Stiltonspaðinn

Ég fékk annars með póstinum áðan hlut sem ég var að tala um að mig bráðvantaði. Jæja, langaði í, verður að játast að er líklega réttara.

Þetta er semsagt Stiltonspaði, sérhannaður fyrir Stiltonost. Sem ég reyni einmitt gjarna að kaupa í London fyrir jólin og hafa á boðstólum á Þorláksmessu - reyndar ekki síðast því að ég komst ekki í mína árlegu jóla-Lundúnaferð vegna barneigna (ekki minna eigin þó) og var ekki búin að opna jólapakkann sem reyndist innihalda Stiltonost og púrtara, sumir vita hvað þeir eiga að gefa mér - en í ár skal ég komast og við gagnlega barnið erum búnar að plana ferð í nóvember og panta okkur svítu á Darlington Hyde Park.

Eníveis, þá skal ég muna að kaupa góðan Stilton sem verður svo serveraður í Þorláksmessuboðinu, að þessu sinni með þartilgerðum silfurspaða - það verður nú aldeilis flott. Stiltonaðdáendur í hópi gesta geta bara byrjað að hlakka til.

Sumar(frí)leysi

Ég ætlaði að fara að þusa eitthvað um hvað það væri típískt að einmitt þegar ég á ekkert sumarfrí kemur eitthvert besta sumar í manna minnum.

En svo mundi ég að ég tók nú eiginlega ekkert sumarfrí í fyrra eða hitteðfyrra heldur og þá var ekki góðviðri um að kenna. Það verður víst að játast að þetta er allt saman sjálfskaparvíti.

Og ég hef svosem ekki farið alveg varhluta af góðviðrinu. Til dæmis var ég að átta mig á því að ég hef líklega ekki komið í sokka í meira en mánuð. Allavega lengri tíma en nokkru sinni síðan ég var fjórtán ára og gekk berfætt í skónum heilan vetur í tilraunum mínum til að vera öðruvísi. Einni af þeim minna gáfulegu, sennilega.

Ég er ekkert að reyna að vera öðruvísi núna, mér finnst bara yfirleitt þægilegra að vera sokkalaus þegar mér er ekki þeim mun kaldara á fótunum. Og það hefur viðrað til sokkaleysis í sumar. Fyrir utan það að ég keypti mér nokkur skópör í Baltimore í vor sem henta einmitt vel fyrir sokkaleysi. Meðal annars keyptum við barnabarnið okkur báðar eins skó, svarta með hvítum hauskúpum og rauðum hjörtum.

-Ekkert sérlega ömmulegir, sagði Boltastelpan þegar ég var búin að velja þá og ákvað að kaupa sér alveg eins. Nema hvað hún er öllu fótnettari en ég en þó fræg fyrir fótafimi og skothörku.

Hún er annars að ljúka keppni á fótboltamótinu í Danmörku á morgun; það hefur gengið vel hjá stelpunum og þær keppa um þriðja sætið við lið frá Filippseyjum. Foreldrar hennar og bróðir fóru út í morgun og þau verða svo áfram næstu viku.

En greyið ég sit lokuð inni á skrifstofu (ekki þó um helgina) yfir nafnaskrám og registrum. Ekki svosem skemmtilegasta verkefnið í útgáfubransanum. En ,,man må ta' det gode med det onde," eins og maðurinn sagði. Bara fínt að ég sit hvergi nálægt glugga og sé ekki góða veðrið.

En það fer nú vísast að rigna.

Recently

Í minni fjölskyldu segjum við (eða allavega ég og einkasonurinn) stundum recently í ákveðnum tón. Þótt orðið sjálft eigi ekki endilega við; það er ekki málið. Þetta er tilvísun í teiknimyndina um Mjallhvíti og dvergana sjö; svarið sem Mjallhvíti tekst á endanum að kreista út þegar hún yfirheyrir dvergana um hvenær þeir hafi síðast þvegið sér.

Þetta datt mér í hug áðan þegar ég fékk tölvupóst frá manni þar sem hann segist búast við að klára ákveðið verk fljótlega.

Hann veit að það bráðliggur á þessu. En það fylgir ekki sögunni hvort ,,fljótlega" er innan hálftíma eða um miðja næstu viku.

Ef þetta hefði verið einkasonurinn hefði ég svarað honum með einu orði sem hann hefði samstundis skilið. Recently.

En þetta er því miður ekki hann.

Eldað oní Maó (eða þannig)

Það er nóg að gera í vinnunni þessa dagana, slatti af bókum sem þarf að fara í prentun á næstu dögum og fáir á ritstjórninni vegna sumarfría. Þannig að ég hleyp dálítið úr einu í annað. Þroskasálfræði, Maó, málsaga, mataruppskriftir ...

Í dag þurfti ég til dæmis að bregða mér heim rétt fyrir hádegi til að elda eina fimm rétti (myndatökur sem þurfti að endurtaka fyrir bókina sem ég er að gera) og svo kom Gísli og myndaði - ég fór svo aftur í vinnuna hálfþrjú en tók kræsingarnar með og jók náttúrlega vinsældir mínar fyrir vikið.

Ég reyndar sakna þess stundum að hafa ekki hóp af smökkurum eins og þegar ég var hjá Fróða. Nú elda ég ekki á staðnum og það er bölvað vesen að flytja miklar birgðir af mat á milli hverfa með strætó. Einfaldara með kökur og bakkelsi, reyndar.

Hmm, ég ætti kannski að fara að vinna í því að gera mig vinsælli? (ekki að það séu nein vandamál, neinei).

En ekki fyrr en ég er laus við félaga Maó og allt hans slekti. Ég var annars að lesa það í dag að Maó fór aldrei í bað né sturtu þau 27 ár sem hann var við völd. Og burstaði víst varla tennurnar heldur. En hann fór náttúrlega oft í sund, karlkvölin.

Ég skil foreldrana alveg ...

Þetta hefur mig einmitt stundum langað til að gera við mín afkvæmi.

En ekki látið verða af, enda er ég náttúrlega ekki á bíl og þar af leiðandi ekki í aðstöðu til að skilja þau eftir á hraðbrautum. Frekar að þau mundu skilja mig eftir.

Ég týndi samt gagnlega barninu einu sinni á járnbrautarstöðinni í Bologna fyrir mörgum árum. En hún fannst nú aftur.

Gísli Marteinn og strætó

Ég heyrði í fréttunum í morgun að Gísli Marteinn ætlar ekki bara að gefa strætóbiðstöðvum nöfn, hann er líka að tala um nettengingu í vögnunum og upphituð strætóskýli.

Ég rétt missti af strætó áðan og þarf að bíða í 28 mínútur eftir næsta. Ég get alveg fullvissað Gísla Martein um að nettenging og upphituð skýli er ekki sú aukna þjónusta sem ég þarf mest á að halda.

Tepokablogg

Ég ætlaði að skrifa eitthvað um rigninguna.

En svo datt mér eiginlega ekkert í hug að segja nema ,,það rignir".

Og það væri einhvernveginn eins og þegar Tryggvi skólameistari stöðvaði Þórhall sem var á harðahlaupum eftir gangi heimavistar MA til þess eins að segja við hann ,,þú hleypur".

Svo að ég held að ég láti það vera. Enda hætti að rigna um leið og ég setti punktinn. í bili allavega.

Í staðinn ætla ég að nöldra yfir einkasyninum, sem fann loksins reykgrillið mitt úti í skúr á Kárastígnum fyrir svona hálfum mánuði og er búinn að ætla að koma með það svo til daglega síðan. Það bólar ekki á neinu grilli enn. Ég hef ekkert grillað í allt sumar.

Og nú er semsagt komin rigning.

Lost in sæberspeis

Já, ég er búin að fá amerísku bókina um sögu kalkúnans sem ég nefndi hér á dögunum. Sé að höfundurinn þakkar mér sérstaklega í formála en notar reyndar ekki upplýsingarnar sem ég sendi honum - hann virðist hafa hætt við að hafa kafla um kalkúnamatreiðslu um víða veröld eins og til stóð. Þannig að ég fyrirgef honum alveg að hafa ekki sent mér eintak.

Reyndar ætlaði hann víst að senda mér bók í fyrra þegar hún kom út en hafði ekki heimilisfangið mitt og eingöngu Fróða-netfangið - en allt sem þangað var sent eftir að ég hætti lenti jú einhvers staðar í sæberspeis eins og ýmsir hafa komist að. Sérstaklega Gulli Haralds (ritstjóri MA-æviskránna), sem var víst búinn að senda mér bæði auðmjúk bónarbréf og harðorð hótunarbréf, sem auðvitað hrinu ekki á mér því að ég fékk þau aldrei.

Ég reyndi að muna eftir öllum sem ég hafði verið í sambandi við síðustu árin og láta þá vita af breytingunni. En maður getur aldrei munað eftir öllum.

Og svo eru náttúrlega allir milljarðarnir sem ég er búin að erfa eftir einhverja frændur í Afríku og öll hollensku ríkishappdrættin sem ég er búin að vinna og allar Nígeríusummurnar sem ég er búin að missa af af því að tilkynningarnar fara á vitlaust netfang ...

Fídusar og fótaóeirð

Ég áttaði mig allt í einu á því að það var einn fídus á nýju eldavélinni sem ég var aldrei búin að prófa - jæja, reyndar gætu þeir verið fleiri.

Ég rak nefnilega tærnar (bókstaflega) í grillspjótið sem fylgir litla ofninum. Enn í plastinu og allt. Og þar sem ég var akkúrat að velta því fyrir mér hvernig ég ætti að elda litla kjúklinginn sem ég var með var þetta bara eins og búálfarnir hefðu sett það þarna (ekki var ég að setja það á gólfið, eða hvað???).

Svona grillspjót fylgdu öllum betri ofnum þegar ég var að byrja að búa fyrir 30 árum og ég notaði það sem var í mínum töluvert. Svo held ég að þetta hafi dottið út tísku (en ég reyndar var ekkert að kaupa mér eldavélar árlega svo að ég er ekki viss) og það var allavega ekkert svona í Rafha-ofnunum sem ég var með á Hverfisgötunni og Kárastígnum. Annar ofninn sem var settur í eldhúsið á Kárastígnum var með snúningsgrillteini en hvernig sem á því stóð notaði ég hann lítið. En ég gæti vel trúað að ég ætti eftir að nota þennan dálítið.

Allavega, ég kryddaði kjúklinginn utan og innan með ítalskri kryddjurtablöndu, kummini, hvítlauksdufti, pipar og salti, setti hann á spjótið og grillaði hann í um 40 mínútur (trúlega; tíminn var lengri en ég þurfti að taka hann út tvisvar og laga hann af því að lappirnar á honum vildu ekki haga sér eins og almennilegar kjúklingalappir á grillteini eiga að gera og voru stöðugt að losna og slást í ofnveggina (þetta er jú lítill ofn).

Hmm, kannski hræið hafi verið með fótaóeirð? Spurning um að hringja í Kára Stefáns.

En þetta var allavega alveg ljómandi hreint góður kjúklingur. Borðaður með tómatkrydduðu kúskúsi og rauðvínsglasi.

Á eftir fékk ég mér svo bita af Stóra-Dímon sem er með ,,best fyrir" dagsetningu í maí og þar af leiðandi orðinn nokkuð góður, ásamt sænskri títuberjasultu og kexi.

Afmælislygar

Ég hringdi í dóttursoninn til að óska honum til hamingju með afmælið, sem er í dag þótt haldið væri upp á það fyrir viku vegna utanfarar systurinnar. Hann hóf sjöunda aldursárið með því að reyna að ljúga ömmu sína fulla og sýndi eindreginn brotavilja þegar hann sagði mér mjög sannfærandi að hann og foreldrar hans væru búin að ákveða að fara ekki til Danmerkur á föstudaginn til að hitta systurina, heldur ætluðu þau að gabba hana með því að fara til Ítalíu og skilja hana eftir vegalausa í Danmörku.

Honum fannst þetta mjög snjallt plan. Líklega hefur hann erft einhverja kvikinsku úr móðurættinni. Annaðhvort frá húnvetnsku refaskyttunni afa sínum eða mér (eða reyndar ekki mér, ég er ekki nema bara pínulítið fól - en sumir ættingjar mínir ...) En þótt ég sé með eindæmum trúgjörn lánaðist honum ekki að blekkja mig í þetta skipti. Hló samt eins og bestía að eigin uppspuna.

Systirin komst annars á áfangastað í Árósum á tilsettum tíma, sem er víst meira en segja má um þann hluta hópsins sem flaug í gegnum Billund (Hekla og nokkrar aðrar fóru um Kaupmannahöfn með þjálfaranum) - mér skilst að vélin hafi á endanum farið í loftið hálftvö í nótt þannig að þær hafa varla verið komnar á mótsstað fyrr en með morgninum, ósofnar og sennilega í litlu stuði til að skemmta sér í vatnsleikjagarði, hvað þá mæta á fótboltaæfingu.


Að algjörlega gjörsamlega óskyldu efni: Það er gjörsamlega stolið úr mér hvað ,,aesthetic movement" kallast á íslensku. Getur einhver hjálpað mér?