Farin til London að slappa af í nokkra daga.

Einhverjum (karlkyns) vinnufélögum mínum fannst það nú ekki góð hugmynd, mér heyrðist á þeim að þeir teldu sig varla hafa lent í meiri sálarháska um dagana en þeim að vera staddir á Oxfordstræti á laugardegi í desember. En ég hef áður slakað á í London í desember með góðum árangri og ég reikna með að við mæðgurnar verðum annars staðar en á Oxfordstræti á morgun. Sitjum kannski einhversstaðar á kaffihúsi og gerum ekki neitt, förum kannski á Boroughs Market, Portobello Road eða Camden-markaðinn. Eða eitthvað allt annað.

Það vantar í okkur verslunargenið.

Ég tek samt tölvuna með og læt örugglega eitthvað til mín heyra.

Fyrir einhleypa sem þurfa að finna gjafir handa ungum ættingjum ... Ég hef nú gefið eitthvað af þessu. Sérstaklega dót úr flokknum Annoy-O-Trons.

Það munaði litlu að ég væri lamin í hausinn með frosinni nýsjálenskri nautalund á miðjum Frakkastígnum áðan.

-Það væri nú frétt, sagði efnafræðistúdentinn. -Tuttugu og fjögurra ára Reykvíkingur myrðir móður sína með nautalund. En er sleppt vegna skorts á sönnunargögnum af því að hann lætur lögguna éta morðvopnið.

En hann verður bara að sætta sig við að ég er í nöldurskapi þessa dagana. Til hvers á maður syni ef ekki til að nöldra í þeim?

Það vakti athygli frammi í kaffistofu áðan þegar ég kom með sex rétti sem búið var að ljósmynda fyrir janúarblaðið, setti þá á borðið og bauð fólki að gjöra svo vel og fór svo sjálf og sótti mér pylsurétt frá Matborðinu sem ég hafði pantað mér. Þetta þóttu ekki meðmæli með eldamennsku minni. En sannleikurinn er sá að ég hef yfirleitt ekki mikla lyst á mat sem ég er búin að vera á þönum við að elda sjálf, þótt á því séu stöku undantekningar.

Einhverjir voru að skjóta því að ritstjóra Séðs og heyrðs, sem sat á móti mér og ruddi í sig kjötbollum, að hann ætti að kalla á ljósmyndara og láta mynda matargúrúið þar sem það sat með Betty Crocker-svuntu og gein yfir pylsunum. En af því varð nú ekki.

Fjölskyldan kemur í mat annað kvöld eins og venjan er á fimmtudagskvöldum og Boltastelpan fær að ráða matseðlinum eins og alltaf þegar hún á afmæli. Hún vill ,,eitthvað gott með brúnuðum kartöflum".

Kemur ekki á óvart. Eitt árið vildi hún hangikjöt með brúnuðum kartöflum (sem var ágætt). Í annað skipti voru það bjúgu með brúnuðum kartöflum. Það var ekki eins ágætt. En til allrar hamingju hafði amman ekki haft meiri trú á matseðlinum en svo að það var eitthvað í bakhöndinni. Eitthvað sem passaði við brúnaðar kartöflur.

Spurning hvað Eitthvað gott á að vera í þetta skipti. Sé til hvað fæst í Krónunni eða Nóatúni á morgun.

Ég hafði rangt fyrir mér aldrei þessu vant.

Það var nú ágætt.

Nýtt líf útnefnir Konu ársins á eftir og eins og venjulega sást þeim algjörlega yfir mig. Ég skil ekkert í þessu ... Ég hef einhvern veginn á tilfinningunni að ég verði ekki yfir mig hrifin af valinu. En kannski hef ég rangt fyrir mér.

Ég mæti nú samt. Alltaf til í frítt bús og svoleiðis. Þarf líka að bæta mér upp að ég missti af Eddupartíinu - ég var búin að vera grútfúl yfir að fá ekki boðskort og svo kom upp úr dúrnum að það hafði verið sent í vinnuna og lá í Gestgjafapósthólfinu, sem ekki hafði verið tæmt í viku af því að ritstjórinn er í veikindafríi. Svo að ég er steinhætt að vera fúl út í Eddu. Nógir eru nú samt.

Boltastelpan er tólf ára í dag. Og mamma mín er 77 ára, fékk semsagt fyrsta langömmubarnið í 65 ára afmælisgjöf. Til hamingju, báðar tvær.

Ég man að þennan dag fyrir tólf árum var ég að vinna vestur á Seljavegi fram á kvöld eins og ævinlega á þessum árstíma. Einhverjar bækur enn óútkomnar ... Ekki man ég samt hvað það var sem ég var að vinna í en ég var enn í vinnunni þegar ég hringdi klukkan níu um kvöldið og fékk að vita að barnabarnið væri fætt. Svo fór ég með tíðindin í afmælisveislu mömmu, sem var í bænum og var stödd hjá Gunnu systur.

Þetta er reyndar líka afmælisdagur Valgerðar afasystur minnar og nöfnu, hún hefði orðið 105 ára í dag.

Og þennan dag árið 1838 hófst Kökustríðið mikla, eins og ég skrifaði um á Gestgjafavefnum.

,,Part of good taste is an understanding of what to leave out." Þetta (og ýmislegt fleira spaklegt) segir Simon Hopkinson í viðtali í nýjasta tölublaði Waitrose Food Illustrated. Nokkuð til í því. Og bætir svo við: ,,These days, I spend more time leaving recipes alone than adding stuff to them."

Og það er ekki endilega víst að góður réttur batni þótt maður bæti einhverju við hann, jafnvel þótt það sé eitthvað sem manni þykir í sjálfu sér gott. Dæmi: Caprese-salat er alveg afskaplega gott (á sumardegi), svo framarlega sem maður er með góðan mozzarellaost og góða, vel þroskaða tómata og góða basilíku (nú, eða heimalagað pestó eftir atvikum) og góða jómfrúarolíu. En svo er kannski bætt balsamediki við - og alveg sama þótt það sé gott balsamedik - það á einhvernveginn ekki alveg heima þarna og einfaldleikinn er horfinn.

Mér finnst að það ætti að gera fæðingarorlof afturvirkt. Minnst 25 ár aftur í tímann. (Efnafræðistúdentinn verður 25 ára í febrúar.) Ég væri alveg til í að fara í frí núna. Þótt ekki væri nema í svona þrjá mánuði.

Þetta gekk aldeilis ljómandi vel. Sex réttir sem allir fengu einróma lof samstarfsmanna ... og ekki korn af sykri, rétt eins og allt hefði verið séreldað fyrir Reyni Trausta, sem álítur sykur vera eitthvert mesta eiturefni sem uppfundið hefur verið. Eða það segir hann mér á meðan hann svælir sígarettuna sína.

Ekkert svo voðalega mikil fita heldur. Kolvetni í hófi. Tiltölulega lítið um hveiti, salt og annað sem er bannvara í hinum og þessum kúrum. Góður slatti af grænmeti. Fiskur og ljóst kjöt. Jú, þetta er allt í sómanum.

Persónulega langar mig hins vegar akkúrat núna í grillaða kálfalifur með salvíu, eins og maður fær á Vasco and Piero's Pavillion í London. Ég á einmitt pantað borð þar á laugardagskvöldið ...

Eldhúsdagur í dag og nú er það janúarblaðið - fiskur, grænmeti, kjúklingur, engar stórsteikur eða sætindi. Þarf að reyna að klára allt fyrir föstudaginn, bæði vegna þess að þá erum við gagnlega barnið að fara til London að hafa það gott og svo vegna þess að ég þarf að hafa tíma til að komast aftur í jólaskap svo að ég geti undirbúið jól á Kárastígnum.

Ég er að fá nýja nágranna á næstu dögum og þá er ég ekki að tala um þá sem eru að flytja í húsið beint á móti. Nei, það er víst búið að selja íbúðina í risinu. Bömmer, ég hefði alveg viljað vita af því að hún væri að fara í sölu.

Ég er alltaf með einhvers konar aðventukrans fyrir jólin. Kannski út í hött af því að fyrir mér hefur hann enga aðra merkingu en jólaskreyting en mér finnst þetta samt tilheyra árstíðinni. (Já, ég er líka með aðventuljós í stofuglugganum.)

Reyndar er þetta ekki eiginlegur krans nú orðið, ég keypti gylltan málmdisk með fjórum áföstum kertastjökum fyrir nokkrum árum og nota hann alltaf síðan. Minna vesen að skreyta hann því að ég er auðvitað ein af þeim sem vaknar alltaf upp við vondan draum fyrsta sunnudag í aðventu og er ekki búin að gera neitt.

Við gagnlega barnið og Sauðargæran fórum í Blómaval og Ikea áðan; drengurinn valdi límónugræn kerti fyrir mig og þar með var litaþemað í ár ákveðið, grænt og gyllt. Reyndar er ég ekki alveg viss með þennan kristþyrni í miðjunni, hvort ég á að hafa hann eða ekki.