Jú, eitthvað græddi ég á hjónabandinu

Mikið fjári heldur hún Vigdís sér nú vel.

Ég man svosem vel eftir þessum degi sem verið var að endurskapa á mynd í blaðaauglýsingu í dag. Þó man ég enn betur eftir nóttinni - eða morgninum öllu heldur, þar sem við stóðum dálítill hópur af fólki fyrir utan húsið hennar og biðum eftir að hún kæmi heim. Ég átti heima örskammt frá en það var eiginlega tilviljun að ég var þarna. Ég hafði verið að horfa á kosningasjónvarpið heima hjá mér ásamt systur minni og vinkonu okkar og svo sinnaðist manninum sem ég var einu sinni gift eitthvað við mig svo að ekki var vært þar lengur (út af hverju var ég aldrei alveg viss um, það gat verið erfitt að átta sig á því út af hverju sá maður fór í fýlu); ég man ekki lengur hvort við fórum allar þrjár samtímis eða hvort ég rauk út á undan og þær komu á eftir. Allavega enduðum við þarna fyrir utan og ég held að engin okkar sjái eftir því. Það er góð minning; óskaplega fallegur morgun sem alltaf rifjast upp þegar ég geng um þessar slóðir.

Þannig að það þarf ekki að vera alslæmt að hjón eigi ekki skap saman - eða jú, reyndar, það er önnur saga, en þessa minningu græddi ég allavega á því.

Gleðilegan 19. júní.