Ég hringdi í gagnlega barnið og plataði hana og uppáhalds tengdason minn til að sækja mig í vinnuna og keyra mér heim, með viðkomu heima hjá þeim, þar sem Sauðargæran hakkaði í sig brúðkaupstertu og Makkintos, og var arfahress miðað við að hann var svæfður í gær og teknir úr honum nefkirtlarnir. Það þýðir að nú rennur ekki stanslaus horstraumur úr nösunum á honum, heldur blóðlitað slím. Hann bar sig karlmannlega og dundaði sér við að troða splunkunýjum koppi sínum inn í bókahillu á milli þess sem hann skammaði snobbköttinn, sem var að reyna að stelast í tertuna hjá honum.

Sá sem sér um skjátexta hjá Ísland í bítið vildi af einhverri ástæðu ekki samþykkja að ég hefði starfsheitið húsmóðir eins og ég vildi sjálf og klessti á mig titlinum ritstjórnarfulltrúi, en svo hátt hef ég nú ekki komist í mannvirðingastiganum svo ég muni. Öll þau ár sem ég vann hjá Iðunni stóð á launaseðlinum mínum ,,starf óskilgreint" og var orð að sönnu. Núna er ég blaðamaður. Held ég.

Allavega vil ég ekki láta kalla mig rithöfund. Þegar fyrsta bókin sem ég skrifaði kom út fyrir mörgum árum, 1989 held ég, þá þótti efnafræðistúdentinum tilvonandi, sem þá var átta ára, lítil ástæða til þess að móðir hans ofmetnaðist. Hann talaði alltaf um ,,ykkur bókarhöfundana" í tón sem benti til þess að honum þætti lítið til slíkra koma. Ég fór eitthvað að spyrja hann hvort hann þekkti einhverja aðra bókarhöfunda og hann hélt það nú. Hann hefði allavega séð einn. Ég bað hann að lýsa þessum eina bókarhöfundi nánar og eftir greinargóð og ítarleg svör kom í ljós að þarna mundi vera á ferðinni Guðmundur Haraldsson skáld (sem, dettur mér í hug núna, hefði örugglega orðið mjög athyglisverður bloggari ef hann hefði lifað þá tíma). Eftir það hefur mér ekki dottið í hug að kalla mig rithöfund. Ég sætti mig alveg við að vera bókarhöfundur eins og Guðmundur.