Nei, hjálp, þetta gat versnað. Nú eru þau að tala við næturgalann ...

Þetta andarungadæmi hjá Gísla Marteini er nú bara með því hallærislegasta sem ég hef séð. Og er þá mikið sagt.

En mikið skolli heldur hún Vigdís sér vel.

Ég átti hálfpartinn von á að eitthvað færi úrskeiðis í matarboðinu sem ég hélt fyrir saumaklúbbinn í gærkvöldi. Til dæmis að ég kveikti í eldhúsinu eða missti aðalréttinn á gólfið. Það hefði verið alveg í stíl við heppni mína síðustu daga, ég er til dæmis bæði búin að brjóta gleraugun mín og missa gemsann ofan í klósettið.

En þetta fór nú allt vel og ég held að stelpurnar (jú, víst!) hafi verið alveg þokkalega ánægðar. Ég gaf þeim fyrst vatnsmelónu og tvíreykt hangikjöt sem ég keypti hjá henni frænku minni, svona á meðan þær voru að tínast inn og ég að útbúa forréttinn. Sem var rækjur, maríneraðar (hráar) í hvítlauksvinaigrette úr Virku, chili og kóríander, snöggsteiktar á pönnu og bornar fram á salati úr lárperum og ugli. Með þessu var chardonnay frá Fleur du Cap.

Aðalrétturinn var andabringur, maríneraðar í balsamediki, ólífuolíu og ögn af hlynsírópi og síðan steiktar á pönnu og kláraðar í ofni. Sósan var bragðbætt með svörtum trompetsveppum (þurrkuðum) og vænum slatta af púrtvíni og meðlætið var ofnsteiktar ratte-kartöflur og spínatsalat með asíuperum, pekanhnetum og rauðrófuspírum (ég var náttúrlega að koma frá Rússlandi og gat ekki sleppt rauðrófunum alveg).

Á eftir þessu var ég með eplaböku úr blaðdeigi og Galia-eplum, með heimagerðum vanilluís og Calvados-eplasósu og bauð upp á Calvados með. Og svo enduðum við á ostabakka og púrtvíni.

Þetta var allt saman bara alveg ljómandi ágætt.

Hlutir - eða nei, reyndar fólk - sem ég læt fara í taugarnar á mér þegar ég ferðast með flugvélum:

1) Fólk sem er með sæti framarlega í vélinni og stoppar alla umferð að þarflausu á meðan það er að koma handfarangrinum og yfirhöfnunum fyrir.

2) Fólk sem er næst á eftir fólkinu í lið 1) í röðinni og er of kurteist til að biðja fólk einfaldlega að víkja til hliðar og hleypa öðrum framhjá.

3) Fólk sem er með hálfa búslóð í handfarangrinum og leggur undir sig allt plássið fyrir ofan næstu þrjár sætaraðir.

4) Fólk sem hallar sætisbakinu eins langt aftur og mögulegt er um leið og það er heimilt og situr svo þannig alla leiðina. Svona fólk situr ævinlega í sætinu fyrir framan mig.

5) Fólk sem situr fyrir innan mig þegar ég sit við ganginn og verður allt í einu rosalegt mál að pissa þegar er nýbúið að bera fram matinn.

6) Fólk sem þarf nauðsynlega að dunda við að mála sig eða eitthvað á flugvélarklósettinu þegar mér er rosalegt mál að pissa.

Það er eitthvað fleira en ég man það ekki í svipinn ...

Í fyrrakvöld skráði ég hér einhverjar snilldarsamræður okkar efnafræðistúdentsins þar sem hermískar margliður komu mjög við sögu. Blogger át færsluna og ég man ekki lengur hvernig orð féllu þannig að þið missið af þessu. Því miður.

Ég held að ég hafi nefnt það áður að á svona dögum öfunda ég hana Nigellu dálítið. Ég held að ég hafi líka sagt af hverju: Ekki af því að vera rík eða fræg, ekki af því að vera sæt og sexí - jú, það væri náttúrlega gaman að vera þetta allt, nema það er örugglega ekki sérlega gaman að vera fræg, en það er ekki málið. Málið er aftur á móti að ég er hundrað prósent viss um að þegar Nigella er búin að elda og það er búið að mynda allt saman, þá sest Nigella niður með rauðvínsglas og slappar af og einhver annar þvær allt saman upp og gengur frá í eldhúsinu.

Mig langar semsagt í rauðvín. En þar sem ég var búin að subba allt út með því að elda sex fiskrétti og gefa svo tugum manna að smakka afurðirnar þurfti ég að þvo upp og ganga frá í eldhúsinu. Ég er nefnilega ekki Nigella.

Já, og rík, sæt og sexí mundi ekkert spilla ...

Ég fékk fjári góðan þorsk á Gallerý Fiski í hádeginu. Þorskur er mikill afbragðsfiskur ef hann er almennilega eldaður og ég botna ekkert í fólki sem fúlsar við honum en hakkar í sig ýsu með bestu lyst (ýsa getur verið glettilega góð líka en kemst sjaldan í hálfkvisti við þorskinn).

En ég borðaði svo mikið að ég er eiginlega ekkert svöng. Efnafræðistúdentinn sagðist ekkert vera mjög svangur heldur þannig að sennilega verður eitthvert léttmeti í kvöldmatinn hjá okkur. Léttsteikt grænmeti með pepperóní og kjúklingabaunum, eitthvað svoleiðis. Eða bara súpa.

Og svo þarf ég að gera lokaáhlaup á skattskýrsluna í kvöld. Nei, hún er ekkert erfið. Það er ég sem er svo óskipulögð. Finn ekki helminginn af þeim kvittunum og plöggum sem mig vantar.

Svona í framhaldi af því sem ég var að skrifa áðan um Grand Hotel Europa - ég veit ekki hvort rússnesku mafíunni hefur sýnst ég svona ríkmannleg þar sem ég sat yfir kavíarnum á Gamla tollhúsinu (Staraya Tamozhnya) en allavega var mér afhent þar heil bók með teikningum af glæsivilluhverfi sem verið er eða til stendur að byggja í nágrenni Pétursborgar. Hægt að sjá meira um það hér. Bókin var reyndar öll á rússnesku svo að ég sá ekki alveg tilganginn.

Nú skilst mér að íbúðaverð í 101 hafi hækkað gífurlega á síðustu mánuðum og ég verði þar af leiðandi ríkari með hverjum deginum en ég held samt að þótt ég seldi Kárastíginn dygði það ekki fyrir útborgun í neinni af þessum höllum.

En kannski samt fyrir slatta af kavíar og vodka.

Já, vegna þess að ég reyndi of mikið á hnéð komst ég aldrei á Fávitann, sem mun reyndar vera grænmetisveitingastaður/bar, þannig að ég gat ekki smakkað drykkinn Glæpur og refsing. Sá heldur ekki ástæðu til að vera að sulla í mig einhverjum drykkjarblöndum þegar vodkinn var svona ljómandi góður.

Í staðinn fór ég í síðdegiste á Grand Hotel Europa sem er afskaplega fínt hótel þar sem kostar örugglega alveg skelfilega glás af peningum að gista. En rússneskt te með bakkelsi var alveg inni á fjárhagsáætlun íslenskrar húsmóður og hægt að sitja þarna mitt í öllum glæsileikanum, hlusta á hörpuslátt, gæða sér á tei og eplastrudel og láta sér líða eins og rússneskri aðalsfrú. Eða líklega fremur mafíósafrú.

Venjulegir Rússar fara náttúrlega ekki á svona staði. En þeir virtust samt hafa það bara ágætt. Vöruúrvalið í kjörbúðunum var (þegar frá eru taldir tilbúnir réttir og þess háttar) sambærilegt við það sem gerist í reykvískum búðum. Nema í kjöt- og fiskborðunum. Þar var margfalt meira úrval í rússnesku búðunum en hér.

Ég sá enga betlara á götunum í Pétursborg. (Þeir eru þar samt örugglega.) En um leið og ég gekk út af Hovedbanegården í Kaupmannahöfn var ég nærri dottin um einn.

Einu sinni fékk maður alvörumjólk með kaffinu í Flugleiðavélunum, í litlum boxum með huggulegri náttúrulífsmynd (minnir mig) á lokinu. En ekki lengur. Hjá Icelandair fær maður pakka með ,,non dairy creamer", Heart Smart, Cholesterol Free. Innihaldslýsingin er svona: Corn syrup solids, partially hydorgenated soybean oil, sodium caseinate (milk derived) dipotassium phosphate, sodium silico aluminate (artifical colors), monoglycerides, sodium tripolyphosphate, diacetyl tartaric acid ester of mono- and diglycerides, artificial flavors, beta carotene and riboflavin.

Má ég þá frekar biðja um kólesterólið.

Í gærkvöldi sat ég á bar í Sankti Pétursborg yfir bjór, páskaeggi frá Nóa og dollu af síldarsalati úr rússneskum stórmarkaði. Dálítið spes blanda. En Pétursborg er líka dálítið spes borg.

Svo borðaði ég belugakavíar hjá rússnesku mafíunni og georgískan kjúkling á veitingahúsinu Propaganda, þar sem aðalskreytingin er sovésk áróðursrit (held ég, ég les náttúrlega ekki rússnesku). Kálböggla og bortsj á rússnesku útgáfunni af Fjörukránni. Og sitthvað fleira.

Og í morgunmatinn í morgun fékk ég mér lifrarbuff og lummur með sultu. Hádegismaturinn (eða reyndar síðdegismaturinn) var pylsa á Ráðhústorginu í Kaupmannahöfn. Og nú er ég komin heim og aftur farin að borða Nóa páskaegg. Án bjórs og síldarsalats í þetta skipti.