Hjartalaga hrútspungarnir gerðu mikla lukku á þorrablótinu.

Blótið var annars ágætt svo langt sem það náði en ég nennti ekki að halda áfram. Lét að vísu draga mig inn á Vídalín á eftir en hvarf þaðan aftur eftir innan við tíu mínútur. Þótt það þýddi að ég væri að svíkja Hrein ljósmyndara um dansinn sem ég hafði lofað honum. Seinast þegar við fórum á Vídalín eftir svona skrall áttum við Hreinsi nefnilega gólfið og stigum dans sem hefur orðið honum afskaplega eftirminnilegur, hann hefur allavega oft talað um hann síðan og vildi endilega fá tækifæri til að sýna sömu tilþrif aftur. Ég var hins vegar alls ekki í neinu dansstuði í þetta skipti. Hreinn verður bara að fá dansinn sinn seinna.

Á leiðinni heim sá ég tilsýndar ungan virðulega klæddan mann sem var að kasta af sér vatni á búðarhurð í Bankastrætinu. Ég ákvað að skjótast yfir götuna, var þegar búin að sjá meira af anatómíu drengsins en ég hafði sérstaka löngun til (ekki að það hafi verið mikið að sjá) og vildi heldur ekki eiga á hættu að hann sneri sér kannski snöggt við um leið og ég gengi hjá. Enda passaði það, þegar ég gekk framhjá hinum megin við götuna var hann búinn að snúa sér við og farinn að spræna á bíla.

Við efnafræðistúdentinn fórum að mótmæla niðri á Ingólfstorgi eftir hádegi og hímdum þar undir regnhlíf sem ýmist var úthverf eða innhverf, eftir því hvernig vindurinn blés. Mikið væri lífið nú þægilegra ef maður væri í Ástralíu og gæti mótmælt berrassaður. Ég væri til í það.

Í gærkvöldi lágum við Eldfjallið svo í sófanum og horfðum á Evróvisjón. Eldfjallinu fannst allavega gaman, ekki síst þegar hennar manneskja vann (Birgitta fékk eitt af þremur atkvæðum heimilisins, við efnafræðistúdentinn kusum auðvitað Botnleðju. Þótt þeir væru ekki í kanínubúningunum.)