Ég þoli ekki bíómyndir með öpum. Nema kannski King Kong.

Það ætlar enginn endir að verða á framkvæmdagleði minni. Nú umbylti ég öllu í svefnherberginu mínu og festi meðal annars upp fatahengi/hillu sem ég keypti á útsölu fyrir hálfu öðru ári og hefur staðið upp á endann úti í skoti síðan. Við það verk notaði ég borvél, stjörnuskrúfjárn, málverk, blýant merktan Málfrelsissjóði og sultukrukku (þetta er nú farið að hljóma eins og atriði í Olsen-banden-mynd, þegar Egon ,,har en plan" og er að telja upp það sem til þarf). Með sama áframhaldi næ ég að taka niður jólaskrautið í borðstofunni fyrir veturnætur, en þá er að vísu spurning hvort tekur því lengur.

Efnafræðistúdentinn hélt í helgarferð upp í Borgarfjörð í gærkvöldi ásamt spúsu sinni, gratís gegnum göngin, og skildi mömmu sína eina eftir alla helgina. Vann þó eitt mikið afrek áður en hann fór; fékk vin sinn til að bera gömlu uppþvottavélina með sér niður stigann og út í undirganginn, þar sem hún verður þangað til henni verður hent eftir helgina. Það tók ekki nema rúman hálfan mánuð að koma þessu í kring, sem er óneitanlega nokkur framför frá því að honum var falið að koma gömlu eldavélinni út; hún stóð í þrjár vikur á ganginum. Þegar kemur að því að ég get losað mig við gamla ísskápinn er óvíst að ég þurfi að hafa hann á borðstofugólfinu nema í viku til tíu daga.

Annars var þessi ferð ekki farin að hans frumkvæði, þar sem tjald var með í för. Hann er ekki mikið fyrir útilegur fremur en ég og reyndar hef ég aldrei skilið þessa áráttu fólks til að liggja í tjöldum út um allt hvenær sem færi gefst og hvernig sem viðrar. Þetta er nokkuð séríslenskt fyrirbrigði ef marka má grein sem ég var að lesa í Grapevine, þar sem Englendingur skrifar ,,This is the only country I know where the word camping isn't a dirty word ... In Iceland people actually enjoy camping."

Ég meina, hvað er svona frábært við að sofa í tjaldi? Maður er að drepast úr kulda, eða sólin skín á tjaldið og maður er að drepast úr hita og loftleysi, það er næstum alltaf rigning, undirlagið er hart og óslétt eða allavega frekar óþægilegt og maður vaknar hvort eð er yfirleitt á beru tjaldgólfinu, eina leiðin til að láta fulla Íslendinga ekki halda vöku fyrir sér hálfa nóttina er að vera fullur sjálfur, það er ömurlegt að vakna timbraður í tjaldi, maður þarf út til að pissa og oftast er biðröð (ef það er þá eitthvert klósett), bjórinn er aldrei nógu kaldur, í næsta tjaldi eru yfirleitt sínöldrandi foreldrar með ferlega pirrandi krakka ... maður lét sig kannski hafa þetta fyrir tuttugu og fimm eða þrjátíu árum. Ekki lengur.

Fyrrverandi borgarstjóri Cincinnati í Ohio er með áform um að bjóða sig fram til öldungadeildar Bandaríkjaþings á næsta ári. Hann verður fjandakornið ekki verri en sumir sem þar sitja núna.

Sumir andstæðingar virðast hafa áhyggjur af því að Jerry geti fengið fjölda fólks á kjörstað sem hingað til hefur ekki haft fyrir því að láta skrá sig á kjörskrá og þetta verði aðallega ,,slack-jawed yokels, hicks, weirdos, pervs and whatnots." Og segja ,,aukin kjörsókn er ekki eftirsóknarverð í sjálfu sér". Kannski ekki. Eeeen - þeir sem þegar eru á kjörskrá kusu jú George Bush til forseta (minnihluti þeirra að vísu - en það er annað mál).

Ekki veit ég hvað gagnlega barnið og fjölskylda hennar færa mér þegar þau koma frá Krít en það er kannski eins gott að þau komi ekki með fetaost. Eða allavega að þau passi að það sé ekta ostur, annars gætu þau lent í fetalöggunni.

Þegar ég kom heim áðan sá ég að standlampi í stofunni hallaðist mjög mikið, í nærri 45 gráðu horn, af því að stóll hafði færst til og rekist í hann (gæti hafa gerst þegar ég stóð upp frá sjónvarpinu í gærkvöldi). Ég spurði efnafræðistúdentinn, sem var heima í dag, hvort hann hefði ekki tekið eftir þessu. Jú, jú, sagði hann. Ég spurði af hverju hann hefði ekki lagað lampann. Ég hélt að þetta væri kannski eitthvert trend, sagði drengurinn.

Boltastelpan var að senda mér tölvupóst frá Krít, þar sem hún er í góðu yfirlæti í sól og hita, komin með skrautfléttu í hárið og búin að fá nýtt fauskaband. Hún segir líka að bílaleigubíllinn sem þau eru búin að fá er ,,grænn eins og slím og soldið ljótur", en það er víst hægt að ferðast í honum samt.

Sauðargæran heldur náttúrlega flagaraeðli sínu líka, nema nú er hann ekki að heilla kvenfólk á öllum aldri upp úr skónum, heldur krítverska karla; mér skilst að strax fyrsta kvöldið hafi hann slegið eign sinni á krítverskan veitingamann að nafni Kristo og varla vikið úr fangi hans allt kvöldið. Hann er líka sérlega hrifinn af grískri tónlist, klappar og dillar sér hvenær sem hún heyrist. Og að sjálfsögðu þarf hann að fá að skoða eldhúsið á hverjum einasta veitingastað sem hann sækir, sannur fulltrúi ömmu sinnar.

Það kom maður til mín í vinnuna í dag og færði mér nýtt leikfang, og þá er ég ekki að meina leikfang af því tagi sem menn voru vanir að færa þeim sem höfðu aðsetur í skrifstofukytrunni minni á undan mér, nefnilega ritstjórum Bleiks og blás. Neinei, þetta var náttúrlega eldamennskudót, nánar tiltekið herjansmikil wokpanna á nýja flotta grillið mitt, ásamt níðþungri járnplötu sem sett er á grillið í staðinn fyrir aðra grillgrindina og sérstökum wokbrennara.

Ég gat náttúrlega ekki stillt mig um að prófa þegar heim kom. Var reyndar fyrst eitthvað að vandræðast með að skipta um brennara, gat ekki alveg séð hvernig átti að fara að því. Ég var að velta fyrir mér að hringja eftir einhverjum bóngóðum karlmanni mér til aðstoðar en áttaði mig svo á því að alla tiltæka bóngóða karlmenn sem ég þekki er ég annaðhvort nýlega búin að brúka til einhvers og kann ekki við að kvabba á þeim strax aftur, eða ég ætla að nota þá í eitthvað annað innan tíðar og þarf að spara þá. Svo að ég ákvað að gera þetta sjálf og þegar til kom var það lítið mál. Brennarinn svínvirkaði, ég náði upp mun meiri hita á wokpönnunni en mér tekst á wokhellunni á gasvélinni, svo að nú er vel líklegt að þegar ég þarf að veltisteikja eitthvað (og veðrið er þokkalegt), þá fýri ég bara upp í grillinu til að ná sem bestum árangri.´

Ég held líka að ég geti sem best soðið eitt og annað í wokpönnunni ef á þarf að halda. Jafnvel gulrófusúpu. En ég gerði nú ekki tilraun með það í þetta skipti.

Nýjustu græjurnar mínar (grillið og uppþvottavélin) eiga það sameiginlegt að vera framleidd á Nýja-Sjálandi. (Ja, allavega undir nýsjálenskum vörumerkjum - það getur svosem vel verið að þetta sé búið til í einhverri þrælafabrikku í Malasíu). Ég er mjög hrifin af nýsjálenskum græjum. Verst að það skuli ekki vera flutt inn meira af þeim, því að ég þarf að kaupa ísskáp næst þegar ég á peninga. Sirka 2005.

Ég er ekki enn farin að gera tilraunir með gulrófusúpuna en hér er allavega uppskrift að einhverju allt öðru fyrir fólk sem vill mikið af chili og dálítinn kóríander. Þetta er mjög litskrúðugur réttur sem getur verið forréttur á undan grillmatnum, hlaðborðsréttur í veislu, jafnvel saumaklúbbsréttur. Það má nota minna chili.

Chili-kryddlegin hörpuskel

250 g hörpuskelfiskur
3 chilialdin (helst rautt, grænt og appelsínugult)
1/2 rauð paprika
1-2 vorlaukar
100 g asíur
2 límónur
1 msk ólífuolía
salt
1-2 msk kóríanderlauf, saxað
1/4 tsk rósapipar (má sleppa)

Látið hörpuskelfiskinn þiðna og setjið hann í skál. Skerið endana af chilialdinunum og skerið þau síðan í þunnar sneiðar þvert yfir. (Setjið þau e.t.v. í plastpoka og hristið vel til að losa meirihlutann af fræjunum úr þeim.) Blandið þeim svo saman við hörpuskelfiskinn. Skerið paprikuna í þunnar ræmur, skerið vorlaukinn á ská í þunnar sneiðar, og skerið asíurnar í bita. Blandið saman við hörpuskelfiskinn. Kreistið safann úr límónunum yfir hörpuskelfiskinn, dreypið olíunni yfir, saltið örlítið og blandið vel. Látið standa í 15-30 mínútur og hrærið nokkrum sinnum á meðan. Setjið á disk eða í grunna skál og skreytið með kóríander og rósapipar.

Ég er með hugmynd um gulrófnasúpu (ætlaði að skrifa gulrófusúpu en það verður örugglega fleiri en ein rófa í henni) með engifer, chili, hvítlauk og ... kóríander? Veit ekki alveg enn. Kannski lauk og beikoni. Ef eitthvað gott kemur út úr þessu set ég uppskriftina hér.

Eru amerískar verkfallsaðgerðir virkilega þannig að verkfallsmenn labba stöðugt þröngan hring fyrir framan vinnustað sinn með mótmælaskilti? Eða er það bara í bíómyndum og sjónvarpsþáttum?

Ég kom við í Bókavörðunni á heimleið úr vinnunni og keypti þrjár bækur eftir Helgu Sigurðardóttur sem ég átti ekki fyrir, þar á meðal Lærið af Helgu Sigurðar (nei, hún heitir það reyndar ekki, hún heitir Lærið að matbúa). Svo er þarna bókin Hráir grænmetisréttir, sem líklega er ekki algeng, allavega sagðist Bragi ekki muna eftir að hafa fengið hana í sölu fyrr. Ég var að athuga hvaða gulrófuuppskriftir væru í henni því að ég er að undirbúa gulrófuþátt fyrir Gestgjafann, og þá sá ég að Helga skrifar ýmist gulrófusalat eða gulrófnasalat, ég sé ekkert samræmi í þessu hjá henni. Ég get ekki alveg gert upp við mig hvort er betra.

Annars liggur ansi nærri því að ég sé sammála því sem Elizabeth Schneider skrifar um gulrófnamatreiðslu í sinni miklu grænmetisbiblíu: ,,There is really just one way not to cook it: in lots of water for a long time," - mér þykja flestar matreiðsluaðferðir betri en suða í vatni, þegar gulrófur eru annars vegar.

Við Guðrún Hrund fórum og fengum okkur hádegismat hjá Jóa í Ostabúðinni. Hann er búinn að innrétta lítinn veitingastað í kjallaranum á Ostabúðinni á Skólavörðustíg - fimm lítil borð (verða sjö í framtíðinni) og þar er hægt að fá fisk dagsins, salat eftir kenjum kokksins, súpu dagsins og kannski fleira. Við fengum okkur steiktan karfa með villisvepparisottoi - mjög gott og vel úti látið og kostaði ekki nema 890 krónur. Ég man varla eftir að hafa fengið betri karfa og hann var alveg perfekt eldaður. Þannig að ég mæli eindregið með þessu fyrir þá sem eru svangir á ferð í miðbænum í hádeginu. Og ágætis kaffi á eftir.

Munið þið eftir Garbage Pail Kids-söfnunarkortunum? Efnafræðistúdentinn átti mikið safn af þeim þegar hann var í kringum sjö ára aldurinn og þau gengu undir nanfinu Garbílds á mínu heimili. Þau fóru líklega í glatkistuna þegar hann flutti frá föður sínum eins og flest annað sem þar varð eftir.

Nú er víst verið að gefa út nýja seríu af þessum spjöldum. Skyldu þau slá í gegn aftur? Gæti verið, ég þekki allavega nokkur börn sem mundu fíla þennan húmor. Og sumar myndirnar voru reyndar dálítið fyndnar.

Eitt af því sem var dálítið sérstakt við þessi spjöld var að hver mynd var á tveimur spjöldum, alveg eins en nöfnin voru mismunandi. Þessi hérna hét til dæmis bæði Handy Randy og Jordan Nuts (og auðvitað þurfti að eignast báðar myndirnar, annars var allt ónýtt).

Mér finnst þetta umhugsunarverður og að mörgu leyti góður pistill hjá Ingólfi. Enda fletti ég flestum glanstímaritum sem út koma á Íslandi og hef lesið prófarkir að fjölda sjálfsstyrkingarbóka. En hvernig unnt er að lesa pistilinn sem árás á femínista er mér fyrirmunað að skilja. Þótt þeir séu nefndir einu sinni í framhjáhlaupi framarlega í greininni. Hún fjallar ekki um femínista. Allavega ekki nema maður sé með helvíti hvöss kynjagleraugu.

Það er nú ekki beint til þess að hvetja mann til að setja inn nýjar uppskriftir hér þegar þær eru svo samstundis teknar og birtar á öðrum vefsíðum.

Eins er með annað sem ég skrifa hér (og á póstlistanum mínum, á meðan hann var virkur). Það er hverjum sem er heimilt að tengja á það af öðrum síðum, eða vitna í það innan skynsamlegra marka, en alveg burtséð frá höfundarrétti (sem gildir líka um það sem birt er á Netinu, öfugt við það sem ýmsir virðast halda), þá finnst mér sjálfsögð kurteisi að spyrja um leyfi áður en það er kóperað og birt annars staðar. Og geta þess hvaðan textinn er tekinn og hafa tengil á hann, ekki bara segja hver höfundurinn er (sem er nú stundum sleppt líka).

En eins og ég sagði í gær: ef uppskriftirnar eru ekki rétt hafðar eftir, þá þykir mér vissulega betra að mín sé hvergi getið. Ég vona bara að það sé ekki algengt.

Hey, Patrekur er nú bara ansi heppinn - sjáið hvernig fór fyrir þessum hér ...

Þýðandi Vesturálmunnar þýðir corsage sem lífstykki. Hmm. Corsage og corselet er satt að segja tvennt afar ólíkt og óneitanlega rómantískara að færa konu það fyrrnefnda þegar hún er að fara á ball, þótt korselett geti sjálfsagt komið sér vel líka ...

Ég átti einu sinni korselett og reyndi nokkrum sinnum að ganga í því. Það var skelfileg lífsreynsla sem ég hef ekki hug á að endurtaka.

Ég var að fletta nýju tölublaði af Matartímanum, sem Hagkaup gefur út. Þar er meðal annars opna sem heitir Kryddleginn fiskur og glóðarsteikt brauð, með viðtali við tvo kokka og uppskriftum frá þeim. Sem er auðvitað hið allrabesta mál, nema fyrst brauðið er kynnt í fyrirsögn sem annað aðalmálið og nýjung frá þessum ágætu kokkum, þá hefðu þeir vel mátt geta þess að uppskriftin er næstum alveg orðrétt frá mér, úr sjónvarpsþætti sem ég gerði með þeim í fyrrasumar; þá töluðu þeir allavega eins og þeir hefðu aldrei prófað sjálfir að baka brauð á grillinu. - Eða fyrst þeir eru með uppskriftina þarna á annað borð, þá hefðu þeir átt að nenna að baka brauð eftir henni fyrir myndatökuna í staðinn fyrir að nota upphitað nanbrauð. Finnst mér.

Annars er reyndar alveg ágætt að mín er hvergi getið því það er búið að gera eitt við uppskriftina sem veldur því að hún er ónothæf, og ef þið eigið blaðið skuluð þið ekki fara eftir henni eins og hún er þar. Ég er ekki mikið fyrir að gefa upp ákveðið magn af hveiti í brauðuppskriftum af þessu tagi, það er svo misjafnt hvað hveitið getur tekið upp mikinn vökva að ég vil frekar bæta því út í smátt og smátt og nota bara það sem þarf. Þannig sendi ég uppskriftina til Sjónvarpsins á sínum tíma (,,hveiti eftir þörfum"( og þannig birtist hún þar (og líka á vefsíðu kokkanna, án þess að nokkur hafi beðið leyfis fyrir þeirri birtingu). En nú er búið að setja inn ,,ca. 800 g hveiti", sem er fáránlegt, þar sem eini vökvinn í deiginu er 3 dl af vatni. Hæfilegt magn af brauðhveiti frá Kornaxi í þessa tegund af brauði er um eða innan við 500 grömm, miðað við þetta vökvamagn; ef maður setur um 800 g af hveiti saman við 3 dl af vatni verður útkoman þurr mylsna, kannski með stöku deigtrefjum á stangli. (Ég prófaði þetta einmitt hér í eldhúsinu áðan, þótt mér leiðist alltaf að eyðileggja mat.)

En hér er allavega rétt uppskrift. Þetta er bara mjög hefðbundin brauðuppskrift og ég á engan einkarétt á henni. En orðalagið er mitt.

Grillbrauð

3 dl vatn, ylvolgt
1/2 tsk hunang
1 msk ger
hveiti eftir þörfum, helst brauðhveiti (um 500 g, semsagt)
1 tsk salt
1 msk ólífuolía

Setjið vatn, ger og hunang í skál og þegar gerið freyðir er hveiti hrært saman við smátt og smátt ásamt salti og ólífuolíu. Haldið áfram að bæta við hveiti þar til deigið er vel hnoðunarhæft en þó lint. Hnoðið það vel, mótið það svo í kúlu og látið það lyfta sér í 1-1 1/2 klst, eða þar til það hefur tvöfaldast. Þá er það slegið niður, mótað í kúlu og látið bíða í um 10 mínútur. Þá er því skipt í 10-12 búta og hver bútur flattur út í þunnt, aflangt brauð. Raðað á heitt grillið, lokað og bakað í nokkrar mínútur á hvorri hlið, eða þar til brauðið hefur blásið vel út og tekið góðan lit.

Mig langar til Krítar í fyrramálið með gagnlega barninu og fjölskyldu hennar. Mig langar að sitja undir sólhlíf á næstum alauðri strönd í lítilli vík á Akrotiri-höfða, horfa á klettana þar sem Anthony Quinn dansaði Zorbadansinn, lesa reyfara, byggja sandkastala með Boltastelpunni og Sauðargærunni. Mig langar að byrja morgnana á smábolla af kolsvörtu rótsterku dísætu sjóðheitu grísku kaffi, fimm metra frá himinbláu Eyjahafinu. Mig langar að ganga á kvöldin um þröngar göturnar í Chania, finna veitingastað í rústum af tyrknesku baðhúsi eða gömlu klaustri, byrja á tzatziki, daktyla-brauði og ólífum, svo grískt sveitasalat, síðan kannski grillaður sverðfiskur eða kalamari, kannski stifado eða tómata eða eggaldin fyllt með hrísgrjónum og kjöti, kryddað með rigani og mintu. Vín úr víngarði veitingamannsins með og heimabruggað raki á eftir. Mig langar að rölta um krossbyggða markaðshöllina, þar sem maður rekst kannski skyndilega á íslenskan saltfisk innan um fullar fötur af nýtíndum sniglum sem allt í einu skríða af stað, flegna nautshausa og ólífuolíu frá munkunum í Aiya Triada. Mig langar að standa á bryggjuendanum í Paleohora í heitri golunni sunnan frá Líbýu og Sahara og horfa niður í sjóinn sem er svo tær að það er hægt að telja hverja steinvölu á botninum. Hvergi hefur mér fundist veröldin standa jafnmikið í stað; það er ekki alltaf slæmt.

En ég fer víst ekki neitt í fyrramálið, nema vestur á Seljaveg í vinnuna.

Ef ég væri bók í Biblíunni (sem vissulega væri sérkennileg uppákoma) ...


You are Proverbs.


Which book of the Bible are you?
brought to you by Quizilla


Þá væri ég Orðskviðirnir.

Auðvitað. Nema hvað. Ég er náttúrlega gúrú.