Andlegur stuðningur og Tyrkir

Einkasonurinn horfði á fótboltaleikinn hér þar sem hann var í mat og komst svo auðvitað ekki frá. Hann vantaði svo andlegan stuðning - sagði hann - á meðan vítaspyrnukeppnin stóð yfir og móðir hans brá að sjálfsögðu vel við, settist hjá honum (ekki að ég hefði verið að horfa á fram að því) og horfði á með honum. Að vísu hélt hann því fram á eftir að ég hefði verið sá aumasti andlegur stuðningur sem hægt var að hugsa sér því að í hvert skipti sem hans menn áttu að sparka sagði ég ,,iss, hann klúðrar örugglega" eða eitthvað álíka, sem ekki féll í góðan jarðveg - en hey, ég var bara að búa drenginn undir að illa færi svo hann yrði ekki fyrir vonbrigðum.

Og svo unnu hans menn svo ég veit ekki hvern fjandann hann var að kvarta.

Ég ætla hinsvegar að halda með Tyrkjunum í undanúrslitunum svo að sé séns á að ég fái að sjá Volkan Demirel fækka fötum aftur. Til þess þurfa þeir víst að leika til úrslita.