Barnaruglingur

Ég sá frétt um tékkneskan barnarugling í sjónvarpinu áðan. Jamm, þetta kom nú líka fyrir mig eins og ég hef áður sagt frá. Uppgötvaðist bara fyrr.

En ég var að hugsa um hvernig aumingja fólkinu hlýtur að hafa liðið þetta hálfa ár sem leið frá því að maðurinn fór í DNA-próf og fékk að vita að hann væri ekki faðir barnsins þar til móðirin fór og komst að því að hún ætti það ekki heldur. Merkilegt eiginlega að hjónabandið skuli hafa þolað það.

Ef ég ætti hund

Ef ég ætti hund (og nota bene, ég á ekki hund, er ekki að fara að fá mér hund, langar ekki í hund og er meira að segja frekar í nöp við hunda), þá væri það stór hundur, þýskur fjárhundur eða eitthvað álíka. Alls ekki eitthvert smáhundskvikindi.

En semsagt, ef ég ætti hund, þá yrði hann kallaður Naddi eins og hundur fram af hundi Djúpadal í minni bernsku. Hann héti hins vegar Nadiskó fullu nafni eins og þeir (eða allavega sá fyrsti).

Þegar Naddi - sá fyrsti náttúrlega - var hvolpur og enn nafnlaus komum við systkinin að honum þar sem hann hafði náð sér í skó og var að naga hann. Þegar við höfðum náð skónum af honum eftir nokkur átök sagði ég að hann gæti bara heitið Nagaskó. En það breyttist strax í Nadiskó, sem var svo stytt í Naddi. Sem er ágætis hundsnafn.

Skýringuna á óvild minni í garð hunda má finna hér. Áfallaröskun í barnæsku eða hvað á að kalla það.

Tungumálaséníið

Baksíðutexti á dönsku í gær, á ensku í dag - þessi nýja kaffivél svínvirkar greinilega.

Hvar ætli þetta endi? Verð ég farin að skrifa baksíðutexta á ítölsku um það leyti sem við flytjum héðan úr Síðumúlanum? Og ég held að kaffivél JPV/Forlagsins virki ekkert síður.

Októberpaella

Ég dró fram stóru paellupönnuna mína, setti hana á wokbrennarann á eldavélinni og bjó til afbragðsgóða paellu. Án saffrans reyndar; gagnlega barninu er í nöp við saffran. Við vorum reyndar bara fjögur og þar af borðaði Sauðargæran næstum ekkert (nema ísinn sem var í eftirmat) – en það gerði ekkert til, það var þá bara meira handa okkur hinum. Og það er smáafgangur. En það tekur því ekki að gera lítinn skammt af paellu.

Út af fyrir sig má setja nokkurn veginn hvað sem er í paellu og ef við hefðum verið fleiri hefði ég kannski notað krækling úr frystinum og meiri kjúkling - en þetta var fínt svona.

Paella með kjúklingi og kindakjöti

75 ml ólífuolía
2 laukar
5 hvítlauksgeirar
6 kjúklingaleggir
nýmalaður pipar
salt
300 g kindalundir
100 g chorizopylsa
250 g sveppir
500 ml arborio-hrísgrjón
1 rósmaríngrein
2-3 timjangreinar
1 l vatn, og meira eftir þörfum
400 g tómatar, vel þroskaðir
100 g spergilkálskvistir
100 g sykurbaunir
grænu blöðin af nokkrum vorlaukum
nokkur basilíkublöð

50 ml af olíunni hitaðir á paellapönnunni og afgangurinn á annarri þykkbotna pönnu. Laukurinn og hvítlaukurinn látinn krauma við meðalhita á paellapönnunni þar til hann er glær og hrært öðru hverju. Kjúklingaleggirnir kryddaðir með pipar og salti og brúnaðir vel við góðan hita á hinni pönnunni í afganginum af olíunni. Kindalundirnar skornar í bita, kryddaðar og einnig brúnaðar. Chorizopylsan skorin í bita og sett á paellupönnuna ásamt sveppunum; látið krauma smástund. Þá er hrísgrjónum hellt á pönnuna og hrært þar til þau eru þakin olíu. Rósmaríni og timjani bætt á pönnuna. Vatnið hitað að suðu og hellt á pönnuna (best að hella dálitlu af því á pönnuna sem kjúklingurinn og kindakjötið var steikt á og hella svo yfir grjónin). Kjúklingur og kindakjöt sett á pönnuna og tómatarnir skornir í báta og dreift yfir. Látið malla nokkuð rösklega en hrært sem minnst og helst ekkert seinni hlutann af suðutímanum en heitu vatni bætt við eftir þörfum. Látið malla þar til kjúklingurinn er eldaður í gegn og grjónin meyr (20-25 mín). Vökvinn á svo til allur að gufa upp og grjónin eiga helst að brenna dálítið við botninn (skorpan (socarrat) er besti hlutinn af paellunni). Það má svosem alveg hræra oft ef ykkur líst ekki á að fá skorpu en allavega á paellan ekki að vera blaut. Um 6 mínútum áður en hún er tilbúin eru spergilkálskvistirnir settir út í, sykurbaunir og vorlaukur þegar um 2 mínútur eru eftir og basilíkunni er svo stráð yfir þegar paellan er borin á borð.

Kaffidanska

Jæja, það er komin ný kaffivél svo að geðheilsu ritstjórnarinnar er bjargað í bili.

Kaffið sem úr henni kemur er meira að segja sterkara og betra en úr þeirri gömlu. Ekki veitir nú af.

Undir áhrifum þess tókst mér meira að segja að skrifa baksíðutexta á dönsku.

Svo er ég meira að segja búin að koma einhverju frá mér í prentun og get farið að taka aðeins til í prófarkastöflunum á og við skrifborðið mitt. Tími til kominn. Þarf allavega að vera búin að því öllu áður en til flutninga kemur - en jæja, það er nú ekki allranæstu daga.

Erðanú óréttlæti ... og svoleiðis stærðfræði

Ég er náttúrlega sármóðguð fyrir hönd barnabarnsins út í Mannlíf þar sem hennar nafn er það eina sem ekki er feitletrað í þessari frétt á Mannlífsvefnum.

Ég meina, hvers eiga fótboltaiðkandi bakarísstarfskraftar á fjórtánda ári að gjalda? Eða á ég að vera femínískt móðguð yfir því að nafn eina kvenmannsins í hópi tíu efstu forsetaframboðskandídata skuli ekki vera feitletrað?

Já, það er málið. Karlremba og ekkert annað.


Bróðir hennar sagði mér í gær að hann væri farinn að læra stærðfræði í skólanum.

-Og veistu þá hvað einn plús einn er? spurði amman.

Drengurinn horfði stórhneykslaður á mig.

-Þetta er ekki svoleiðis stærðfræði, amma, sagði hann svo.

En ég fékk ekki uppúr honum hvurslags stærðfræði hann væri þá að læra.

Kaffileysi og akureyrskir símsvararar

Hvernig í ósköpunum er hægt að ætlast til þess að ritstjórar vinni kaffilausir í miðju haustútgáfustressinu?

Kaffivélin er semsagt biluð.

That does it: Nú vil ég fara að komast sem fyrst vestur á Bræðraborgarstíg.

Annar kostur: Þá verður ekki lengur svarað í símann norður á Akureyri. Ekki misskilja mig, ég hef ekkert á móti Akureyringum og þeir eru ábyggilega mjög liprir í símsvörun en sá sem svarar í símann á skiptiborði norður á Akureyri getur til dæmis ekki vitað hvort ástæðan til þess að ég svara ekki í símann minn er að ég hafi skroppið frá eða sé í kaffi eða standi bara á kjaftatörn við Pönkarann í næsta bás.

Þetta var nú ekki vandamál á Iðunni þegar Lóa svaraði í símann þar. Lóa þandi bara lungun og lét mann vita að það væri síminn. Hvar sem maður var staddur í húsinu.

Ein ég sit og sauma - nei, í textílmennt ...

Ég sat hér áðan og var að reyna að kenna forsetaframbjóðandanum að prjóna. Það gekk út af fyrir sig ágætlega - eða allavega mun betur en henni fannst sjálfri - en hún var frekar pirruð, enda var það ekki vettlingaprjón sem hafði vakað fyrir henni þegar hún skráði sig í textílmennt í valgrein. Á endanum stundi hún:

-Hver fann eiginlega upp á þessu asnalega prjóni?

Ég man fyrir víst að ég var ekki námfúsari en hún á sínum tíma þegar prjónaskapur var annars vegar. Seinna átti ég þó eftir að prjóna töluvert þótt ég hafi núna varla snert á því í mjög mörg ár. Allavega prjónaði ég bæði peysur á sjálfa mig og fullt af barnafötum í menntaskóla og var hreint ekki ein um það, við prjónuðum mikið á þeim árum en tímarnir voru þó misdrjúgir til prjónaskapar, íslensku- og þó einkum sögutímar nýttust oft vel. Kennarar litu líka prjónaskap í tímum mishýru auga; einhver kennari minnir mig að hafi lýst því yfir að þær einar mættu prjóna sem væru óléttar. En prjónaglamrið minnkaði lítið við það því að þetta voru frjósamir árgangar.

Mér finnst samt einkennilegt að heyra að handavinnu-(afsakið, textílmennta-)kennari Boltastelpunnar sagði henni að hún yrði að læra að prjóna því að hún þyrfti að geta prjónað vettlinga á börnin sín. Slík rök bíta lítið á hana. Í fyrsta lagi hefur stúlkan alls ekki í hyggju að eignast nein börn og í öðru lagi veit hún að það fást afbragsvettlingar í búðum. Enda hefur móðir hennar ekki lagt vettlingaprjón fyrir sig og amman ekki heldur. Ekki síðustu 30 árin allavega. Frekar að langamman hafi komið þar til skjalanna og séð henni fyrir vettlingum.

Ég fór að bródera um daginn, kannski ég taki upp prjónana næst?

Nei, ég held annars ekki.

Sumir dagar

Það koma rólegir dagar í vinnunni.

Og svo koma dagar þar sem öll verkefnin sem maður er með á sinni könnu og nokkur í viðbót koma samtímis á borðið - og allt á að fara í prentun í þessari viku. Eða svo gott sem. Og allt blandast saman í kollinum, ást og fangelsi og skáld og flugvélar og listmálarar og allt hitt.

En ég er búin að koma flestu frá í bili, þannig að ég er farin heim að passa barnabarnið. Þetta yngra sko, ekki forsetaframbjóðandann.

Forsetaframbjóðandinn

Bakarísstarfskrafturinn hún dótturdóttir mín er á hraðri uppleið á stjörnuhimininn ...

Nýr vinnustaður - eða ekki

Heyrðu, já, ég er víst farin að vinna hjá Forlaginu. Ekkert mundi ég nú eftir því þegar ég mætti í morgun, enda gekk lykillinn enn að, stimpilklukkan kannaðist við mig, tölvukerfið virkaði og það er ekki búið að skipta kaffistofunni í tvennt með járntjaldi eða merkja klósettin. (Og sömu handritastaflarnir sem liggja á skrifborðinu mínu, en það var nú nokkuð sjálfgefið.)

Næstu mánuðir, þangað til vil flytjum vestureftir, gætu samt orðið svolítið skrítnir. Maður þarf kannski sífellt að vera að rifja upp fyrir sér hverjir af vinnufélögunum vinna hjá alltöðru fyrirtæki.

En ég er svosem vön skrítnu ástandi á vinnustað.

Pissudrama á Grettisgötunni

Megadrama í gangi hér úti á götu áðan.

Einhverjum róna verður mál og hann ákveður að pissa þar sem hann er kominn. (Þótt það sé alveg rétt sem Lilló segir um okkur venjulega miðbæjarfólkið, við ælum og pissum heima hjá okkur svo að það er yfirleitt úthverfafólkið og utanbæjarmennirnir sem gera svoleiðis úti á götu hér í miðbænum, þá eru rónarnir undanskildir. Þótt þeir búi í miðbænum.)

Einn nágranni minn er ekkert sáttur við þetta og kemur út með forláta myndavél og fer að mynda rónann við að pissa. Ekki veit ég hvers vegna. Kannski til að setja myndina á bloggið sitt eða eitthvað, nema ég gerði nú ekkert ráð fyrir að róninn mundi kippa sér upp við það.

En róninn er kannski eitthvað spéhræddari eða siðvandari en fara gerir um róna almennt (þótt val hans á pissustað, hér á miðri Grettisgötu, geti bent í aðra átt) og fer að mótmæla myndatökunum. Úr þessu verður hávaðarifrildi sem lýkur með því að nágranninn hjólar í rónann og missir við það fínu myndavélina sína í götuna.

Hann verður náttúrlega ekkert mjög glaður við það og kennir rónanum um allt saman. En róninn er þá akkúrat búinn að pissa og gengur í burtu. Nágranninn reynir eitthvað að elta og hefur hátt. En svo sér hann að sér, snýr við og fer að bogra undir bíla til að safna saman pörtum úr myndavélinni.

Mórall: Ef maður ætlar að sitja um róna, úthverfabúa og utanbæjarmenn að pissa í hverfinu sínu er best að hafa einnota myndavél til taks. Eða allavega gera upp við sig hvort maður ætlar að mynda pissarann eða berja hann.

Smáöppdeit: Róninn var víst að spræna inn um gluggann hjá nágrannanum þannig að það er vel skiljanlegt að fyki í hann - en ég hefði samt ekki tekið myndavélina með út.

Brennd kona og gulur Bragi

Ég er nú ekki alltaf mjög gáfuð - eða öllu heldur, ég haga mér ekki alltaf í samræmi við það hvað ég er nú þrátt fyrir allt vel gefin kona - og áðan tókst mér að brenna mig með svo miklum bjánaskap að ég held ég þegi yfir því. Er með rauða og krumpaða rönd á - æi, hvað heitir aftur þykki vöðvinn í lófanum, uppaf þumalfingrinum? Held ég verði samt ekkert óvinnufær á morgun út af þessu; má ekkert vera að því heldur.

Ég tók að mér fjögur verkefni yfir helgina - tvö úr vinnunni, tvö utan hennar - og er búin með þrjú af þeim. Hef enda lítið farið út úr húsi, nema hvað ég skrapp aðeins til að fá mér kaffi hjá einkasyninum í gær því að hann var að vinna í Te og kaffi. Einhverntíma ætla ég að mæta þegar hann er að vinna og þusa einhver ósköp yfir því að geta ekki fengið gulan Braga. Ég veit það mun gleðja hann óstjórnlega.

Eða ekki. Hann er með einhverja fordóma gagnvart Bragakaffi, einkum og sér í lagi gulu. Skil þetta ekki, á þessu ólst móðir hans upp og varð gott af.

En nú er ég að fara að gleðja hann með því að gefa honum ofnbakað tortellini með kjúklingi og hráskinku.