Ég er ekkert hjátrúarfull. Held ég. En ef ég væri það, þá gengi ég um þessa dagana sannfærð um að það ætti eitthvað hræðlegt næstum eftir að koma fyrir mig. Sem yrði afstýrt á síðustu stundu.

Ég var að rölta í vinnuna í gærmorgun og á Vesturgötunni sá ég kolsvartan kött á hinni gangstéttinni. Hann var að leggja af stað yfir götuna, skáhallt á móti mér, og stefndi beint fyrir framan mig. Ég var nú ekki óróleg yfir því af því að ég er semsagt ekkert hjátrúarfull. Úti á miðri götu snarstoppar kattarkvikindið, horfir andartak beint á mig, skiptir svo um skoðun og fer beint upp á sömu gangstéttina aftur og settist þar. Alveg eins og hann hefði skyndilega ákveðið að hann vildi ekki færa mér neina ógæfu.

Reyndar geng ég stundum með galdraauga í úlpuvasanum sem Vigdís Gríms gaf mér einu sinni og sagði að ætti að fylgjast með mér og færa mér gæfu. Tveim dögum seinna var ég að ganga í vinnuna, tók augað upp úr vasanum og var eitthvað að skoða það, og gáði ekki að mér og gekk beint á tré. Ekki fylgdist nú augað betur með mér en svo. Kannski það hafi þó bjargað mér viku seinna, þegar drukkin kona bakkaði á mig á bílastæði við Hagkaup og ég hefði allavega fallið í götuna ef ekki verra, ef aðvífandi vegfarendur hefðu ekki gripið mig í fangið. (Nú hefði auðvitað verið best sögunnar vegna að sá sem greip mig hefði verið bráðmyndarlegur einhleypur karlmaður, ég hefði boðið honum í mat í þakklætisskyni og við værum harðgift og hamingjusöm í dag, en því miður, þetta var eitthvert ungt par ef ég man rétt.)

Ég ætla samt að hafa varann á næstu daga. En vera ókvíðin, því kötturinn sneri við.

En ég er ekkert hjátrúarfull.