnsterk og móðurástin. Það er að segja, ef hún er á annað borð til staðar. Ég þekki nefnilega ýmis dæmi um feður sem ekkert skipta sér af börnum sínum. Engin um mæður, þótt þær séu áreiðanlega til. En það er önnur saga.

Ég held enn að þetta hafi verið rétt ákvörðun miðað við hvernig ég mat aðstæður þá. En samt kolröng; ef ég hefði vitað hvað átti eftir að gerast hefði ég staðið allt öðruvísi að málum. Auðvelt að vera vitur eftir á. Allavega hef ég kynnst því að vera forræðislaust foreldri, veit hvernig sú tilfinning er að hafa í rauninni ekkert að segja yfir lífi barns sem manni þykir vænna um en allt annað, og hef ríka samúð með flestum sem eru í þeirri aðstöðu. Ekki þó öllum.

Æ, en þetta voru góðar tertur. Einmitt það sem okkur vantaði.

Mel Gibson er í hvítum sokkum og brúnum skóm við grá föt í þættinum hjá Jay Leno. Ég hélt hann væri meiri smekkmaður.

Ókei, búin að elda fjóra lambakjötsrétti, búa til sex eða átta sósur, og fletta í gegnum Séð og heyrt. Það sem vakti helst athygli mína var þetta:

1) Getur einhver útskýrt fyrir mér hvernig Óskars-kjóllinn hennar Nicole Kidman helst uppum brjóstin á henni? Teppalím?

2) Lúðvík Bergvinsson og konan hans minna mig pínulítið á Karíus og Baktus.

3) Ég las fyrst að kjóllinn sem Ágústa Johnson var í á þingmannaballinu væri frá Evuklæðum og fannst það mjög athyglisvert nafn á fatabúð. En það stóð víst Eðalklæðum.

4) Samstarfskonur mínar á Gestgjafanum eru á mynd sem ber yfirskriftina Vín fyrir vandláta. Ég er ekki þar. Ég drekk hvaða sull sem er.

5) Neibb, enginn Stefán. Þetta eru mistök.

Leiðindaveður.

Uppáhaldshúfan mín fauk af mér í Austurstrætinu í morgun en mér tókst með harðfylgi að elta hana uppi áður en hún fauk út í Lækjargötu. Kannski ætti ég bara að fara húfulaus út í Nóatún á eftir, vil helst ekki missa hana af mér út í sjó.

Ég var að fá nýtt Séð og heyrt á borðið hjá mér. Ég má ekki vera að því að lesa það í gegn en við fyrstu flettingu sé ég enga mynd af Stefáni Pálssyni. Bara einhverjum öðrum krullunáunga en sá er piparsveinn. Það er Stefán ekki. Þarf að skoða þetta betur á eftir, það er ótækt að hafa ekki mynd af Stefáni.

John Simm er soldið krúttlegur.

Það eru ekki bara þeir á DV sem eru duglegir að splæsa saman myndir af flottum konum ... Þessar stóðu örugglega ekki hlið við hlið á rauða teppinu. Ekki frekar en þessi stóð við hliðina á sjálfri sér.

Mig vantar eiginlega tvo-þrjá aukadaga inn í þessa viku, veit einhver hvernig á að bjarga því?

Eða nei annars, það yrðu örugglega tómir miðvikudagar, sem er ekki gott mál. Mig vantar frekar nokkra aukaklukkutíma í hvern sólarhring.

Það stendur til að kaupa nýja dýnu í rúm efnafræðistúdentsins, þar sem gormarnir eru nánast farnir að stingast upp í bakið á honum. Þessi dýna er einmitt fimmtán ára gömul um þessar mundir eins og fleira.

Ég: - Farðu og mældu dýnuna svo að við vitum hvað þarf að kaupa stóra.

Efnafræðistúdentinn: - Ég þarf ekkert að mæla hana, hún er einn og tuttugu sinnum einn og sextíu.

Ég: - Hjalti minn. Hugsaðu málið.

Efnafræðistúdentinn: - Æ, nei, auðvitað. Hún er einn og sextíu sinnum tveir.

Ég: - Hún er ekki einn og sextíu á breidd.

Efnafræðistúdentinn: - Jú, víst ... Nei, annnars, heyrðu, hún er ... Djöfuls.

Ég: - Farðu og mældu hana.

Efnafræðistúdentinn: - Hmmrpfh ...

Það eru víst fimmtán ár í dag síðan bjórinn var leyfður. Mér er eiginlega alveg hundsama. Ég er engin bjórmanneskja. Rauðvín og hvítvín, gott mál. Bjór ... naaah. Ekki fyrr en hitinn fer yfir 20 stig. Ég er allavega ekki að fara að halda upp á þetta merka afmæli.

Aftur á móti getur vel verið að ég haldi upp á það á miðvikudaginn að þá er ég búin að vera hamingjusamlega fráskilin í fimmtán ár. Eða allavega, þá eru slétt fimmtán ár síðan ég flutti heimanað frá mér.

Það skal tekið fram að þessi tvö afmæli eru á engan hátt tengd.

Ég get ekki farið heim til mín.

Búin að gefa yfirlýsingu um að það eigi að vera búið að skúra þegar ég kem heim. Það er ekki búið að skúra, ergo - ég get ekki farið heim.

Ég ætla að elda eitthvað gott handa litla drengnum mínum í kvöld, veit ekki enn hvað það verður. Hann á það skilið eftir að hafa verið meira og minna einn og yfirgefinn alla helgina og reyndar frá því um miðja síðustu viku. Ókei, ég var heima mestallan daginn í gær en þá var hann sofandi. Eða allavega rúmliggjandi.

Ekki þar fyrir, hann getur vel bjargað sér sjálfur og svalt svosem ekkert þótt ég væri ekki heima til að elda. Hann er vel liðtækur í eldhúsinu eins og margoft hefur komið fram og ég fer brátt að verða óþörf. Ég er til dæmis viss um að mikilvægi mitt hefur minnkað ögn þegar hann uppgötvaði um daginn hvað er auðvelt að búa til svakalega góðan súkkulaðibúðing.

Einn daginn rennur upp fyrir honum að hann getur búið til sitt eigið lasagne. Þar með er hlutverki mínu í lífi hans líklega lokið.

Hann hefur hins vegar enn hlutverk í mínu lífi. Hann á að skúra. Og vera búinn að því þegar ég kem heim í dag.

Þetta hafa verið nokkuð skemmtilegir dagar - of mikið að gera, reyndar, en það er gaman líka. Fullt af skemmtilegu fólki, fullt af góðum mat. Reyndar líka eitthvað af ekkert sérlega góðum mat en það er nú bara eins og gengur. Til dæmis var ég ekkert sérlega hrifin af ,,hollustu súkkulaðiköku landsins", sem fólkið í Saladmaster-básnum var að bjóða.

En gærkvöldið var fínt, eftir slúttið í Kópavogi (þar sem ég hitti náttúrlega Guðmundana, sem voru búnir að koma sér upp sínum einka-vín- og bjórkæli) fórum við Gestgjafastelpurnar á La Primavera með nokkrum ágætum kokkum og konditorum, fengum ansi hreint góðan mat og enduðum svo kvöldið ... ja, það er nú ekki svo langt úr Austurstrætinu yfir á Vínbarinn. Þar voru enn fleiri kokkar.

Þetta var skemmtilegt. En ég held að efnafræðistúdentinn sé mjög ánægður með að sýningin skuli vera búin, ég hef ekki eldað ofan í hann kvöldmat í fjóra daga í röð.

Ég komst að því að dularfulli atburðurinn sem segir frá hér að neðan var kannski ekki svo dularfullur.

Ég sat nefnilega á sjónvarpsfjarstýringunni.

Ég sit annars hér - ekki lengur á fjarstýringunni - og vinn á fullu í handriti sem ég var búin að lofa að skila um mánaðamótin. Þau eru víst á miðnætti og það kemur ekki alveg til með að standast - kannski ef þessi mánuður væri af eðlilegri lengd, en þótt í dag sé hlaupársdagur dugir það ekki til. En ég er allavega langt komin.

Þess vegna ætla ég að leyfa mér að skjótast á slúttið á matarsýningunni á eftir, mér finnst ég eiga það skilið. Ekki vegna þess að ég sakni Guðmundanna svo mikið, ég þarf bara á smápásu að halda frá skriftunum. En það er ekki fyrr en um sexleytið og ég ætti að geta tekið góða törn áður.

Sjónvarpið mitt kveikti á sér sjálft áðan á dularfullan hátt.

Ég mundi þó ekki hafa verulegar áhyggjur af þessu, nema af því að það kveikti á Gísla Marteini og Garðari Cortes.