Og Maurice Gibb dó úr garnaflækju. Þegar ég var yngri var það dauðdagi sem ég óttaðist mjög, enda var mér hótað honum oft. Bærinn sem ég ólst upp á stendur hátt og fyrir framan hann er brött brekka. Það var ein mesta skemmtun mín á sumrin að leggjast flöt efst í brekkuna og velta mér niður. Þetta sögðu afi minn og bræður hans, sem alltaf voru reyndar kallaðir piltarnir þótt þeir væru nokkuð við aldur, að mundi trúlega verða til þess að ég - eða við, því ekki var ég ein um þetta - fengjum garnaflækju og dræpumst, og fylgdi gjarna saga um einhvern dreng sem hafði sálast úr garnaflækju með miklum harmkvælum af því að hann var alltaf að velta sér. Þessu trúði ég en hélt samt áfram að velta mér. Ekki veit ég hvort Maurice stundaði veltur en garnaflækjan stafaði víst af meðfæddum galla.