Mér brá snöggvast allsvakalega þegar ég leit út á svalirnar mínar í hálfrökkrinu í morgun. Þarna lá einhver strangi sem ég kannaðist ekkert við, langur og nokkuð sver og vafinn í hvítt plast - ég get svarið að það fyrsta sem mér datt í hug var lík, en það var kannski vegna þess að ég var að lesa James Patterson fram á nótt á meðan ég beið eftir skinkunni. Torkennilegir hlutir sem birtast óvænt á svölunum hjá mér eru yfirleitt komnir af svölunum hjá Skara og Evu Maríu en ég ætla nú ekki að halda því fram að mér hafi komið í hug að annaðhvort þeirra hefði hreinlega drepið hitt í nótt og ætlað að kasta fórnarlambinu út í garð til að grafa það eða fela í skúrnum (ekki í fyrsta sinn sem skúrinn sá er notaður til að fela verksummerki um glæp) en pokinn hefði óvart hafnað á svölunum mínum. Kannski hefði það verið næsta rökrétta hugsun, ég veit ekki, en ég get svarið að í smástund hafði ég ekki minnstu hugmynd um hvað pokinn innihélt og kannaðist ekkert við hann. Svo mundi ég að þetta er jólatréð mitt.

Violets are Blue er annars hundléleg bók. Roses are Red var ekki góð, þessi er verri.

Yfirleitt er ég nú frekar geðgóð kona og ósköp huppleg við vini efnafræðistúdentsins þegar þeir stinga inn nefinu, býð þeim kaffi og aðrar góðgjörðir þegar þannig stendur á, eða tek þeim að minnsta kosti fremur hlýlega.

En ekki þegar þeir hringja dyrabjöllunni klukkan tæplega fjögur að nóttu þegar hann er að fara í próf daginn eftir. Þá er ég ekkert sérlega glaðbeitt og tæpast einu sinni kurteis. Eiginlega alls ekki.

Hið sama gildir þegar þeir hringja um miðja nótt af þjóðhátíð í Vestmannaeyjum bara til að láta vita hvað er mikið fjör. Reyndar held ég að drengurinn sem það gerði hafi ekki sést hér síðan.

Ég er soddan snillingur. Var að takast að sjóða 12 kílóa skinku í tveimur lítrum af vatni - meira komst ekki í pottinn, hún fyllti svo rækilega út í hann. Og nú er hún búin að malla á eldavélinni í hátt í átta klukkutíma og hitamælirinn sem ég stakk í hana sýnir tæpar 70°C svo að ég get slökkt undir henni. Hinn hitamælirinn sem ég stakk í hlussuna á öðrum stað sýnir bara 50°C en það er hann búinn að gera í þrjá klukkutíma og ég er búin að uppgötva að hann fer ekki hærra. Eins gott að ég treysti ekki á hann einan, þá hefði skinkan soðið í alla nótt.

Skinkuvandamálið leyst, önnur vandamál í aðsigi. Þau leysast líka. Svona er ég nú bjartsýn manneskja. Eða bara komin í jólaskap.

Ég fæ stundum sérkennilegar fyrirspurnir utan úr heimi frá fólki sem heldur að ég sé gangandi upplýsingabanki. Einhver Tom, sem ég kannast ekkert við, skrifaði mér um daginn og spurði hvernig væri hægt að sjá hvort kíví væri þroskað. Ég svaraði eftir bestu getu en benti á að Ísland væri kannski ekki the kiwi capital of the world. Í fyrra var fólk alltaf að skrifa úr hinumogþessum löndum og spyrja mig um perúska matargerð, ég veit ekki af hverju ég átti að vera sérfræðingur í henni. Og í dag fékk ég tölvupóst frá blaðamanni á bæjarblaði einhversstaðar í New Jersey sem er að spyrja mig hvað heitið Boxing Day merki, heldur greinilega að það sé íslenska. Nú veit ég að Bandaríkjamenn þekkja ekki annan jóladag sem sérstakan tyllidag, en samt ...

Ég held að það séu næstum allir farnir í jólafrí hér nema ég. Einhver er að vísu örugglega á kjaftasagnavaktinni inni á Séðu og heyrðu og svo er ljós inni á Vikunni, trúlega þarf að endurskoða völvuspána fyrir 2003 í ljósi síðustu atburða. Ég er aftur á móti að bíða eftir manni. Stór hluti af lífi mínu hefur farið í að bíða eftir mönnum. Sjaldan konum, þær láta ekki bíða eins mikið eftir sér hvað sem hver segir.

Við efnafræðistúdentinn áttum alveg einstakt fjölskyldumóment (hans orðalag, ekki mitt) í gærkvöldi þegar við stóðum saman að því að leggja rolluna í bleyti. Ég leit á hana í morgun áður en ég fór í vinnu og viti menn: Þenslan var hafin. En langt eftir í sex hundruð prósentin. Ekki að ástæðulausu sem stendur á umbúðunum: Do not eat.

Það er að verða ansi tómlegt hér í vinnunni þótt ég sitji hér enn og berjist við að ljúka seinustu greininni. Ég var búin að lofa að skila henni í dag en það er alveg til í dæminu að ég svíki það. Vil frekar mæta á milli jóla og nýárs. Ég á svo fjandi margt eftir að gera - ekki fyrir jólin, þau eru nokkurn veginn á tæru - en undirbúningur að Þorláksmessuboðinu er fullskammt á veg kominn. Ekki að þetta reddist ekki, það gerir það alltaf ...

Við efnafræðistúdentinn komum við á hverfiskránni okkar, Ölstofu Kormáks og Skjaldar, eftir kvöldmatinn og áttum þar mjög áhugaverðar samræður um skinkusuðu, þar sem hann tilkynnti mér meðal annars að hann ætti að geta reiknað út yfirborðsflatarmál rollu (þetta tengdist eitthvað skinkusuðunni en ég man ekki lengur hvernig) og bauðst auk þess til að fara með hlassið út í VR og punda á hana gammageislum úr einhverju varmageislunartæki (hér gerðist hann fulltæknilegur fyrir móður sína, sem auk þess varð fyrir truflun af Haraldi Blöndal lögfræðingi að messa yfir Karli Th. Birgissyni). Ýmsir agnúar reyndust þó á þessu plani þegar nánar var skoðað, einkum skildist mér að fínstilling á eldunartímanum gæti reynst örðug. Ýmsar aðrar tillögur komu fram en voru léttvægar fundnar.

Á heimleiðinni litum við inn í Ostabúðina og keyptum danskan flødehavartiost, ítalskt torrone bianco al pistacchio og tvíreykt norðlenskt hangilæri, sem nú er búið að hengja upp í eldhúsinu til að fá jólalykt í bæinn. Það verður á boðstólum á Þorláksmessu.

Í Máli og menningu keypti ég aftur á móti og gaf efnafræðistúdentinum grip sem hann sá og fékk þegar ágirnd á; þetta er agnarsmá sauðkind (af því spratt rollutalið hjá Kormáki og Skildi) sem á að stækka um 600% á þremur sólarhringum ef hún er sett í vatn. Ég bíð spennt eftir að sjá rolluna bólgna út.

Nýja prentunin af Matarást er komin og fæst allavega hér hjá Fróða ef einhvern vantar jólagjöf. Svo má líka tala við mig, ég á fáein eintök.

Var að ljúka við eldamennsku fyrir janúarblaðið og nú er það hollt og ódýrt sem gildir. Jæja, kannski hollt EÐA ódýrt, þetta fer nú ekki alltaf saman. Þó heldur meira en áður af því að margar grænmetistegundir hafa lækkað töluvert. Ég er búin að elda svo mikið af lauk- og baunaréttum þessa vikuna að það mætti búast við meiri háttar vindhviðum á göngunum hér - við þorðum allavega ekki annað en að senda ljósmyndarann í verkefni út í bæ eftir að hann hafði borðað tvo diska af linsubaunakássu í hádeginu.

Eymingja efnafræðistúdentinn - fimm dagar til jóla og hann á eftir tvö próf. Annað reyndar núna á eftir en hitt ekki fyrr en eftir hádegi á laugardaginn, þá fyrst getur hann farið að huga að því að komast í jólaskap. Ég var nærri búin að kaupa jólaseríu með feitum veifandi jólasveinum handa honum í fyrrakvöld (sko, mig langaði í seríuna en hans gluggi er sá eini sem er seríulaus) en það hlaut svo daufar undirtektir að ég steinhætti við. En hann getur bara mætt beint í laufabrauðsskurðinn úr prófinu.

Ég mæli með vínorðabók Rúsdrekkasølunnar. Nú veit ég allavega hvað drekkibúgvið þýðir. Og svo er best að hafa í huga eftirfarandi úr Lógarkunngerð fyri útflýggjan av rúsdrekka: ,,Rúsdrekka má ikki verða útflýggjað fullum fólki ... Tað er forboðið at útflýggja rúsdrekka, um tað er sannlíkt, at rúsdrekka er tilætlað øðrum, ið ikki lúka treytirnar fyri at fáa rúsdrekka."

Ég fékk mér reyndar eitt rauðvínsglas með kvöldmatnum en held þó að ég lúki treytirnar fyri að fáa rúsdrekka, allavega þessa stundina, nema það séu einhverjar treytir sem ég veit ekki af. En ég er svosem ekki í neinum rúsdrekkahugleiðingum.

Ég var að hengja upp skinkuna í búrinu. Náði henni úr leirkerinu við illan leik, þar sem það mjókkar dálítið upp og umfang skinkunnar hafði svo sem ekkert minnkað á meðan hún lá í pæklinum. Allavega fann ég þegar ég var að mjaka henni út um þrengslin að nú kom sér vel að hafa lesið í barnæsku einhverja nítjándu aldar kennslubók í yfirsetukvennafræðum, sem til var í Djúpadal, slíkar voru aðfarirnar. En út náðist flykkið og það án þess að kerið brotnaði, og nú hangir hausinn af E.T. inni í búri - eða öllu heldur liggur á þverspýtu, því ekki átti ég snæri sem ég treysti til að halda gripnum. Nú þarf að fara að hugleiða mögulegar leiðir til að sjóða skinkuna. Ef einhver getur lánað stóran sláturpott yrði ég voða glöð.

Og fyrst ég minntist á sænska kokkinn og aðra Prúðuleikara, þá er hér athugasemd frá Statler og Waldorf. Ég man að ég velti þessu einmitt einhvern tíma fyrir mér.

Það hefur lengi verið stefna mín að gefa ungum börnum hávaðaframkallandi og pirrandi leikföng í jólagjöf og þessi stefna hefur aflað mér um það bil álíka mikilla vinsælda og óvinsælda, ég held það hallist ekki á. Auðvitað byrjaði ég ekki á þessu að ráði fyrr en eftir að mín eigin börn voru vaxin upp úr svona dóti svo ég ætti ekki á hættu að fólk hefndi sín. Þó man ég reyndar að ég gaf gagnlega barninu leikfangaorgel þegar hún var þriggja ára; bróðir minn tautaði þegar hann sá gripinn ,,Þetta var mikill óvinafögnuður," og reyndist sannmæli.

Ég keypti einmitt mest pirrandi hávaðaleikfangið sem ég fann handa Sauðargærunni (tek þó fram að ég valdi leikfang með rofa svo að hægt er að slökkva á óhljóðunum. Það tekur drenginn örugglega hátt í viku að uppgötva rofann). En svo fórum við saman í aðra dótabúð um helgina og vorum að skoða dót fyrir eins og hálfs árs drengi. Þar rákumst við á enn meira pirrandi leikfang, sem Sauðargæran hreifst að sjálfsögðu mjög af og amma hans ekki síður; þetta var bílstýri með átta mismunandi óhljóðum og drengurinn uppgötvaði að ef maður heldur tökkunum niðri heldur hljóðið endalaust áfram ... Hmm, móðurbróðir hans á eftir að kaupa gjöf handa honum. Kannski vísa ég honum á þetta tæki.

Hver ætti ég svosem að vera annar? Sænski kokkurinn kannski?

	You are Kermit! Though you're technically the star, you're pretty mellow and don't mind letting others share the spotlight. You are also something of a dreamer.
Take the What Muppet Are You? Quiz!

,,Pizza er heimsfrægur ítalskur þjóðarréttur, sem breiðzt hefur út um allan heim. Hann samanstendur af brauðbotni, gaffalbitum eða sardínum, tómötum og osti."
(Eldhúsbókin, mars 1974.)

Gagnlega barnið mitt fæddist einmitt í þessum mánuði, hún er semsagt nokkurn veginn jafngömul pitsumenningunni á Íslandi. Að vísu liðu 2-3 ár þar til ég bragðaði pitsu í fyrsta sinn, en ég var nú líka fyrir norðan og tískustraumar bárust ekki endilega með eldingarhraða yfir Holtavörðuheiði, hvorki í mat né öðru. Og ég man aldrei nokkurn tíma eftir að hafa fengið pitsu með gaffalbitum. Þeir voru annars býsna algengir í mat á þessum árum og munu hafa átt að koma í staðinn fyrir ansjósur (man einhver eftir vínarsnitsel skreyttu með gaffalbita?)

Ég fann fjársjóð í Kolaportinu á dögunum, möppu fulla af Vísi í vikulokin, sem rosknar konur muna kannski eftir. Ótrúlega gaman að skoða þetta. Mataruppskriftirnar eru svona og svona, þótt sumar mundu alveg ganga núna, en útlitið á matnum er glatað og örugglega ekki á leiðinni aftur ,,inn". Tískumyndirnar (þetta er frá því á árunum 1967-71, sirka) gætu aftur á móti sumar hverjar hafa verið teknar í gær. Ég á kannski eftir að vitna eitthvað í þetta á næstunni, og eins Eldhúsbókina, sem ég kom höndum yfir í vor. Því miður er safnið ekki komplett, svo að ef einhver á reyting af þessum blöðum og hefur ekkert við þau að gera, þá yrði ég voða voða glöð.

,,Konan mín vill Kenwood Chef sér til aðstoðar í eldhúsinu ... og ég er henni alveg sammála, því ekkert nema það bezta er nógu gott fyrir hana."
(Auglýsing í Vísi í vikulokin, rétt fyrir jól, um 1970)

Síðasta færsla var bara til að prófa. Af einhverri ástæðu er bloggtextinn ofboðslega lengi að koma upp núna (hjá mér allavega) og þetta virkar eins og síðan sé alveg auð. Eldri færslur eru í sultu líka - en ég geri ráð fyrir (þar til annað kemur í ljós) að þetta komist í lag af sjálfu sér fyrr en varir.

Ég verð hvort eð er í eldhúsinu í dag. Nú er það janúarblaðið - jólin eru semsé löngu búin hjá mér og sultarólin komin í gagnið.

Hmm, veit ekki alveg hvað er í gangi með bloggið mitt en ég er allavega ekki búin að eyða því ...

Ég keypti nýtt tannkrem í gær. Colgate Herbal, sömu tegundina og síðast, hélt ég, en þegar byrjað var að nota það kom í ljós greinilegt jólabragð ...

Við nánari athugun reyndist þetta tannkrem vera framleitt á Indlandi og vera bragðbætt með tulsi, pudina, neem og laung, sem er negull (þaðan kom jólabragðið); hitt mun þýða basilíka, piparminta og karrílauf, að ég held. Ég kann reyndar ekkert í neinu indversku tungumáli en ég fletti þessu upp hjá honum Gernot, hann veit allt svona (íslensku kryddheitin hjá honum eru reyndar á mína ábyrgð). Svo að líklega er þetta ekki sérstök jólaútgáfa af Colgate Herbal, heldur hefur Bónus flutt inn tannkrem bragðbætt í samræmi við indverskan smekk. Fyrri túban var með kamillu-, salvíu-, mintu- og eucalyptusbragði, sem er meira svona vestrænt.

En bragðið á vel við svona um jólin.

Ég var að lesa á norskri spjallrás hvað fólk þar ætlaði að hafa í jólamatinn. Það var nú ekki mjög fjölbreytilegt. Pinnekjøtt, rifjasteik, kjötbollur, bjúgu, soðinn þorskur (en lítið um lútfisk). Súrkál, rauðkál og soðnar kartöflur með. Ekkert af þessu freistar mín verulega - sem jólamatur, allavega - en auðvitað er þetta spurning um jólahefðir og venjur fyrst og fremst. Þó man ég eftir könnun á annarri norskri vefsíðu fyrir jólin í fyrra, þar sem um 60% sögðust helst vilja Pizza grandiosa (eitthvert sérnorskt pitsufyrirbæri) á aðfangadagskvöld. Allavega frekar en pinnekjøtt.

Það er allavega ekki mikið um nýjungar þarna. Ég man líka að hér á árum áður keypti ég yfirleitt eitthvað af norskum, dönskum og sænskum vikublöðum fyrir jólin til að fá uppskriftir að jólakökum og jólamat. Ég hætti að kaupa norsku blöðin þegar það rann upp fyrir mér að það voru alltaf sömu uppskriftirnar í þeim, ár eftir ár, sama hvaða blað maður keypti - í kökublöðunum voru alltaf goro, sirupsnipper, krumkaker, bordstabelbakkels, fattigmenn, berlinerkranser, smultringer og piparkökur. Og eiginlega ekkert annað. Og allar uppskriftirnar næstum alveg eins.

Það er engin alminleg jólafasta nema ég hafi heyrt Skrámur skrifar jólasveininum einu sinni. Og þar sem ég hef það fyrir prinsipp að kveikja ekki á útvarpi nema rétt á blámorgnana á þessum árstíma til að sleppa við öll þessi andskotans jólalög, þá þarf ég að spila það fyrir mig sjálf. Eins gott að efnafræðistúdentinn fór út í skúr á dögunum og sótti gamla plötuspilarann, því að við eigum þetta bara á vínil.

Eldfjallinu tókst um helgina að hrinda í framkvæmd plani sem er búið að vera lengi í undirbúningi. Hugmyndin kviknaði hjá henni snemma í sumar og var svona:

1) Við kaupum sjálflýsandi límmiða með draugamyndum. (Þeir fundust í kjallarabúðarholu á Rimini, af öllum stöðum.)
2) Við bíðum þangað til fer að verða dimmt seinnipart dagsins. (Sem er núna.)
3) Við spæjum hvenær efnafræðistúdentinn (sem gekk reyndar undir nafninu kórdrengurinn þegar planið var samið) ætlar í bað (auðvelt: drengurinn er mjög hreinlátur).
4) Við laumumst inn áður en hann fer ofan í og límum draugalímmiða á vegginn.
5) Þegar hann er farinn ofan í slökkvum við ljósið (slökkvarinn er frammi á gangi).
6) Hann verður svo hræddur við draugana að hann skrækir og pissar næstum í baðvatnið.
7) Við hlæjum okkur máttlausar.

Planið svínvirkaði náttúrlega, enda efnafræðstúdentinn vel undirbúinn og upplýstur um sitt hlutverk.

Náttúrlega tókst mér ekki alveg að standa við áætlunina frá í gær þar sem grunnliturinn kláraðist og ég þurfti að bíða eftir að það væri opnað í Brynju - reyndar var ég smeyk um að þeir mundu ekki hafa opið á sunnudegi en auðvitað brugðust þeir mér ekki, blessaðir. Svo tók ég borinn minn - ég er nefnilega svo mikill kvenkostur að ég á ekki bara juðara, heldur rafmagnsbor og stingsög líka - og festi upp nokkra hluti sem ég hef lengi ætlað að festa upp. Svo að ég er ægilega stolt af sjálfri mér. Efnafræðistúdentinn er hinsvegar eitthvað að tuða en ég tek ekki mark á honum frekar en venjulega. Hann er reyndar sérlega óhress með að ég spreyaði hveitikrukkuna koparlita, það fer eitthvað í hans fínustu. Ég er að reyna að segja honum að það sé ýmislegt asnalegra við þessa hveitikrukku en liturinn - það stendur til dæmis SÍLD utan á henni með stórum stöfum - en hann hlustar ekki á móður sína.

Annars vorkenni ég þeim sem þyrfti að elda leiðsagnarlaust í mínu eldhúsi því þar er ýmislegt undarlega merkt. Það stendur til dæmis Sesamfræ á kartöflumjölskrukkunni, Gular baunir á pistasíukrukkunni og Annað á hrásykurkrukkunni en krukkan sem á stendur Sykur er venjulega full af hnetum. Sykurinn er svo í allt annarri krukku. Eiginlega merkilegt að ég skuli ekki hafa villst oftar á þessu sjálf - stærsta óhappið sem ég man eftir var þegar ég tók feil á sósulit og rauðum matarlit og litaði jólasósuna rauða, eins og ég var að segja frá í síðasta Gestgjafa.

Þetta er semsagt búin að vera drjúg helgi, enginn jólabakstur nema piparkökurnar (búin að segja að baksturinn verði trúlega með minna móti) en ég í framkvæmdum á fullu (mjög óvenjulegt) og svo fór ég með gagnlega barninu mínu og báðum barnabörnunum í búðir á laugardaginn og kláraði jólagjafainnkaup - eða ákvað allavega hvað ég ætlaði að kaupa. Svo að ég er í góðum málum. Nema æi, ég var víst búin að lofa einhverjum mönnum út í bæ að gera eitthvað sem ég hef verið að trassa ... Sjáum til á eftir þegar ég er búin að horfa á Depardieu.

Þegar ég tók eldhúsið mitt í gegn fyrir tveimur árum var ég komin með svo gjörsamlega yfir mig nóg af iðnaðarmönnum að ég eiginlega gafst upp áður en verkinu lauk og í staðinn fyrir að setja flísar fyrir ofan eldhúsbekkina tók ég málingarpensil og málaði flísar - nei, ég málaði gróft óreglulegt netmynstur með ljósgrænum lit yfir dökkgrænan. Svona til að segja ,,það eiga að koma flísar hér, einhvern tíma". En svo komu aldrei neinar flísar og fullt af fólki sem hefur komið er búið að dást að hvað þetta sé frumlegt hjá mér - ég er viss um að Vala Matt mundi falla í stafi ef hún sæi eldhúsveggina. Sjálf var ég hins vegar orðin hundleið á þessu. En ég nenni ekki að flísaleggja, ég er svo lítil framkvæmdamanneskja og auk þess mundi ég örugglega velja einhverjar litskrúðugar eða framúrstefnulegar flísar sem ég yrði orðin dauðleið á eftir tvö ár en tími ekki að skipta um næstu tíu eða fimmtán.

Þannig að ég fékk hugljómun í dag þegar ég var að ganga á Laugaveginum - flestar meiri og minni háttar ákvarðanir lífs míns síðustu tuttugu árin hafa verið teknar á Laugaveginum af einhverri ástæðu - skaust inn í Brynju og keypti tvo úðabrúsa, með fagurgrænu og koparlitu lakki, og fór svo heim, límdi dagblöð á vaskabekkinn og allt í kring og skipti um mynstur, núna eru þetta litlir ferningar og laufblöð. Hafði mynstrið frekar óreglulegt vegna þess að þá get ég haldið því fram að mér finnist smart að hafa það svona (ég er klaufi og tækist aldrei að hafa það alveg reglulegt hvort eð er), og ég er sjálf frekar sátt við árangurinn og klára líklega afganginn af eldhúsinu á morgun. Helst áður en efnafræðistúdentinn vaknar, hann fullyrðir að hann fái bæði hausverk og astmakast af lyktinni. Sem er sjálfsagt rétt hjá honum en heilinn í mér er svo steiktur að ég finn ekki fyrir neinu.

Annars er efnafræðistúdentinn ekkert ánægður með framkvæmdir móður sinnar, segir að vinir sínir hafi flestir verið stórhrifnir af gömlu veggskreytingunni og þótt hún mjög artí, sem þessi nýja er víst ekki. Sama er mér, þetta er mitt eldhús og ég er búin að komast að þeirri niðurstöðu að ég vil hafa það þannig að ég geti breytt því þegar mér sýnist. Það er nefnilega örstutt niður í Brynju og svona úðabrúsar eru til þess að gera hræódýrir. Eins og ég komst að þegar mig langaði í stállitan ísskáp í hitteðfyrra en sparaði mér sjötíu þúsund með því að spreyja þann gamla hvíta. Hmm, reyndar er kominn tími á að gera eitthvað skemmtilegt við hann.