Meira um útlendinga, handbolta og sundknattleik

... mér fannst þetta svolítið skemmtilegt. Veit reyndar ekki alveg hver á kvótið þarna í upphafi en þetta hljómar ekki alveg eins og Ólafur Stefánsson.

Blaðamaðurinn sem þarna bloggar bölvar sjálfum sér að hafa ekki tekið áskoruninni um að gera handbolta að krullu þessara Ólympíuleika, heldur verið í því að plögga króatíska sundknattleiksliðið - áskorunin var svona:

,,What makes team handball the best sport to follow during the Summer Olympics?

For starters, Iceland is in the field. Iceland! But seriously, this might be the greatest sport in the world, certainly the greatest at which the United States sucks and shouldn't. To self-quote from a column I wrote at the 2004 Olympics, the idea is to wing a ball the size of a cantaloupe past a clearly insane goalie who guards a rectangle the size of a couple of refrigerators. The seven-on-seven indoor sport has the leaping, dribbling, passing, off-the-ball movement and shot-blocking of hoops (the ideal player is about 6-foot-5, 210 pounds; Germany had a 7-foot cross between Shawn Bradley and Randy Johnson); the hard throwing of baseball (shots fly up to 70 mph); and the body contact of hockey, soccer and lacrosse (defenders grab, push and slam the guy with the ball, who tries to shoot over, under or through a defensive fortress). Nonstop, fast-breaking, simple to understand, high-scoring. And excellent shoes! And Iceland! I beseech the Bog to make team handball this Olympics' curling. "

Og svo þetta um álfa og heimspeki:

Öskurmæling

Ég er að fletta í gegnum Kvennaspæjarastofupróförk. En það er allt í lagi, ég get alveg fylgst með leiknum. Öskrin úr pítsupartíinu niðri í kaffistofu - þar sem meirihlutinn af starfsliðinu situr - duga mér alveg til að vita hvernig staðan er.

Vatnslaus sundknattleikur

Hmm, þeir á Guardian-ólympíublogginu hafa ekki - frekar en ég - jafnmikinn áhuga fyrir öllum íþróttagreinum, gæti maður haldið:

,,11.34pm: What's this on Eurosport? It's live, I can tell you that for nothing. A channel for the people. I'm not sure what this is. A load of Europeans are on an indoor court throwing a ball about into nets. It's like water polo without the water and extreme violence. I think it might be called Throwing Game."

,,11.35pm: Throwing Game is in fact called Handball. And France are 12-11 up with a minute of the "first" remaining."

,,11.36pm: Croatia have just missed a penalty in Throwing Game. What happens is, their best Throwing Man makes to throw the ball at the keeper's face a couple of times, like a schoolground bully, then tries to bounce it off the floor and under Keeps as he makes a star jump. It's a clever move to get past the netminder, but sadly when the ball springs back off the floor, it brushes the underside of the French keeper's front tail and somehow spins onto the bar. Keeper claws it away, shouts a lot, and it's 12-11 at half time to France."

Blá, hvít og rauð - og enn í sexinu

Ég ætlaði að mála mig í fánalitunum, svona til að vera með í tilefni dagsins, en það strandaði á því að ég átti engan bláan augnskugga. Síðasti slíkur sem ég átti týndist á einhverju djammi sumarið 1973 ef ég man rétt. Á eftir honum átti ég brúnan augnskugga sem ég kunni ekki að nota og leit alltaf út eins og ég væri með glóðarauga á báðum þegar ég klíndi honum á mig.

En ég mætti í bláu pilsi, næstumþvíhvítum bol og rauðri peysu í vinnuna svo að ég hlýt að eiga rétt á pítsusneið í pítsupartíi framkvæmdastjórans í hádeginu. Reyndar ætla ég ekki að horfa á leikinn, það er nóg annað að gera (var varla fyrr búin að skila af mér símavændisbókinni en ég fékk súpersexbók að fást við, það er ekki skrítið að mér hafi verið boðið í partíið hjá Geira í gær - sem ég nennti svo ekki í).

Ég tek mig allavega þjóðlega út í dressinu.

Blessunin hann Billy

Ég er búin að vera að horfa á bókastafla sem liggja hér í stólum og sófum og á borðum og á gólfum og - já, á ýmsum stöðum - og það er náttúrlega bara ein lausn.

Billy.

Einn Billy. Helst tveir en ég hef ekki pláss fyrir tvo í viðbót.

Auðvitað hef ég ekki pláss fyrir einn heldur en ég veit nú samt hvar ég get komið honum. Svo að það reddast. Losa mig kannski við eitthvað af bókum ef einn dugir ekki.

Ég ætlaði að panta hann gegnum netið. Langeinfaldast, mig langar ekkert í ferðalag útá land til að kaupa skápinn. En það er náttúrlega ekki vinnandi vegur að fá upplýsingar um það á síðunni hjá Ikea hvort það kostar fimmtán hundruð eða fimm þúsund krónur að fá hann sendan. Eða allavega koma þær upplýsingar ekki fram fyrr en búið er að panta. Þannig að ég verð að hringja á morgun og tékka á því.

Eða ef einhver góður maður/kona á leið suðrí Ikea á næstu dögum/vikum á bíl sem er nógu stór til að rúma einn Billy, þá væri nú gott að vita af því ...

Geiri og boltabullur Forlagsins

Það er nóg að gera í félagslífinu þessa dagana. Í hádeginu á morgun ætlar framkvæmdastjóri forlagsins að reyna að gera okkur að handboltabullum með pítsum og gosi og málningu í fánalitunum og hvaðeina.

Og í kvöld er maður bara boðin á opnunina á nýja Sport- og entertainmet-barnum hans Geira. Ég hef nú áður verið í partíi með honum Geira; það var stuð.

Flottur strákur ...

Michael Phelps hefði getað unnið fimm gullverðlaun í viðbót, það breytir því ekki að það verður ekki hann sem fólk man eftir af þessum Ólympíuleikum. Það verður Usain Bolt.

Ég laumaðist niður á kaffistofu til að kveikja á sjónvarpinu og sjá hann hlaupa. Varð fyrir áfalli þegar ég komst að því að ég er líklega mesta íþróttaáhugamannsekja Forlagsins, allavega var enginn að horfa nema ég.

Tóbaksbúðin

Ég gekk framhjá búð einni á leiðinni heim og ákvað að líta aðeins inn. Gekk einn hring og fór að skoða. Fann brátt væga reykingastybbu og datt í hug að akkúrat dúkarnir sem ég var að skoða hefðu nú ekkert gott af að liggja þarna og taka í sig reykjarlykt.

Þegar ég var að ganga út varð reykurinn mun meira áberandi og þegar ég gekk framhjá afgreiðsluborðinu sá ég að afgreiðslukonan, sem var að afgreiða viðskiptavini og fleiri biðu, var að reykja sígarettu. Og hafði ekki einu sinni lagt hana frá sér í öskubakka, heldur hélt hún á henni á meðan hún stimplaði inn í kassann og tók við peningum, og púaði framan í viðskiptavinina.

Ég hugsa að ég sneiði alveg hjá þessari búð á næstunni.

Tilviljanakennd fótbrot

Hér sit ég og fletti í gegnum lokapróförk að bók sem er að fara í prentsmiðju. Aftan við miðja bók kemur þar sögu að aðalsöguhetjan fótbrotnar, eða er fótbrotinn af vondum bófum. Og akkúrat þegar ég er að bera saman leiðréttingar á þeirri síðu kemur samstarfskona mín og færir mér þau tíðindi að umbrotsmaðurinn sem á að fá handritið til lokaleiðréttinga hafi fótbrotnað um helgina.

Tilviljun? Tja ...

... já.

Hvenær urðu íþróttamennirnir svona ungir ...?

Fyrstu Ólympíuleikarnir sem ég sá eitthvað af í sjónvarpi voru þeir í München 1972, sjónvarpið var ekki komið norður 1968. Þeir voru reyndar ekki í beinni útsendingu, ég man ekki hvenær þær hófust en það var mun seinna - á Moskvuleikunum kannski? En allavega, íþróttastjörnurnar sem maður sá þá voru harðfullorðið fólk. Mark Spitz bara kall (22 ára) og meira að segja litla stelpan Olga Korbut var eldri en ég.

(Fyrst ég nefni Mark Spitz og það var nú verið að slá metið hans í nótt: Ég held að næstum allir viti hvernig hann leit út, í fötum og án. Ármann segist ekki mundu þekkja Michael Phelps í fötum; ég var einmitt að hugsa um í gær að ég mundi líklega ekki einu sinni þekkja hann á sundskýlunni.)

Svo fullorðnaðist ég nú og á leikunum í Moskvu og LA voru íþróttamennirnir meira og minna á mínum aldri. Daley Thompson (þeir gerast nú varla flottari) til dæmis svotil jafnaldri minn. Eins í Seoul - stórstjörnurnar þar, fríkið hún FloJo heitin, Carl Lewis, steratröllið Ben Johnson, þetta var fólk á mínum aldri eða allavega svo lítið yngra að ég tók ekki eftir því.

Svo kom Barcelona 1992 og allt í einu fannst mér íþróttamennirnir dálítið ungir ... Og í Atlanta 1996 stóð ég mig að því að hugsa um suma þeirra: hmm, ég gæti alveg verið mamma hans/hennar. Linford Christie var að vísu enn að keppa og komst í úrslit 100 metra hlaupsins þótt hann væri orðinn afi. En í Sidney og ég tala nú ekki um Aþenu hefði ég ábyggilega getað verið mamma flestra frjálsíþróttakeppendanna. Nema náttúrlega Merlene Ottey.

Og núna sé ég einn og einn keppanda sem er það ungur að ég gæti sem best verið amma hans ...