Þetta kallar maður nú þjónustu

Eins og áður hefur komið fram var verið að skipta um borðplötu á eldhúsbekknum fyrir nokkru. Nú er ég ekki framtakssamasta manneskja sem um getur (eins og líka hefur áður komið fram, margoft) og var þess vegna ekki búin að koma því í verk að losa mig við gömlu borðplötuna. Hún er í nokkrum pörtum; þeir minni kæmust í skottið á bíl eða þess vegna í geymsluna en stærsti parturinn, sá með vöskunum tveimur, er einir tveir metrar og var óneitanlega nokkuð mikið fyrir mér. Í stað þess að hringja strax á bíl setti ég hann út á svalir og ákvað að losa mig við hann við tækifæri.

Tækifærið hefur náttúrlega ekki komið og ég var farin að bölva sjálfri mér fyrir að vera ekki búin að losa mig við hann fyrir löngu en það dróst m.a. vegna þess hvað ég nota svalirnar lítið svo að draslið var ekki nógu mikið fyrir mér. En það stóð nú til að fara að gera eitthvað í málinu.

Áðan var dyrabjöllunni hringt. Ég hélt að þetta væri pósturinn eins og venjulega þegar hringt er um þetta leyti og sendi einkasoninn, sem er í heimsókn, til dyra því ég var upptekin í tölvuleik. Hann kallaði svo á mig og var frekar skrítinn á svipinn. Í dyrasímanum var bláókunnugur maður:

-Gott kvöld, átt þú plötuna sem er úti á svölum hérna aftan á húsinu?

Ég hélt náttúrlega að þetta væri pirraður nágranni sem þyldi ekki að horfa á plötuhræið lengur og játaði auðmjúklega.

-Hérna segðu mér, ætlarðu að henda henni?

-Já, það stendur nú til, sagði ég, -ég hef bara ekki komið því í verk.

-Mætti ég kannski eiga hana og losa þig við hana? Ég get nefnilega notað hana til bráðabirgða.

-Eee - já, guðvelkomið, sagði ég, hleypti manninum inn og skikkaði einkasoninn í að sækja plötuna út á svalir með honum og bera hana niður. Þar beið sendibíll sem plötunni var vippað inn í.

Nú er ég laus við plötuna og vaskana, mér að kostnaðar- og vesenislausu ... Mér finnst að fleiri sendibílstjórar ættu að taka sér þennan mann til fyrirmyndar, keyra um bæinn og bjóðast til að hirða rusl hjá fólki.