Skrifstofan mín er nú ekkert sérlega stór þótt hún taki yfir tvær fyrrverandi lyftur. En þessa dagana þarf hún að rúma (fyrir utan mig, og ég þarf nú mitt pláss, skrifborð, tölvur og talsverðan part af matreiðslubókasafninu mínu) tvö stór pottablóm - öðru var ég að bjarga frá bráðum bana úr höndum margmiðlunardeildarinnar, strákarnir þar voru ekki alveg að fatta að blóm vökva sig ekki sjálf - sjötíu kíló af höfundareintökum af matreiðslubókunum mínum, sem ég þurfti að taka til mín af því að það er búið að selja Iðunni. Og svo miklar nammibirgðir sem hafa verið að berast að mér í allan dag. Þar á meðal:

Þrjú kíló af Makkintos
Tvö og hálft kíló af Celebrations
Kíló af Maltesers
Kíló af Cote d'Or-súkkulaði
Tvö kíló af Toblerone ... á ég að halda áfram? Vill einhver vera vinur minn?

Hér á árum áður, þegar ég var nýlega fráskilin, lét efnafræðistúdentinn tilvonandi í ljós þá skoðun að ef ég þyrfti endilega að taka saman við annan kall, þá væri eins gott fyrir mig að það væri sjoppueigandi eða dótabúðareigandi. Ég fann aldrei neinn slíkan á lausu og leitaði reyndar ekki stíft. En það mætti halda að ég væri búin að finna sjoppukallinn núna. Sú er reyndar ekki skýringin, þetta er allt tengt vinnunni ...