Kominn í framboð?

Var ekki Einar Már annars örugglega að flytja framboðsræðu á fundinum áðan? Mér fannst það endilega, hann taldi þarna upp fjölda stefnumála, hvatti fólk til að koma til liðs við hreyfinguna ...

Einar Már yrði kannski ágætis þjóðarleiðtogi. Betri en Geir allavega. En ég veit ekki ... við vorum nú með rithöfund á forsætisráðherrastóli í 13 ár og allir vita hvert það leiddi okkur.

Ójá.

Blaut, friðsöm og ómannglögg

Fór og mótmælti, blotnaði í lappirnar en kom ósár heim. Sá enga grímuklædda en heyrði þeim mun meira í þeim. Var nærri búin að ganga beint í flasið á einum hagfræðingi á leiðinni af fundinum en tókst að sveigja undan á síðustu stundu. Svo að þetta var nú allt heldur friðsamt.

Mætti manni á Laugaveginum á leiðinni á fundinn sem mér fannst eitthvað kunnuglegur og áttaði mig svo á því að þetta var víst maður sem ég var einu sinni gift. Þetta henti mig fyrir einmitt líka fyrir ári síðan (sami maður sko). Ekki skrítið þótt fólk sem ég þekki mun minna sé stundum að kvarta yfir að ég heilsi því ekki. Ég er ekki mjög eftirtektarsöm á götum úti.

Mótmæli, varnir og Sturlungar

Það sem mér hefur fundist undarlegast í allri umræðunni um gamlársdagsmótmælin er að sjá fólk halda því fram að starfsmenn Stöðvar 2 og Hótel Borgar hefðu bara átt að standa aðgerðarlausir hjá með hendur í skauti þegar mótmælendur ruddust inn; það sé þá bara þeim að kenna ef þeir urðu fyrir hnjaski og gott ef þeir áttu ekki bara upptökin að öllu saman. Dæmi:

,,Ef almennir borgarar taka að sér löggæslustörf upp á sitt eindæmi, geta þeir búist við að lenda í átökum. Ég trúi því allavega ekki að nokkur hafi ráðist á tökuliðið eða þjóna að fyrra bragði."

,,Það er fráleitt við þessar aðstæður að siga starfsfólki Hótel Borgar og Stöðvar2 á mótmælendur enda á það engan lögvarinn rétt til að beita aðra ofbeldi."

Sko, ef ég væri nú í minni vinnu og grímuklætt fólk bryti þar upp hurðir og réðist inn til að mótmæla einhverju hressilega við þá Jóhann Pál og Egil - segjum femínistar til að mótmæla einhverjum klámbókum og gleðikonuævisögum eða Vantrúarmenn til að mótmæla biblíuútgáfu (vond dæmi, ég veit það), þá held ég að ég mundi, þrátt fyrir aldur og stirðleika, reyna að standa á móti og varna þeim inngöngu. Þótt ég sé bæði jafnréttissinnuð og trúlaus.

Þess vegna fannst mér fínt að fá sjónarhorn Eyþórs, sem er eins og ég afkomandi Ásbirninga og alinn upp á söguslóðum Flugumýrarbrennu, Örlygsstaðabardaga og Haugsnesbardaga, á hinn nýja Borgarbardaga. Þótt hann sé reyndar undir áhrifum frá Hringadróttinssögu fremur en Sturlungu.

Og stelast til að birta vísuna hans:

Ég drukkið hef kaffi með korg
og kátur hef setið við dorg.
Nú kaffið er kalt
gengið er valt
og svo var ég barinn á Borg.

Svo minni ég á mótmælin á Austurvelli á eftir. Ég ætla samt að taka á mig sveig framhjá öllum sem eru annaðhvort grímuklæddir eða grunaðir um að vera hagfræðingar.

Bókaskrif, mótmæli og sperrileggir

Fyrsti vinnudagur á nýju ári. Bara góður, ég var líka orðin leið á að sitja heima - þótt ég væri reyndar að vinna ansi mikið seinnipartinn af jólafríinu, tókst seint í gærkvöldi (eða jæja, í nótt) að klára bókina sem ég hef verið að skrifa. Svo er reyndar strax komin helgi en ég ætla ekkert að vinna neitt að ráði, aðallega að slappa af. Kannski mæti ég á Austurvöll á morgun. Nema ef von er á grjótkasti og sprengjum og táragasi. Ég er ekkert mikið fyrir svoleiðis, satt best að segja. Var það heldur ekki á mínum mótmælaárum hér í gamla daga.

Það gengu tvær kornhænur af í gær; ég tók aðra með í nesti í hádeginu og ætlaði svo að borða hina í kvöldmatinn en einhvernveginn langar mig ekkert í hana svo að ég keypti mér flatkökur og rúllupylsu og skyr og ætla að láta það duga. Taka íslenskar tradisjónir fram yfir innflutta smáfugla í þetta skipti. Líklega frysti ég bara kvikindið ásamt kornhænusoðinu sem ég bjó til í gærkvöldi og geri úr þessu kornhænusúpu í einhverju matarboði seinna meir. Nema ég gleymi að merkja soðið og noti það óvart sem kjúklingasoð einhvern daginn. Eða kannski ekki ef stíffrosnir kornhænusperrileggir standa þráðbeint uppúr frosnum klumpinum. Erfitt að taka feil á þeim og kjúklingi.

En nú er það bara sultarólin. Engir útlenskir bíbífuglar í matinn á næstunni.

Kornhænur - einsog aldrei hefði komið kreppa

Grískættuð uppskrift frá Clarissu Dickson-Wright sem ég gerði nokkrar breytingar á. Með rósmaríni, timjani, ólífum, furuhnetum, appelsínuberki, sítrónum, brauðmylsnu og rauðvíni. Ég gleymdi að taka mynd fyrr en við vorum eiginlega búin að borða.

En þetta var bara alveg hreint ágætt.

Úlfur í minkagæru

Ókei: Áramótin voru ágæt, skaupið fínt að mestu, ég nennti ekki að hlusta á Geir en geng útfrá að hann hafi ekki sagt neitt markvert.

Þá er það frá.

Kornhænurnar sem ég ætla að elda í kvöld bíða í ísskápnum, ég puntaði mig í gærkvöld með minkaslánni sem ég keypti fyrir slikk á Ebay - engin kreppa hér, neinei.

Á myndinni má sjá dótturson minn skarta kreppuminkinum.

Já, og gleðilegt nýár og allt það.

Síld

Æ, mér þykir alltaf heldur vont þegar ofbeldið hefur betur.

Hver sem málstaðurinn er.

Í skaut aldanna (er ekki annars einhver hugsanavilla í því?)

Áramótapistill, já. Jahá.

En hefðir eru hefðir og þessvegna reyni ég.

Ég sé ekki eftir 2008 í aldanna skaut með neinum sérstökum söknuði, nei. Þetta var að mörgu leyti búið að vera mér mjög erfitt ár áður en bankahrunið og kreppan og það allt kom til. Það er af ástæðum sem ég hef ekkert rætt hér og mun ekki gera; því fer nefnilega fjarri að ég opinberi hér allt sem gerist í mínu lífi eins og mér finnst sumir lesendur mínir ganga út frá. Það er alveg hægt að skrifa persónulegt blogg án þess að vera of persónulegur.

Í rauninni er margt núna mun bjartara en það var í vor og sumar hvað mig varðar.

Það sama verður víst ekki sagt um íslensku þjóðina í heild og ég þarf víst ekkert að fara nánar út í það. Þetta verður andskotanum erfiðara en verst af öllu ef maður stendur svo uppi með það á endanum að ekkert breytist. Að þeir sem settu Ísland á hausinn halda peningunum og þeir sem gerðu ekkert til að koma í veg fyrir það halda völdunum.

En líklega verður það samt niðurstaðan á endanum.

Það er brekka, þetta líf.

En svo ég fleyti nú ofanaf í mínu lífi á árinu - jú, ég gerði náttúrlega mitt til að eyða og spreða. Fór í fjórar utanlandsferðir, þar af eina til annarrar heimsálfu, og svo í vínsmökkunarferð til Ítalíu. Það verður bið eftir fleiri svoleiðis lúxusreisum. En þetta var allt mjög skemmtilegt og maður verður þá bara að lifa á minningunum úr slíkum ferðalögum á næstu árum á meðan maður liggur skjálfandi í tjaldi norður í Skagafirði ... eða nei, andskotinn, Skagafjörðurinn er fínn en frekar sit ég heima en sofa oftar í tjaldi. Orðin of gömul til þess og hef auk þess þá pottþéttu afsökun að nú þarf ég að vera tengd við rafmagn á nóttunni.

Allt í góðu gengi í vinnunni, skemmtileg verkefni, góður andi og auðvitað rífandi velgengni - bækur seldust eins og heitar lummur þrátt fyrir hrun og volæði. Og vitað mál að mín spesíalítet (matreiðslu- og kynlífsbækur) seljast ljómandi vel í kreppu. Ég er svo að vinna í nýrri matreiðslubók sem ég held að verði algjörlega frábærlega brilljant, þótt ég segi sjálf frá; meira um hana seinna.

Ég er náttúrlega orðin roskin og stirð og úr mér gengin dálítið en þó við þokkalega heilsu miðað vil aldur, lifnaðarhætti og holdafar. (Svona fullyrðing verður ábyggilega til þess að ég fæ hjartaáfall innan skamms, samanber þegar ég sagði í áramótapistli að ég yrði ábyggilega að vinna áfram hjá Fróða nema einhverjum dytti sú firra í hug að flytja fyrirtækið upp á Höfða. Innan við þremur vikum seinna fluttum við upp á Höfða.) En ég (eða barnabarnið sko) er náttúrlega komin á þann aldur að ég gæti vel verið orðin langamma. Svo að líklega fer ég nú að komast á breytingaskeiðið hvað úr hverju.

Þetta fer allt einhvernveginn á endanum.

Gleðilegt ár.

Allt í sultu

Ég missti sultu ofan á lyklaborðið á tölvunni áðan. Hinni tölvunni sko, ekki fartölvunni sem ég er að skrifa á núna, til allrar hamingju. Ég hef grun um að svona sultubað sé ekkert endilega voða gott fyrir lyklaborð. Líklega enn verra fyrir fartölvur.

Hmm, kannski ætti ég að slaka aðeins á og ekki halda mér svo stíft að vinnu að ég geti ekki staðið upp rétt á meðan ég er að fá mér að borða. Íslenskan sauða- og geitabrie (afgangur frá Þorláksmessu) með kexi. Og sultu alltsvo.

Og jú, svo gaf ég mér reyndar tíma til að mótmæla í dag. Held ég taki samt vinnuna framyfir á morgun.

Maður þarf jú að eiga fyrir sultutaui. Ostinn tími ég aftur á móti ekki að kaupa svona hvunndags. En hann var ágætur.

Maður ársins? Tja ...

Hér sat ég á næstsíðasta degi ársins við tölvuna og rak þá einhversstaðar augun í forsíðuna á Mannlífi. Maður ársins. Hmm, hver er þetta? hugsaði ég og mundi ekki eftir þessum gaur úr umræðu síðustu mánaða, hvorki úr góða né vonda liðinu. Ekki beturvitandi hagfræðingur, ekki heimsósómabloggari, ekki afdankaður útrásarvíkingur, ekki ráðalaus pólitíkus ...

Svo áttaði ég mig. Æ já, þetta er hann þarna handboltagaurinn. (Ég hef ekki mikinn áhuga á íþróttum, sjáiði til.) Það var þá. Semsagt Fyrir, ekki Eftir.

En hann var víst líka í boði Kaupþings, var það ekki?

Það er enginn fjandans maður ársins. Né kona ársins, ef út í það fer. Nema þá við öll sem sitjum í súpunni.

Ein sem ég gat ekki staðist

Ég er nú ekki að kaupa mikið af bókum erlendis frá þessa dagana. En það eru titlar sem ég stenst ekki. Eins og til dæmis þessi hér, sem er nú ekkert líkleg til metsölu (og ekki segja Lýðheilsustöð að ég hafi verið að plögga hana, plís).

En það er líka sú fyrsta sem ég kaupi eftir að allt fór til fjandans. Hef reyndar fengið örfáar bækur síðan það var en þær var ég búin að panta og borga áður en krónan hrapaði. Og svo á ég jú enn slatta af dollurum á Paypal-reikningnum mínum.

Bókin skiptist í þessa kafla:
Butter: Worth it
Pork fat: The King
Poultry fat: Versatile and good for you
Beef and Lamb Fats: Overlooked but tasty.

Hér er til dæmis uppskrift að andafeitikexi með hömsum. Hmm, og ég á andafeiti. Reyndar ekki andahamsa, en ...

Bankaöryggi og göt

Ég átti erindi í banka áðan út af ákveðnum reikningi sem ég hef umsjón með. Hafði ætlað að sinna því einhverntíma fyrir jólin úr heimabankanum en ruglaðist í lykilorðinu (sem ég nota afar sjaldan) og tókst að slá það inn þrisvar svo reikningurinn lokaðist.

Það var lítið mál að fá nýtt lykilorð. Allt of lítið, fannst mér satt að segja. Ég var með kennitöluna en mundi ekki reikningsnúmerið, það var allt í lagi. Ég þurfti ekki að gefa upp gamla lykilorðið, ekki notandanafnið, ekki að sýna skilríki, var ekki einu sinni spurð hvort ég væri þessi Nanna sem er með prókúru fyrir reikningnum ... Ég velti því fyrir mér á leiðinn út hvort þetta þýddi virkilega að síðustu viku hefði hver sem er getað rölt inn í bankann, gefið upp kennitölu og fengið lykilorð og notað það svo til að tæma reikninginn?

En maður á víst ekki að vera hissa á því. Það hefur komið á daginn að undanförnu að það eru mörg götin í bankakerfinu og margir reikningar sem hafa verið tæmdir.

Flugeldasamviskubit - eða ekki?

Nú er stóra spurningin: Á ég að hafa bullandi samviskubit yfir því að hafa aldrei á minni bráðum fimmtíuogtveggjaáralöngu ævi keypt einn einasta flugeld (svo ég muni til)?

En á móti kemur að ég og mínir hafa nú ekki verið að stunda fjallaferðir um hávetur, rjúpnaskytterí eða aðra áhættuhegðun sem líkleg er til að kalla á aðstoð frá björgunarsveitum. Svo það vegur aðeins á móti í samviskubókhaldinu. (Já, ég veit að björgunarsveitir gera margt fleira en leita að rjúpnaskyttum, ég var að tala um áhættuhegðun.)

Ég hef ekki einu sinni neitt verulega gaman af flugeldum. Mörg ár síðan ég sá síðast flugeldasýningu á menningarnótt og einhver bestu áramótin mín voru fyrir tveimur árum þegar ég var ein heima á gamlárskvöld, lokaði öllum gluggum og dró fyrir til að verða sem minnst vör við lætin og hreiðraði um mig í leisígörlstólnum mínum með hlýja dúnsæng, gott púrtvín og gamlan Stiltonost. Og sleppti því að horfa á áramótaskaupið. Það var ákveðin frelsun.

Það vantaði bara arineldinn og iðnaðarmanninn. Já, og frið á jörð en maður getur nú ekki fengið allt.

Held ég sé ekkert að hafa samviskubit.

Félagi Stalín

Félagi Stalín, já.

Einhverntíma fyrir mjög mörgum árum, þegar ég var að bögglast við að vera maóisti, var ég eina viku á ungkommúnistamóti úti í skógi einhversstaðar í Norður-Svíþjóð. Veit ekki nákvæmlega hvar því þetta var allt voðamikið leyndó. Allir gengu undir dulnefnum og hvaðeina. Svo var skipt niður í grúppur og ég var í grúppu sem samanstóð aðallega af sænskum ungmennum og svo þremur Íslendingum. Hún kallaðist Stalingruppa, ekki man ég af hverju, hvort við völdum þetta heiti eða var úthlutað því. En við (eða Svíarnir reyndar) sömdum allavega slagorðið sem við í grúppunni kölluðum í kór í tíma og ótíma:

Vem är alla barnas vän?
Fruktas mest af fienden?
Stalin, Stalin, Stalin!

Fljótlega eftir að heim kom hætti ég svo að vera maóisti. Man samt ekki fyrir víst hvort það hafði endilega neitt með Stalín að gera.

Tæknin auðveldar letilíf

Tæknin hefur marga kosti og þann ekki sístan að á svona degi þarf ég ekkert að klæða mig og rölta alla leið niður í forstofu til að sækja Fréttablaðið, ég get bara lesið það á netinu. Eða sleppt því reyndar, það var nú heldur rýrt. Með því var aukablaðið Allt og í því var ekkert.

Ekki þar fyrir, ég þyrfti reyndar ekkert að klæða mig. Á ekki von á að ég mundi hneyksla nágrannana upp úr skónum þótt ég rölti niður á sloppnum að sækja blaðið. En ég þyrfti þó að fara niður tvær hæðir og það er óþarfa áreynsla fyrir miðaldra konu. Reyndar finnst mér að það ætti bara að hætta þessari pappírseyðslu og gefa öll blöð út á netinu. Eingöngu. Ég mundi að vísu missa strætólesefnið mitt en það gæti nú líklega eitthvað komið í staðinn.

Annars er að rifjast upp fyrir mér að ég ætlaði að vera voðalega dugleg í jólafríinu (ég er í frí fram yfir áramót). Svo að kannski ætti ég að druslast til að fara að gera eitthvað. Nema reyndar Some Like it Hot var að byrja á DR1. Alltaf hægt að horfa á hana.

Svo að kannski er ég ekkert að fara að ganga frá þessari matreiðslubók alveg strax.