Nú er mér hætt að lítast á blikuna. Ég er búin að fá heimsókn frá tveimur Saúdi-Aröbum til viðbótar og allir eru blessaðir mennirnir að leita að því sama. (Nei, þetta er ekki allt sami maðurinn.) Svo að ég er byrjuð að búa mig undir haremlífið. Ég er að reyna að rifja upp hvað er bannað að láta ofan í sig annað en áfengi og svínakjöt en man ekki eftir fleiru í svipinn.

Annars er aldrei að vita nema sjeikinn leyfi mér, sem vestrænni vantrúarkonu, að fá mér vínglas með matnum af og til. Ég var reyndar rétt áðan að lesa greinina Eating out in Kabul eftir góða kunningjakonu mína, Helen Saberi, í nýjasta hefti Petits Propos Culinaries. Hún flúði frá Kabúl með afgönskum manni sínum eftir innrás Sovétmanna. Hann er verkfræðingur og hvarf aftur til Afganistan eftir fall talibanastjórnarinnar og er háttsettur í húsnæðismálaráðuneytinu en fjölskyldan varð eftir í London, allavega að sinni. Helen fór semsagt að heimsækja hann í haust og í greininni er hún að segja frá veitingahúsamenningunni sem er að vaxa upp í Kabúl og bera saman við það sem hún þekkti þar fyrir 22 árum. Og hún er einmitt að tala um að þar sem hún er vestræn, og Nasir orðinn töluvert vestrænn eftir að hafa verið landflótta nærri hálfa ævina, þá var ekkert verið að halda áfengisbannið of strangt - á einum stað var þeim meira að segja boðinn bjór svo lítið bar á, og á öðrum var þeim leyft að vera með vodkaflösku í plastpoka undir borði og hella út í tónikglösin sín í laumi, rétt eins og á böllum í Miðgarði í gamla daga.

Þetta minnti mig reyndar á sögu sem Helen sagði mér frá því að hún vann í breska sendiráðinu í Kabúl einhverntíma á þorskastríðsárunum og þau Nasir voru í tilhugalífinu. Afghanistan þótti ekki sérlega spennandi staður og sendiráðsstarfsmenn og aðrir Bretar skvettu gjarna hressilega í sig. Þetta var þó yfirleitt ekki gert að tilefnislausu. Einhvern tíma vantaði tilefni og eftir að vísir menn höfðu lagt heilann í bleyti og flett upp í handbókum í leit að tilefni til drykkju kom upp úr dúrnum að það var þjóðhátíðardagur Íslands. Það þótti ærið efni til hátíðahalda og nú var slegið upp veislu og skálað ótæpilega fyrir Íslandi í vodka allt kvöldið. Ýmsir drukku sjálfa sig undir borðið og mér skildist að Nasir hefði hrist höfuðið oft og mörgum sinnum þetta kvöld yfir framferði Bretanna, þótt hann væri ekki algjör bindindismaður sjálfur. En þetta er kannski í eina skiptið sem 17. júní-hátíðahöld hafa farið fram að hefðbundnum íslenskum hætti í höfuðborg Afghanistan.