Það var mynd í sjónvarpinu áðan, krúttlegur lítill gíraffaungi og mamma hans. Eitthvað verið að tala um fæðuvenjur gíraffa og langa hálsinn.

Efnafræðistúdentinn: - Hvað ætli gíraffaungar borði, svona áður en þeir verða nógu stórir til að ná upp í trén?

Móðirin: - Laufin af litlu trjánum. Sjáðu, hann gæti náð í þessi (í sama bili gengu gíraffamæðginin framhjá fremur lágvöxnu tré á savönnunni).

Efnafræðistúdentinn: - Já, ég er nú ekki viss um að þetta tré sé af tegund sem gíraffar borða lauf af.

Móðirin (ákveður að sleppa því að benda á að efnafræðstúdentinn veit svosem ekki neitt um trjálauf yfir höfuð, hvað þá hvort þau eru gíraffaæt eður ei): - Nja, kannski tekur mamma hans lauf og réttir honum. Mömmur gera svoleiðis. Alveg þangað til börnin eru orðin stærri en þær og geta teygt sig eftir hlutum fyrir þær. Og ýmislegt fleira. Til dæmis hitað kaffi handa þeim.

Efnafræðistúdentinn: - Var þetta hint?

Móðirin: - Klár strákur.