Efnafræðistúdentinn og Eldfjallið sitja að tafli inni í borðstofu. Mjög heimilislegt. Þau eru allavega ekki að skjóta allt sem fyrir verður í tölvuleikjum.

Annars ætlar Eldfjallið að gista og við erum að plana mega piparkökubakstur á morgun. Reyndar sveiflast smákökusortafjöldinn hjá mér á milli þriggja og sautján og ég hef á tilfinningunni að þessi jólin verði nær þremur en sautján, nema ég detti óvænt ofan í einhvern smákökufasa eftir helgi. Sem er í góðu lagi. Lífið er svo miklu auðveldara eftir að sú staðreynd rann upp fyrir mér hér um árið að jólin mundu koma hvort sem ég væri búin að gera eitthvað til að undirbúa þau eða ekki. Heimurinn mundi ekki farast þótt ég bakaði ekki piparkökur. Mér finnst bara svo gaman að því, það er að segja þegar ég hef barn/börn með mér í því. Verkaskiptingin er líka á hreinu, Eldfjallið velur piparkökumótið sem á að stinga út með næst, ég geri allt hitt. Sem er hæfilegt, því að það er vandi að velja úr 60 mismunandi piparkökuformum.

Humar með uxahölum og kóngssveppasósu og lambahryggur með pistasíum í gærkvöldi, léttsteiktur túnfiskur og hvít súkkulaðiostakaka með ástaraldini í hádeginu - ég verð sprungin fyrir jól með sama áframhaldi. Nei, ég eldaði þetta ekki sjálf.

Ég ætlast til þess að fá vöfflujárn í jólagjöf.

Þegar vöfflujárnið mitt sprakk í loft upp í sumar var mér snarlega bannað að kaupa nýtt af því að þarna væri komið tilvalið tæki til að gefa mér í jólagjöf, ég er víst frekar erfið þegar jólagjafir eru annars vegar. Síðan er ég búin að vera vöfflulaus, sem er ekki gott mál. Nú er ég alveg sannfærð um að ég fæ annaðhvort ekkert vöfflujárn af því að allir halda að einhver annar gefi mér það, eða minnst þrjú af því að það ætla allir að gefa mér það. Gjörsvovel að hafa samráð.

Mig langar líka í brúna leðursvuntu frá Hvítlist og antiksilfurmuni úr ýmsum búðum. Og alminlega hnífa en maður gefur ekki hnífa svo að ég verð víst að kaupa þá sjálf. Og kannski eina eða tvær útlenskar matreiðslubækur.

Og svo auðvitað frið á jörðu og allt það.

Ég var að fá fyrsta eintakið af endurprentuninni á Matarást í hendurnar í gær. Afgangurinn af upplaginu er í skipi einhvers staðar á leiðinni til landsins. Skrítið að fletta bókinni núna. Stundum finnst mér eins og ég hafi verið að ljúka við að skrifa hana í gær, stundum finnst mér eins og það séu hundrað ár síðan. Allavega er ég ekki sama manneskjan og ég var þá.

Samt er ég enn húsmóðir með sjókokkapróf, eins og ég hef alltaf verið. Stundum þegar ég er í viðtölum í fjölmiðlum er fólk eitthvað að vandræðast með hvað það eigi að kalla mig og ég segi því að kalla mig húsmóður. En það er eins og það sé ekki nóg - húsmóðir og ,,matgæðingur", kalla sumir mig þá - mér finnst það meira svona Sigmar B. Hauksson en ég. Þá finnst mér skárra að vera kölluð matargúrú eða eitthvað ámóta. En ég er og verð húsmóðir og mín matargerð verður alltaf miðuð við það.

Þess vegna mundi ég heldur aldrei nenna að fara að elda ofan í fólk fyrir borgun. Ekki að staðaldri allavega. Þá þarf maður að fara að elda sama matinn eins tvisvar í röð og svoleiðis vesen, sem mér finnst hundleiðinlegt. Og svo getur fólk gert uppsteit ef því líkar ekki maturinn. Það gerir efnafræðistúdentinn ekki, hann veit að það þýðir ekki. Hann eldar sér bara sjálfur ef honum líst ekki á það sem ég er að gera. Og fólk sem ég býð í mat þorir ekki að kvarta ef því líkar ekki viðurgjörningurinn, eða er of kurteist til að gera það. Nema auðvitað Eldfjallið, sem aldrei liggur á skoðunum sínum.

Þeir sem ætla að bjóða upp á alvöru panettone um jólin ættu að flýta sér - Heilsuhúsið fékk ekki nema hluta af pöntuninni sinni (bara 500 gramma kökurnar, engar stórar) og þær eru að renna hratt út. Því miður er heldur ekki boðið upp á þær í dósum í ár - allir mínir stærstu og bestu kökubaukar eru upprunalega panettonedósir.

Ef það væri almennilegt norðlenskt desemberveður hér í staðinn fyrir þessi fjandans hlýindi og rigningar alltaf hreint, þá mundi ég elda súpuna sem ég er að lesa um núna: Gular baunir, bara soðnar með lauk, mintu og ólífuolíu, og bornar fram með marokkósku kryddsmjöri - hvítlaukur, vorlaukur, chili, kóríander (lauf og fræ), paprika, minta. Mér hlýnar bara af því að horfa á myndina en gallinn er að það er ekkert kalt. Burt með góða veðrið!

Hér er eitthvað fyrir fólk sem langar til að semja ræður fyrir valdamesta mann heimsins ...

Ég fór með efnafræðistúdentinn niður í 10-11 og keypti súkkulaðidagatal á 99 krónur svo að hann gæti étið alla 11 fyrstu molana í einu. Veitti ekki af.

Af því að það var hringt í mig áðan og ég spurð um lútfisk, eða reyndar öllu heldur ertestuing með lútfiski, þá fór ég að grúska og fann uppskrift að lútfisksoufflé. En það verður ekki í jólamatinn hjá mér.

Efnafræðistúdentinn er í sínu fyrsta háskólaprófi. Nú bíð ég eftir að vita hvort hann þarf að fá ,,comfort food" í kvöldmatinn.

Hefur virkilega enginn neitt til málanna að leggja varðandi pælingar mínar um breytingar á póstlistanum? Bara smella á ,,comment" og tjá sig ...

Ég er alvarlega að velta því fyrir mér að færa póstlistann minn yfir á bloggið, eða öllu heldur að hætta með listann sem slíkan en skrifa hér í staðinn og koma þá með uppskriftir eins og ég hef gert á listanum. Þetta form hentar mér að mörgu leyti mun betur, ekki síst af því að ég er mun tímaknappari nú en áður. Listinn hefur líka breyst heilmikið frá því sem var þegar ég þekkti næstum alla sem voru á honum. Núna er ég í rauninni með óþekktan lesendahóp eins og bloggari og eftir að ég neyddist til að fara að sía allt sem fór út á listann finnst mér margir kostanna sem ég sá við póstlistaformið vera horfnir út. Hvað finnst ykkur? Látið endilega í ykkur heyra á kommentakerfinu (sjá hér fyrir neðan). Eða sendið mér tölvupóst beint (ekki á póstlistann).

Einhver Mr. Wang er greinilega búinn að bæta mér á póstlistann sinn og ég fæ vikulega send frá honum kostaboð um að kaupa sveppi, þurrkaða, frysta eða saltaða. Mr. Wang býður upp á einar fjörutíu mismunandi sveppategundir á góðu verði sem reyndar fylgir ekki með tilboðinu en örugglega fjölbreytilegt því að eins og hann segir: ,,We cater for high, middle and low quantity requests from our customers; all is possible." Gallinn er að Mr. Wang og svepparæktin hans er í Yunnan í Kína; fullseint að panta þaðan ef mig vantar sveppi í jólasósuna með dádýrinu eða kjúklingalifrarkæfuna á Þorlák. Því miður, þar sem Mr. Wang býður upp á ,,free gastronomical knowledge" í kaupbæti.

Það er klausa í Mogganum í dag um riðuniðurskurðinn á Njálsstöðum. Þar missti Eldfjallið allan sinn fjárstofn, sem var eitt lamb. Hún grét yfir því en ekki nærri eins mikið og ég, þegar Mókolla mín fannst dauð í Gilinu hér um árið. Ég skammast mín hálfpartinn fyrir að segja frá því en ég held næstum að það sé í eina skiptið sem ég hef grátið upphátt vegna dauða einhvers. En ég hef bara verið svona heppin.

Hausinn á E.T. er kominn í salt. Hann reyndist ekki alveg jafnplássfrekur og ég hafði haldið, það var alveg hægt að koma dálitlum pækli í leirkerið með honum. Efnafræðistúdentinn kom inn í eldhús þegar ég var að sjóða pækilinn, fannst kryddlyktin góð en leit svo ofan í pottinn og tautaði ,,That's evil". Svo lagðist hann aftur upp í sófa til að stúdera línulega algebru.

Pósturinn var að koma með bókasendingu, sennilega þá síðustu af ansi mörgum á þessu ári (nema ef sendingin frá Powell´s skyldi koma fyrir áramót, sem mér finnst ekki sennilegt - sendingin er ekki búin að vera nema tvo mánuði á leiðinni. Powell's er fín búð en ég panta bara bækur þaðan sem mér liggur ekkert á).

Allavega, þá var ég núna að fá þær bækur eftir Nigel Slater sem ég átti ekki fyrir. Nigel er snillingur. Ögn eldri, ögn einfaldari og ögn betri en Jamie Oliver. Og allar myndirnar í bókunum hans eru af mat en ekki af höfundinum (ég get svarið að það eru fleiri myndir af Jamie í Jamie's Kitchen en af matnum). Ég sit hérna og horfi á mynd af ofnsteiktum þorski með salsa verde, sem er bara alls ekki það sem mig langar venjulega í um miðnætti. En mig langar í þennan. Og ég er ekki einu sinni svöng.

Jæja, ætli ég fari ekki að koma mér heim til að hreiðra um mig í sófanum og ljúka við Parallel Lies. Pearson er alltaf góður en þetta er reyndar ekki ein af bestu bókunum hans. Lou Boldt-bækurnar eru betri. En það er allt í lagi að reyna fyrir sér með nýja löggu. Finnst þessi bara ekki alveg sannfærandi.

Nú er ég búin að sitja hér í ritstjórastól Bleiks og blás í hátt á fjórða mánuð og ekki hefur það gerst í eitt einasta skipti að sendill úr ástalífshjálpartækjabúð hafi villst inn til mín með sýnishorn af varningnum, eða að hönkí karlkyns fyrirsætur í verkefnaleit hafi skotist hér inn á ritstjóraskrifstofuna til að spyrja hvort ég hafi ekki eitthvað handa þeim. Því miður hefur það líklega verið kynnt rækilega fyrir öllum að ég fékk bara stólinn og skrifstofuna en ekki ritstjóraembættið. Þó gægðust stöku karlkyns vinnufélagar mínir á bakvið hurðina fyrstu vikurnar til að athuga hvort ritstjórinn hefði skilið eftir eitthvað af áhugaverðum blöðum sem mér skilst að þar hafi legið í stöflum. En því miður, einu blöðin sem eru á bakvið mína hurð eru BBC Good Food, Cuisine et vins de France og Saveur.

Sá á mbl.is frétt um að Hagfræðistofnun verslunarinnar í Svíþjóð hefði ákveðið jólagjöfina í ár og það er matreiðslubók - engin ein tiltekin bók held ég, en þetta kemur mér svosem ekki á óvart þar sem matreiðsla er í tísku víðast hvar á Vesturlöndum. Ekki veit ég hver verður jólagjöfin í ár á Íslandi (jólajuðari kannski) en ætla að benda á að það er hægt að velja úr þremur matreiðslubókum eftir mig - eða verður hægt innan fárra daga, þegar Matarást kemur úr endurprentun. Bara svona ef einhver á eftir að velja jólagjöf.

Ég er enn ekki búin að hafa uppi á jólasögunni um fátæku börnin í Koti, þannig að ef einhver sem les þetta veit eitthvað, láttu mig endilega vita ...

Fór í Nóatún í gær og keypti tæplega 13 kílóa svínslæri - það stærsta sem til var - til að útbúa skinkuna fyrir Þorláksmessuboðið. Svo sit ég hérna heima og horfi á ferlíkið og er allt í einu komin með heilmikla bakþanka út af stærðinni - ekki að ég muni sitja uppi með afganga, skinkan sem ég var með í fyrra var tíu kíló og það var ekki einu sinni nóg eftir í hádegissnarl á aðfangadag - en ég veit ekki hvort ég á ílát undir þetta flykki.

Reyndar fór ég og náði í stóru leirkrukkuna sem ég er vön að nota og það er rétt hægt að troða lærinu ofan í hana en erfiðara að ná því upp úr þótt það tækist á endanum. Og það verður nánast bara pláss fyrir kjöt, ég veit ekki hvaða áhrif það hefur á verkunina ef pækillinn er mjög lítill (hann yrði þá líka að vera ansi hreint sterkur). Kannski endar með því að ég verð að kaupa mér tunnu til að salta skinkuna, annars getur farið svo að leirkrukkan brotni í átökunum þegar ég er að reyna að rykkja skinkuhlussunni upp úr henni svo að pækillinn flóir um allt (nei, þarf víst ekki að hafa áhyggjur af því ef það er næstum enginn pækill). Svo þarf ég að hengja skinkuna upp í einhverja daga í búrinu og það þýðir nýjan umbúnað - þverspýtan sem ég hef hengt skinkuna yfir svignaði undan tíu kílóa stykkinu í fyrra og ef ég nota hana aftur er eins víst að allt brotni þegar minnst varir og skinkuhlúnkurinn gossi ofan á hausinn á efnafræðistúdentinum þegar hann er að laumast inn í búr til að kæla bjórinn sinn í frystiskápnum eins og ég er alltaf að banna honum og steinroti hann.

(Útúrdúr: Í fyrsta skipti sem ég verkaði skinku og hafði hengt hana upp í búrinu gleymdi ég að vara drenginn við. Hann átti eitthvert erindi í búrið, rak hvirfilinn í skinkuna, sem hékk heldur neðarlega í það skiptið, brá náttúrlega einhver ósköp og svo leit hann upp og brá enn meira, rak upp öskur og kom fram og spurði mig hvern andskotann hausinn af E.T. væri að gera hangandi inni í búri. Þessi skinka var nefnilega frekar dökk og hrukkótt af því að pækillinn var mjög kryddaður og hún lá heldur lengi í honum. Síðan hefur svona hangandi skinka ævinlega gengið undir nafninu ,,hausinn af E.T.")

Þriðja vandamálið, sem ég nenni ekki að pæla í núna hvernig verður leyst, er hvernig ég á að sjóða skinkuna. Mig minnir að sú í fyrra hafi næstum fyllt út í stóra gráyrjótta steikarpottinn sem ég er vön að nota þannig að það er alveg óvíst að þessi komist í hann. Allavega kemst ekkert vatn með.