Ég er búin að vera að deyja úr sjálfsvorkunn í allan dag. Hóstandi eins og berklasjúklingur. Reyndar rifjaðist upp fyrir mér þegar berklafaraldurinn kom upp í MA á meðan ég var þar, 1975 eða svo. Ein af vinkonunum greindist með berklasmit og ég man að þegar hún fór að sækja berklameðalið sitt, þá var það ekki afgreitt í pilluglösum í Stjörnuapóteki, heldur í eins kílós blikkdósum, fimm dósir í einu, og svo sat hún í hverju hádegi og raðaði ofan í sig 40 töflum í beit. Og fjórum af einhverri annarri tegund, ef ég man rétt. Mesta furða að hún skyldi yfirleitt þurfa einhverja aðra næringu.

En til allrar hamingju er ég varla með berklasmit og sennilega ekki með HABL heldur. Bara slæmt kvef sem ég fæ örugglega bronkítis upp úr ef ég þekki sjálfa mig rétt, og verð að forðast alla staði næstu vikur þar sem ég gæti hugsanlega komist í tæri við minnsta sígarettureyk. Engar ferðir á Vínbarinn, sem sagt. Eða kaffihús, nema þessi örfáu reyklausu sem finnast hér í bæ.

Efnafræðistúdentinn fær að sjá um kvöldmatinn aftur, ég lét hann taka kjúklingabringur úr frysti og er að hugsa um að leyfa honum að ráða hvað hann gerir við þær. Hann er að verða skolli lúnkinn kokkur, drengurinn. (Kannski sting ég því samt að honum, ef hann fær engar ákveðnar hugmyndir í aðra átt, að það væri nú snjallt að flambera þær í Grand Marnier, það helltist skyndilega yfir mig löngun í nákvæmlega þannig kjúkling.)