Nöldurkerlingar og falleg lík

Ég hef nú satt að segja ekki verið að velta því mikið fyrir mér hvað verði í matinn á elliheimilinu þegar þar að kemur. Reyndar held ég ekki að það komi til með að skipta mig miklu máli; öfugt við það sem margir kynnu að halda er ég nú vön að borða bara það sem fyrir mig er sett og er ekkert mikið að velta því fyrir mér. Annað mál ef ég elda matinn sjálf og oftast finnst mér reyndar miklu skemmtilegra að elda en borða.

Burtséð frá því er ég hálfpartinn að vonast eftir því að lenda ekki á elliheimili. Málið er samt ekki að ég vilji búa heima eins lengi og mögulegt er (eða lengur); ég hef bara engan sérstakan áhuga á að verða neitt voðalega gömul. Ég er ekkert viss um að það eigi vel við mig.

Ég er reyndar lengi búin að hóta afkomendum mínum því að ég ætli að verða sérlega nöldurgjörn og neikvæð kerlingarherfa sem hefur allt á hornum mér alla daga en það eiginlega virkaði ekki nema á meðan ég sá fram á að ég sæti uppi með einkasoninn til eilífðarnóns, það hefði verið svo upplagt að skeyta skapi sínu á honum í ellinni. En svo losaði skylmingastúlkan mig við hann af heimilinu (eða öllu heldur, ég flutti að heiman) og ég held að það verði lítið gaman að vera nöldurkerling ef maður hefur engan að jagast í nema sjálfan sig.

Verst að ég er eiginlega orðin fullsein í því að lifa hátt, deyja ung og verða fallegt lík.

Ég þekkti annars einu sinni fyrir löngu mann sem var með sífelldar yfirlýsingar á vörunum um að þetta ætlaði hann einmitt að gera. Honum tókst vel upp við fyrsta atriðið.