Krúttleikastuðull dýrastofna

Eyðilegg ég ekki orðstír minn meðal allra umhverfissinnaðra og krúttelskandi Íslendinga um alla framtíð ef ég lýsi því yfir að mér er nokk sama um þessa blessuðu birnu (sem einhverjum snillingi datt í hug að kalla Ófeig án þess að tékka á kyninu) og það af hennar slekti sem kann að villast hingað til lands?

Nú jæja, það verður þá að hafa það. Mér er nokk sama um íslenska ísbjarnastofninn. Það má útrýma honum hvað eftir annað mín vegna.

Öðru máli gegnir um íslensku landnámsgeitina, sem er búin að lifa hér sem einangraður stofn í meira en þúsund ár og er flokkaður sem stofn í bráðri útrýmingarhættu. Hefur tvisvar farið niður fyrir 100 einstaklinga. Það er örfáum manneskjum og hugsjónastarfi þeirra að þakka að stofninn er ekki útdauður enn. Það bloggar enginn um það (nema þegar málið var tekið upp á þingi var verið að gera grín að því eða hneykslast á því að þingmenn væru að eyða tíma í svoleiðis vitleysu) og Björgólfur er held ég ekkert að draga upp heftið.

Enda eru geitur líklega ekki jafnkrúttlegar og ísbirnir.

Eitthvað hlýtur það að vera.