,,Út að borða" með Heklu

Ég spurði bakarísstarfskraftinn, sem var aftur hjá mér í kvöld vegna keppnisferðalaga bróður síns og föður, hvort ég ætti að elda kjúklinginn sem er í ísskápnum eða við færum út að borða.

Hún vildi fara út að borða. -Ég ákvað kvöldmatinn í gær svo þú átt að ráða núna, sagði hún.

-Við getum náttúrlega bara farið á Reykjavík Pizza Company, það er styst, sagði ég.

En hún sagðist hafa fengið pítsu í fyrrakvöld og vildi eitthvað annað núna. Svo að við löbbuðum af stað niður Laugaveginn. Ég benti á næstum hvert einasta veitingahús á leiðinni og spurði hvernig henni litist á það. Hún hafði eitthvað á móti þeim öllum. Ég spurði hvert hún vildi þá fara.

-Mér er alveg sama, sagði hún.

-Eigum við að fara hingað? spurði ég og benti á næsta veitingahús.

-Nei, ég hef borðað þarna og maturinn var ekkert góður, sagði hún.

Við héldum áfram.

-Hvernig mat viltu? spurði ég.

-Ég veit það ekkert, sagði hún. -Förum bara á einhvern stað, alveg sama hvern, og ég skoða matseðilinn og panta bara eitthvað.

-Fínt, eigum við að athuga hérna? spurði ég og benti á næsta veitingahús.

-Neeei, mér líst ekkert á það, sagði hún.

Á endanum nefndi ég veitingahús sem hún samþykkti. Við fórum þangað. Það var lokað fram á mánudag.

Þá vorum við komnar niður í bæ. Hún samþykkti með semingi að fara bara á Hressó en þegar kom að dyrunum stoppaði hún og benti mér hróðug á að við yrðum þá að fara út eftir hálftíma þar sem hún væri ekki orðin 22 ára.

Við gengum aftur upp Laugaveginn. Ég benti á þá fáu staði sem ég hafði ekki nefnt í fyrri ferðinni og nokkra aðra aftur. Enginn þeirra hlaut náð fyrir augum hennar. Samt var henni alveg sama hvert við færum.

Á endanum vorum við komnar aftur upp að Reykjavík Pizza Company.

-Eigum við? spurði ég.

-Alveg eins bara, sagði barnið.

En við enduðum á að labba í tvær mínútur í viðbót, á Devitos, þar sem við fengum okkur pitsu til að taka með heim á Grettisgötuna.

Ég er ekki viss um að ég bjóði henni út að borða á næstunni. Lokun Indókína hefur óneitanlega orðið til þess að skapa ákveðin vandamál á því sviði; annars hefði þetta ekki verið nein spurning.

Sextánda sætið

Nei, ekki gekk þetta nú alveg upp hjá uppáhaldstengdasyninum. En eins og sannur Íslendingur náði hann náttúrlega sextánda sætinu. Enda skilst mér að margir hinna keppendanna séu farnir að taka þessa keppni mjög alvarlega, æfa sig vikum og mánuðum saman og drekka blávatn í marga daga fyrir keppnina til að halda bragðlaukunum hreinum. Slíkt dytti uppáhaldstengdasyninum seint í hug en hann sleppti því þó að fara að fagna með Tyrkjunum í Kaupmannahöfn í gærkvöldi eins og sumir hinna Íslendinganna.

Syni hans gengur aftur á móti fantavel á mótinu á Skaganum; Víkingsstrákarnir spiluðu fjóra leiki í morgun, unnu þrjá, töpuðu einum 1-0; drengurinn skoraði mark og mér skilst að Stöð 2 hafi myndað hann við að fagna með tilþrifum (enda hefur drengurinn æft ,,fagn" sérstaklega). Kannski ég neyðist til að horfa á íþróttafréttirnar á Stöð 2 í kvöld til að gá hvort dóttursyninum fagnandi bregður fyrir.

Næstumþvíheimsmeistaratitilvörn

Það er ekki bara Sauðargæran sem er að keppa þessa helgina. Faðir hans, uppáhaldstengdasonurinn, er úti í Kaupmannahöfn á miklu kaffiþingi og á morgun keppir hann þar á heimsmeistaramótinu í kaffismökkun; við vonumst auðvitað eftir að honum takist að minnsta kosti að verja silfurverðlaunin sem hann vann í fyrra og helst að hann komi heim með heimsmeistatitilinn náttúrlega. Heimsmeistari í kaffismakki, það væri nú ekkert slor.

Og ég sem er alin upp á gulum Braga.

Boltastelpan er hérna hjá mér þar sem mamma hennar er uppi á Skaga að fylgjast með frækilegri frammistöðu sonarins á fótboltavellinum (þeir eru allavega búnir að vinna einn leik) og ég var að reyna að spana hana í að við skelltum okkur út á völl í nótt, tækjum fyrstu vél til Kaupmannahafnar og mættum sem klapplið fyrir pabba hennar í keppninni á morgun. En hún þarf víst að mæta á vakt í bakaríinu og þetta er samviskusöm stúlka svo að hún tekur ekkert vel í hugmyndina.

Svo það verður líklega ekkert af því.

Hættulegt líf á landsbyggðinni

Ósýnilegur hvítabjörn skilur eftir sig spor á Hveravöllum, á Ísafirði leikur snúrunærbuxnaþjófur lausum hala, á Reykjanesi vellur Gunnuhver út um allt ... eins gott að ég ætlaði hvort eð er að halda mig í bænum um helgina. Þótt dóttursonurinn sé að spila fótbolta uppi á Akranesi. Hann er hugdjarfari en ég.

Tillaga um aðgerðaráætlun

Mér finnst að það ætti að senda þá bræður Óla Tynes og Ingva Hrafn upp á Hveravelli að leita að ísbjörnum. Báðir miklir veiðimenn og Ingvi hefur sýnt að hann lætur hvorki jarðskjálfta né (hurðar)húna á sig fá og ætti ekki að bregða við einn hvítabjörn. Óli getur svo skrifað fréttina.

Jú, eitthvað græddi ég á hjónabandinu

Mikið fjári heldur hún Vigdís sér nú vel.

Ég man svosem vel eftir þessum degi sem verið var að endurskapa á mynd í blaðaauglýsingu í dag. Þó man ég enn betur eftir nóttinni - eða morgninum öllu heldur, þar sem við stóðum dálítill hópur af fólki fyrir utan húsið hennar og biðum eftir að hún kæmi heim. Ég átti heima örskammt frá en það var eiginlega tilviljun að ég var þarna. Ég hafði verið að horfa á kosningasjónvarpið heima hjá mér ásamt systur minni og vinkonu okkar og svo sinnaðist manninum sem ég var einu sinni gift eitthvað við mig svo að ekki var vært þar lengur (út af hverju var ég aldrei alveg viss um, það gat verið erfitt að átta sig á því út af hverju sá maður fór í fýlu); ég man ekki lengur hvort við fórum allar þrjár samtímis eða hvort ég rauk út á undan og þær komu á eftir. Allavega enduðum við þarna fyrir utan og ég held að engin okkar sjái eftir því. Það er góð minning; óskaplega fallegur morgun sem alltaf rifjast upp þegar ég geng um þessar slóðir.

Þannig að það þarf ekki að vera alslæmt að hjón eigi ekki skap saman - eða jú, reyndar, það er önnur saga, en þessa minningu græddi ég allavega á því.

Gleðilegan 19. júní.

Tvísetnir stólar

Ég er að velta fyrir mér hvað símasölukonan sem situr í sætinu mínu á kvöldin gerir sem veldur því að ég kem iðulega að símasnúrunni vafinni utan um stólfótinn. Ætli hún snúi sér stöðugt í hringi á meðan hún reynir að selja bækurnar?

En ókei, meðan hún breytir ekki stillingum á stólnum er ég sátt. Eða kannski er hún búin að gera það fyrir löngu og ég er svo aðlögunarhæf að ég hef ekki tekið eftir neinu. Það væri mér líkt.

Svosem allt í lagi á meðan ég get skilið prófarkastaflana eftir án þess að þeir séu hreyfðir (ekki vandamál) og matreiðslu- og kynlífsbækurnar fá að vera í friði (ekki vandamál en hefur verið það fyrr á árum gagnvart öðru sölufólki - reyndar ekki með matreiðslubækur svo ég muni).

En það þarf náttúrlega að nýta húsnæðið og sá tími er að mestu liðinn að ég sé í vinnunni mestallan sólarhringinn eins og oft kom fyrir; vinn frekar heima núorðið ef þarf að vinna á kvöldin og um helgar en hér áður fyrr mætti ég stundum í vinnuna um áttaleytið og fór heim undir miðnætti. Eða seinna. Á þeim árum hefðu nú ekki aðrir komist fyrir í stólnum mínum en ég.

Étinn matur og látnir hundar

Ég var að velta fyrir mér muninum á mönnum og dýrum. Alltsvo nánar tiltekið þessu með að éta og borða, drepast og deyja.

Sumir eru afskaplega fastheldnir á þetta og verða ægilega hneykslaðir ef þeir sjá einhversstaðar getið um að maður éti eða dýr borði eða eitthvað slíkt. Ekki ég. Ég bæði át og borðaði þegar ég var krakki og sé ekkert að því. Fólk étur (nú, eða etur, það er víst mun hátíðlegra að taka kommuna af) í Biblíunni og öðrum virðulegum ritum. Og í hundrað ára gömlum matreiðslubókum etur fólk alveg óspart, Jóninna Sigurðardóttir er til dæmis með uppskrift að eftirrétti sem heitir Ettu mig! Með upphrópunarmerki og allt, bara eins og í Séð og heyrt.

Dýrin á mínu bernskuheimili átu reyndar alltaf en hér á forlaginu er köttur sem á það alveg til að sitja við matarborðið með öðru starfsfólki þegar hann nærir sig, ergó hann borðar. Og ég sé svosem ekkert að því að það sé talað um í smábarnabókum að dýr borði. Það er miklu krúttlegra orð. Eins þegar fólk er að tala um krúttlegu gæludýrin sín eða persónugera dýr eins og nú er mikill plagsiður, þá borða þau gjarna. Ekkert að því.

Svo náttúrlega er það þetta með blessaða ísbirnina. Mér er alveg hundsama hvort þeir drápust eða dóu (fyrir mér drápust þeir náttúrlega en ég er ekki nógu krúttlega sinnuð). Bara á meðan þeir létust ekki, eins og hundurinn hennar Tori Spelling sem ég las um í einhverju blaði í gær. Hann lést víst í hárri elli.

Það eru nú takmörk.

Ég geri bara eins og Geir segir

Alltaf er ég nú að sjá það betur hvað það er gott múv hjá mér að aka ekki og eiga ekki bíl. Ég sá einhvers staðar (hjá FÍB held ég) að í apríl kostaði um milljón á ári að eiga og reka lítinn fólksbíl. Það er milljón sem mér finnst bara fínt að nota í annað. Og svo get ég líka hugsað mér ef ég ætti nú stóran jeppa, sem kostaði fyrir síðustu hækkanir um 4,5 milljónir á ári að eiga og reka samkvæmt FÍB ... já, þá fyrst verð ég nú rík.

Og ef ég ætti bíl gæti líka verið að ég freistaðist til að skreppa af og til út á land og gista þar á heimavistarherbergjum á sumarhótelum þar sem gistinóttin kostar álíka eða meira en á þriggja stjörnu hóteli í miðborg Rómar eða London. Sem mig eiginlega langar meira til þessa stundina ...

Ég er bara að hugsa um að hlýða honum Geir og herða aðeins sultarólina. Ja, eða kaupa mér allavega ekki nýjan bíl, til dæmis. Labba og nota strætó eins og ég er vön. Það er nefnilega vel hægt að komast af bíllaus í Reykjavík. Mér hefur allavega tekist það í þrjátíu ár.

En ég held samt ég sé ekkert að hætta við Ítalíuferðina.

Eldrefur og netaðgengi

Ég er búin að hlaða niður Firefox 3 fyrir allar þrjár tölvurnar sem ég nota. Kíkti um leið og ég sótti þann seinasta áðan á heimsmetssíðuna. Þar kom fram að á Íslandi var 4261 búinn að sækja vafrann. 4281 í Marokkó. Og 2 í Chad.

Ætli þetta kort (það er þarna neðar á síðunni) segi ekki eitthvað um mismuninn á aðgengi að tölvum og neti milli landa?

Með reðurtákn á höfðinu

Ég var að lesa eitthvert nöldur yfir því að fjallkonan sé alltaf ung, grönn og sæt og ljóshærð og ljóðin sem hún flytur séu alltaf gömul náttúrurómantík eftir karla og valin af körlum og þetta sé bara ógeðsleg meyjardýrkun og skautbúningurinn snúist bara um að gera brjóstin stærri og faldurinn á höfðinu sé bara reðurtákn og þetta sé allt voðalega andfemíniskt.

Í tilefni af því langar mig að vísa á ljóðið sem fjallkonan flutti 2005. Það er eitthvað svo andfemínískt allt saman ...

En nótabene, það er alltaf notaður sami búningurinn og hann setur vissulega vaxtarlagi fjallkonunnar ákveðnar skorður. Ef ég ætti til dæmis að vera fjallkona þyrfti pottþétt að fjárfesta í nýjum búningi.

Maður handa mér

Alveg er ég viss um að Þorsteinn J. var að sýna mjög fáklædda tattóveraða ítalska fótboltamanninn bara fyrir mig.

Krúttleikastuðull dýrastofna

Eyðilegg ég ekki orðstír minn meðal allra umhverfissinnaðra og krúttelskandi Íslendinga um alla framtíð ef ég lýsi því yfir að mér er nokk sama um þessa blessuðu birnu (sem einhverjum snillingi datt í hug að kalla Ófeig án þess að tékka á kyninu) og það af hennar slekti sem kann að villast hingað til lands?

Nú jæja, það verður þá að hafa það. Mér er nokk sama um íslenska ísbjarnastofninn. Það má útrýma honum hvað eftir annað mín vegna.

Öðru máli gegnir um íslensku landnámsgeitina, sem er búin að lifa hér sem einangraður stofn í meira en þúsund ár og er flokkaður sem stofn í bráðri útrýmingarhættu. Hefur tvisvar farið niður fyrir 100 einstaklinga. Það er örfáum manneskjum og hugsjónastarfi þeirra að þakka að stofninn er ekki útdauður enn. Það bloggar enginn um það (nema þegar málið var tekið upp á þingi var verið að gera grín að því eða hneykslast á því að þingmenn væru að eyða tíma í svoleiðis vitleysu) og Björgólfur er held ég ekkert að draga upp heftið.

Enda eru geitur líklega ekki jafnkrúttlegar og ísbirnir.

Eitthvað hlýtur það að vera.

Óstrauvæn sjónvarpsdagskrá

Ekki sat ég nú ein að tertunni og pönnukökunum þegar til kom.

Hingað kom meðal annars ungur maður sem sagði mér dapur í bragði þegar ég setti tertuna á borðið að hann borðaði ekki rjómatertu (ég var ekki búin að baka pönnukökurnar þá). Ég fékk hann til að smakka. Hann fékk sér einn bita, sagði: -Hef ég einhvern tíma sagt þér, Nanna, að þú ert snillingur? - og borðaði þrjár stórar sneiðar. Minnti mig á frænda sinn, einkason minn, hann átti nokkrar svona snarvendingar í matarsmekk ...

Ég hef ekkert nennt í bæinn og á svosem ekki von á að það verði héðanaf. Hef heyrt eitthvað í lúðrasveitum og svoleiðis í fjarska og á vafalaust eftir að heyra eitthvað af fylliríslátum þegar líður á kvöldið og nóttina. Ætli ég láti það ekki duga. Dagurinn hefur aftur á móti farið í skúringar og tiltekt, bakstur og spjall við gesti og í kvöld er ég að hugsa um að strauja. Allavega ef ég finn eitthvað á einhverri sjónvarpsstöð sem mig langar að horfa á meðan ég strauja. Á RÚV er Geir Haarde og fótbolti. Hvorugt er nú að gera sig vel við strauingar svo að það er spurning hvort eitthvað strauvænt er á norrænu stöðvunum. - Kannski gerist líka eitthvað spennandi í stóra ísbjarnarmálinu ...

Rjómatertublíða

Sveimér ef ætlar ekki bara að vera framhald á góða veðrinu. Jæja, þokkalega veðrinu; það er svosem ekkert ofurhlýtt nema í skjóli. Og engin rigningarspá nema ef vera skyldi á norðausturhorninu. Það er nú óvenjulegt og það rifjast upp fyrir mér tuðið í blessuðum einkasyninum á 17. júní fyrir 5 árum. Mikið varð hann glaður þá þegar hann reyndist hafa rétt fyrir sér - eða þannig.

Ég frétti að barnið sem ég var að baka þjóðhátíðartertu fyrir ætli að fara í bæinn með vinkonu sinni eftir vinnu. Líklega búin að steingleyma öllum áformum um að koma í kaffi til ömmu. Svona fer þetta gjarna, vinirnir freista meira en gamla fólkið og tertur þess, ég verð örugglega alein og yfirgefin í ellinni. Búhú. Og dóttursonurinn á kvennafari úti í garðinum heima hjá sér. Þar á hann nefnilega forláta fótboltamark sem gerir mikla lukku meðal nágranna á hans aldri, stúlkna jafnt sem drengja. Svo ætlar hann í bæinn að fá blöðru og fána og snuð.

Einkasonurinn var ekki viss hvort hann kæmi, sagðist búinn að leggja málið í nefnd. Svo að líklega verð ég að éta alla tertuna ein.

Heimsreisan okkar

Hvernig skilgreinið þið heimsreisu?

Ef það er heimsreisa að fara frá Yucatán í Mexíkó til Los Angeles, þá er spurning hvort við barnabarnið vorum ekki bara í heimsreisu í apríl þegar við ferðuðumst frá Jerez yfir til Marokkó og þar þvers og kruss um Fez og Marrakesh og Casablanca og Tangier og aftur til Andalúsíu - jú, sveimérþá ef þetta var ekki bara heimsreisa. Við fórum jú líka um heil tvö lönd og yfir í aðra heimsálfu ...

Gleðilega þjóðhátíð

Á eftir hringir örugglega ungur maður og syngur hástöfum án þess að heilsa: ,,Hæ, hó, jibbíjei ..." Það gerði hann í fyrra allavega.

Ég er búin að lofa bakarísstarfskraftinum að það verði til kaka ef hún kemur í kaffi eftir vaktina í bakaríinu - einhver kynni nú að halda að kaka væri það sem bakarísstarfskraft langaði síst í og það mætti rifja upp gamla máltækið um að gefa bakarabörnum brauð - en það er aukaatriði. Hún vill köku og þá bakar amman köku. Alveg sama hvort barnabarnið borðar hana eða ekki. Svoleiðis eru alminlegar ömmur.

En það verður þá allavega sautjándajúníkaka á boðstólum um kaffileytið, ef einhver skyldi eiga leið hjá. Og pönnukökur sennilega.

Ég á allavega egg til að baka köku. Það er meira en Hraunsbangsi, sem er víst búinn með öll eggin í æðarvarpinu og kominn niður í fjöru í ætisleit.

Ojæja.

Björgólfur, ísbirnir og strútar (og rollur)

Ókei, Björgólfur Thor búinn að redda málinu með bangsa og ætlar að borga reikninginn. Vænn drengur, Björgólfur. Dýravinur. Spurning samt hvort æðavarpið á Hrauni er innifalið.

En það virkar víst ekki að fóðra hann á snúðum úr Sauðárkróksbakaríi eins og ég lagði til, þá vilja Danir ekki taka við honum. Enda fullvíst að það yrði stöðugt ísbjarnarennerí á Krókinn ef þeir kæmust á bragðið.

Ég var í Nóatúni áðan að kaupa mér kindafillet í þjóðhátíðarmatinn. Rak augun í strút í kjötborðinu (ekki heilan) og ákvað að kaupa mér eina sneið. Ekki í staðinn fyrir filletið, ónei, svo óþjóðleg er ég ekki að ég hafi strút í matinn á 17. júní - neinei, þá dugir ekkert annað en rammíslensk rolla - en hann verður í kvöldmatinn, sem er með seinni skipunum. Þó ekki af því að ég sé að horfa á fótbolta. Var að hugsa um að grilla strútinn en það tekur því ekki að hita grillið fyrir eina litla sneið. Svo að hún fer bara á pönnuna. Mínútu á hvorri hlið við hæsta hita, ætli það dugi ekki fínt? Með salati og einhverju grænmeti sem ég finn kannski í ísskápnum ef ég leita vel.

Veðurskeyti frá Hrauni

Er ekki ennþá veðurathugunarstöð á Hrauni? Það verður nú gaman að hlusta á veðurskeytin þaðan:

,,Hraun á Skaga: Hiti 8 stig. Léttskýjað, skyggni 12 kílómetrar. Ísbjörn í nánd."

Bangsasnúðar

Ég er nærri viss um að þessir blessaðir ísbirnir eru á leið í Sauðárkróksbakarí að fá sér súkkulaðisnúða.

Þessi fyrri var allavega grænmetisæta, það fannst bara mosi og gras þegar farið var innan í hann. Spurning með þennan sem er í æðarvarpinu á Hrauni, hann étur þó egg - en það er nú bara af því að hann er hvergi nálægt bakaríinu.

En nú fá kannski þeir sem halda að það sé minnsta mál í heimi að fanga ísbjörn og flytja hann norður í rassgat að spreyta sig. Reynandi að lokka bangsa með snúðum úr bakaríinu.

Snúðasælkerar

Bakarísstarfsmaðurinn dótturdóttir mín - sem borðar ekki bakkelsi og einkum og sér í lagi ekki snúða - gerði sér ferð í bakaríið á Króknum þegar hún var fyrir norðan um helgina og keypti sér fjóra snúða.

Af hverju? Jú, Sauðárkróksbakarí selur snúða með alvöru súkkulaði. Sem er náttúrlega bara eins og snúðar eiga að vera. Þannig er það einfaldlega.

Jú vísast fást þeir einhvers staðar nær en á Króknum - en ekki í hennar bakaríi allavega. Ég er búin að segja henni að taka málið upp við bakarana og reyna að fá þá til að bæta slíkum snúðum á efnisskrána en hún hefur ekki komið sér að því enn að minnsta kosti.

Ég held þeir séu alveg hættir að fást í Sandholtsbakaríi. Allavega hafa þeir ekki verið til í síðustu skipti sem ég hef spurt. En kannski voru það bara tungumálaörðugleikar á milli mín og afgreiðslufólksins.

Vísbendingar um útsölustaði snúða með hörðu súkkulaði (nær en á Króknum) væru vel þegnar.

Matarást - eða ekki

Ég jók vinsældir mínar ögn með því að mæta í morgun (þegar ég loksins mætti) með fjóra rétti sem ég hafði eldað fyrir matarblað Fréttablaðsins. Ég hef sjálfsagt nefnt það áður en mér þykir alltaf best, þegar ég er að láta frá mér uppskriftir til birtingar, að sem flestir smakki og gefi álit; hafði þá stefnu þegar ég var hjá Gestgjafanum að setja matinn fram til smökkunar þegar búið var að mynda hann og reyna að ná í sem flesta til að bjóða þeim að smakka. Fékk oft gagnlegar athugasemdir og gagnrýni (og miklar vinsældir, jújú) sem ég hefði ekki viljað missa af. Ekki veit ég hvort arftakar mínir hafa haldið þessari stefnu en ég mæli allavega með henni.

Auk þess væru aukakílóin örugglega enn fleiri ef ég borðaði allt saman sjálf.

Og ef ég hefði barnabörnin sem mína aðalgagnrýnendur - almáttugur. Þá færi nú aldrei nein uppskrift frá mér. Þau hafa allavega ekki matarást á mér, svo mikið er víst.

Sumarfrí í pörtum

Ég er að taka hálfan dag af sumarfríinu mínu og það er nú frekar típískt fyrir mig að það er ekki fyrir eða eftir hádegi, ónei, ég ætla að koma seint í vinnuna og fara snemma ... Ég á nú töluvert frí inni þótt ég hafi tekið níu daga þegar ég fór í Marokkóferðina en það verður ekki tekið samfellt. Ætli fjórir dagar í einu verði ekki það mesta, ég á tíma í sumarbústað Forlagsins seinna í sumar.

Reyndar er ég ekkert mikið fyrir að taka langt, samfellt frí og það eru nokkur ár síðan það gerðist síðast. Líklega fyrsta eða annað árið sem ég var á Gestgjafanum. Og þá var ég reyndar kölluð út til að skrifa einhverjar greinar sem mér skildist að enginn gæti skrifað nema ég.

Ekki þar fyrir, mér leiðist oftast frekar í löngum fríum. Eða þau fara í slæping og vitleysu. Sem er kannski einmitt það sem frí eiga að fara í ef út í það fer ... Ég er þó eiginlega hætt að kvarta yfir að helvítis sumarfríin trufli vinnuna hjá mér eins og ég gerði oft hér áður fyrr.

Þykku feitu sætu miklu

Svo ég haldi aðeins áfram með fleirtölumatinn, þá er hér tilvitnun: ,,Það var eitt af þessum þykku feitu sætu miklu súkkulöðum sem aldrei verða framar soðin, kanelbörkur útí."

Mig langar einmitt í svona súkkulaði. - Þýðir nokkuð að láta geta hvaðan þetta er tekið, kannast ekki allir við það?

Súkkulaðiflautirnar voru annars alveg ágætar bara. Ég hef nú alltaf verið með það á stefnuskránni að elda meira upp úr Einföldu matreiðsluvasakveri fyrir heldri manna húsfreyjur (þótt ég geti naumast talist til þeirra); kannski ég láti verða af því á næstunni.

Elsta íslenska súkkulaðiuppskriftin

Ég hef verið að skoða gamlar íslenskar súkkulaðiuppskriftir að undanförnu og þetta er sú elsta (hugsanlega að undanskildum einhverjum uppskriftum að súkkulaðidrykkjum, sem einhversstaðar kunna að leynast), enda úr Einföldu matreiðsluvasakveri fyrir heldri manna húsfreyjur, sem kom út árið 1800 - þetta er uppskrift að súkkulaðiflautum, sem eru tilbrigði við rjómaflautir og þess vegna kemur rjómaflautauppskriftin fyrst:

Seinast í veislum eru á stundum brúkaðar kaldar rjómaflautir, tilbúnar af hér um bil 2 spónblöðum af fínu hveiti, nokkrum eggjablómum, heilum mola af kanelberki, og ef til er, sítrónuberki, nokkru af sykri smásteyttu, og hér um 1½ mörk af ósúrum rjóma. þetta allt er gæða vel samanhrært, sett svo í pott yfir eld, og þar ákaft slegið eður uppþyrlað, með birktum hrísvendi, uns það þykknar og tekur til að sjóða; þá er því hellt á fat, og borðað kalt, eins og áður er sagt, allraseinast.

Og svo súkkulaðitilbrigðið:

En séu 3 eður 4 knefar fullir af smásteyttu eður rifnu súkkulade (Choqvelade) látnir útí rjómaflautir ... heita það súkkulaðsflautir, og eru þær allar dýrindismatur.

Ég ákvað að prófa þetta og hér eru súkkulaðiflautirnar sem ég gerði:

2 1/2 msk hveiti (aðlagað miðað við ágiskaða spónastærð og að ég minnkaði rjómann)
3 eggjarauður
1/2 kanelstöng (veit ekkert hvað kanelbarkarmolar voru stórir en fannst þetta hæfilegt)
3 msk hrásykur (ég átti reyndar engan hvítasykur en fannst hrásykurinn passa vel - magnið má vera meira)
250 ml rjómi (1 1/2 mörk er nú heldur meira en ég átti bara eina fernu)
100 g suðusúkkulaði (veit ekki hvað þau voru hnefastór á Leirá hér áður fyrr en fannst þetta hæfilegt magn)

Ég sleppti sítrónuberkinum þar sem mér fannst hann ekki passa í súkkulaðiútgáfuna. Fór annars eftir uppskriftinni, hrærði allt gæða vel, setti svo í pott yfir eld en þar sem ég á ekki birktan hrísvönd - og ekki flautaþyril heldur - þá notaði ég rafmagnshandþeytara og þeytti svo á mjög vægum hita þar til þetta þykknaði. Veiddi bara kanelstöngina upp úr áður en ég hellti flautunum í skál (reiknaði með að ,,fat" ætti við skál í þessu tilviki) en ef maður er smeykur um að það séu kekkir má hella þeim í gegnum sigti í skálina.

Þetta er að kólna í ísskápnum. Ég ætla ekki enn að fullyrða að flautirnar séu dýrindismatur en ég smakkaði áðan og þær voru bara nokkuð efnilegar.

Margir heitir matar

Í framhaldi af því sem ég var að velta fyrir mér hér á dögunum um eintölu og fleirtölu á matarorðum, þá ætla ég að setja hér klausu sem ég rakst á í Kvennafræðara Elínar Briem, útgáfunni frá 1911:

,,Venjulega eru til miðdegisverðar borðaðir tveir matar og er þá ýmist eftir því sem heimilissiður er að skeiðamaturinn er borðaður á undan eða á eftir, en ávalt eru samt sætir grautar og skyr borðað á eftir. Stundum er maturinn borðaður þannig, að skeiðamatur og át er borðað hvað með öðru, svo sem baunir og kjöt. Í samsætum og veizlum, þegar borðaðir eru margir heitir matar, er þeim raðað ýmislega, en þó eru nokkrar reglur fyrir því, þannig að ef súpa er borðuð, er hún ávalt yfrst, því næst er í röð hvað á eftir öðru fiskmatur, grænmeti, kjötmatur og síðast eftirmatur (búðingar, ávextir eða kökur). Ef fleiri matar eru hafðir, er þeim raðað inn á milli."

Í næsta matarboði hjá mér verða því ekki margir réttir, heldur margir matar. Og mörg át.