Sauðargæran er fyrir nokkru farinn að skilja hvenær er verið að beina til hans spurningu og átta sig á því hvenær á að svara. Gallinn er að hann heldur að svarið við spurningu hljóti óhjákvæmilega að vera nei. Hann þekkir ekki annan möguleika á svari. Það er að segja ekki munnlegu; móðir hans segir að hann eigi það alveg til að kinka kolli þegar hann vill svara játandi. Hins vegar hefur hann ekki séð ástæðu til að svara nokkurri spurningu ömmu sinnar á þann hátt enn sem komið er.