Sírópssnjór á priki

Ég hef áður sagt frá því að það eina sem ég man úr mörgum bókum sem ég las þegar ég var barn er það sem tengist mat.

Þetta datt mér í hug áðan þegar ég var að fletta nýjasta blaðinu af Food and Travel, sem var að detta inn um bréfalúguna, og í grein um Quebec rak ég augun í mynd af snjó í kassa sem verið var að hella heitu, nýaftöppuðu hlynsírópi yfir. ,,Serving a la tire" er þetta kallað. Sírópskaramellan er svo vafin utan um prik og þykir mikið hnossgæti.

Og skyndilega rifjaðist upp fyrir mér að í bók sem ég las fyrir meira en fjörutíu árum og man alls ekki nafnið á en gerðist í norðurhéruðum Quebec var talað um mikið sælgæti, sírópsblandaðan snjó. Ég man ég las að sírópinu væri tappað af trjám en gerði mér enga grein fyrir hvernig það væri gert; fékk lánaðan vasahnífinn hans Stebba afabróður og prófaði að skera skurð í börkinn á því eina tré sem til var í Djúpadal og hægt var að komast að án þess að leggja sig í verulegan lífsháska, reynitrénu sunnan við bæinn, en það kom náttúrlega ekkert síróp streymandi út. Ég hafði svosem ekki búist við því, eina sírópið sem ég þekkti var það sem mamma sauð úr sykri og var þunnt og dökkt og dálítið rammt.

Ég prófaði að stela svolitlu sírópi frá henni og hnoða saman við snjó. En það var einhvernveginn ekki eins gott og ég bjóst við miðað við lýsingar bókarinnar.

Núna á ég úrvalsgott kanadískt hlynsíróp inni í skáp. Kannski ég bíði þar til snjóar í vetur (ef það snjóar þá einhverntíma) og geri aðra tilraun.

Ég man semsagt ekkert annað úr bókinni, enda hefur mér ekki orðið hugsað til hennar í fjörutíu ár, nema ég er nokkuð viss um að ungi maðurinn sem aðalsöguhetjan var skotin í varð úti í stórhríðarbyl einn veturinn og fannst aldrei.