Strútar

Nei, þetta er ekki færsla um strútana hjá dómsmálaráðuneyti og Útlendingastofnun sem stinga hausnum í sandinn og reyna að fela mannréttindabrot sín bak við eitthvert fjandans Dyflinnarsamkomulag.

Þetta er um hinsegin strúta.

Ég kom við í Nóatúni í Austurveri á leiðinni heim úr sneiðmyndatökunni til að kaupa eitthvað að borða handa okkur einkasyninum, sem ætlaði að vera í mat. Kom að kjötborðinu og renndi augunum yfir það. Rak augun í strútakjöt í maríneringu og datt í hug að bjóða drengnum upp á það, var ekki viss um að hann hefði smakkað strút. En ég keypti svona sneið um daginn og líkaði ekki maríneringin, fannst hún of sterkpipuð (ég vil finna bragðið af mínum strút, sko), of sölt, of rauð (paprikuduftið brennur svo hratt) og bara of mikil. Svo að ég ákvað að athuga hvort ekki væri hægt að fá ómaríneraðan strút. Enda kaupi ég nánast aldrei forkryddað kjöt yfir höfuð.

Á meðan ég beið eftir að röðin kæmi að mér kom fólk að borðinu við hliðina á mér og fór líka að skoða í borðið. Þau sáu strútinn og fannst hann greinilega forvitnilegur en voru sömu skoðunar um maríneringuna. -Við skulum spyrja hvort ekki sé hægt að fá hann ómaríneraðan, sagði annað þeirra. Þetta ræddu þau eitthvað fram og aftur. Þá kom röðin að mér og þegar ég opnaði munninn og spurði sömu spurningar hafa þau örugglega haldið að ég hefði fengið hugmyndina af að hlusta á þau.

En þetta bendir nú sterklega til þess að Nóatún ætti að bjóða upp á ókryddað og ómarínerað strútakjöt líka, fyrst þeir eru með það á annað borð. Fyrir fólk sem vill krydda strútinn sinn sjálft.

Ég fór heim með sneiðarnar, þurrkaði eins vel af þeim og ég mögulega gat með eldhúspappír, skar þær í tvennt á þykktina og snöggsteikti á pönnu. Fínasta kjöt þrátt fyrir svolítið forkryddunarbragð; mátulega mikið kryddað, ég hefði ekki viljað borða kjötið matreitt með öllum kryddleginum.