Berbrjósta á Grettisgötunni

Á svona dögum sakna ég nú pínulítið svalanna á Kárastígnum. Að vísu var sól á norðursvölunum mínum snemma í morgun en þetta er líka lengsti dagur ársins eða þarumbil. Ég hringdi einmitt áðan í einkasoninn til að gá hvort hann kæmi í kvöldmat og þá sátu hann og hans ektakærasta úti á svölum og spiluðu eitthvert spil sem hann sagði að amma hans hefði kennt þeim. -Man ekki hvað það heitir, svolítið eins og Scrabble nema með teningum, sagði hann.

Hmm. Mögulega dómínó, það getur verið að móðir mín lumi á því eins og fleiru. En henni væri svosem trúandi til að hafa kennt þeim eitthvert harðsvírað teningaspil.

En allavega, hann ætlar að koma í kvöldmat og það þýddi að ég þurfti að rölta upp í Nóatún að kaupa aðeins meira. Og þegar ég kom í sólina úti á Grettisgötunni sá ég að ég þarf engar svalir. Ég get bara gert eins og nágrannakona mín, kona ríflega á mínum aldri, sem hafði komið sér fyrir á klappstól á gangstéttinni og sat þar berbrjósta og sólaði sig og las reyfara.

Ég var nærri snúin við til að fara að dæmi hennar - viss um að ég með mínar beru og skjannahvítu F-skálajúllur mundi nú aldeilis taka mig vel út hérna fyrir framan húsið og ég á einmitt nokkra ólesna reyfara - en svo hætti ég við.

Ég mundi nefnilega að ég á engan klappstól.