Þetta var flamencodagurinn mikli.

Ég vaknaði semsagt einhverntíma rétt upp úr fjögur í morgun til að hnoða brauðdeig. Lauk við það og setti í skál til að láta lyfta sér. Hafði þá ekkert að gera næsta klukkutímann eða rúmlega það en vildi ekki leggja mig af því að ég var ekkert viss með að vakna aftur. Svo að ég kveikti á sjónvarpinu og flakkaði á milli stöðva. Það segir sitt um sjónvarpsdagskrána um hálffimm á morgnana að Greenwich-tíma að ég endaði á spænska ríkissjónvarpinu, sem var að sýna að ég held þriggja kortera flamencoþátt. Með einum kalli sem dansaði flamenco í einhverri hlöðu við gítarundirleik. Ef þetta hefði nú verið huggulegur kall hefði ég kannski enst til að horfa lengur, þó ekki í þrjú korter. En því var ekki að heilsa. Eftir nokkra stund fór ég að lesa bók, hafði þó kveikt áfram á sjónvarpinu og hlustaði á flamencotónlistina. Allt í lagi.

Núna í kvöld fór ég á vínkynningu hjá Eðalvínum sem haldin var hjá Sævari Karli. Allt gott um það að segja, ágæt vín og fínar veitingar sem Jói í Ostabúðinni sá um. Svo vorum við ekkert í skapi til að fara heim og eftir viðkomu á Næsta bar enduðum við á Alþjóðahúsinu í von um að þar væri hægt að fá súpu eða eitthvert snarl. Því var ekki að heilsa, en næstum um leið og við komum var borðum rutt til hliðar og spænsk senjóríta steig flamencodans við mikinn fögnuð flamencokvennaklúbbs, sem þarna var staddur. Ásamt einum eiginmanni, sem leitaði á náðir okkar um leið og við settumst við næsta borð og ræddi Kárahnjúkavirkjun og í framhaldi af því ættfræði og síðan vatnsveitu Reykjavíkur og Knud Ziemsen. Sem er reyndar efni sem ég er þokkalega kunnug þótt ég hafi ekki sérstakan áhuga á því, þar sem Úr bæ í borg eftir Ziemsen borgarstjóra var til á mínu bernskuheimili, sem þýddi að ég las hana fyrir tíu ára aldur.

Og svo steig senjórítan annan dans og dró allan flamencoklúbbinn á gólfið með sér. Þá fórum við.