Mér brá snöggvast allsvakalega þegar ég leit út á svalirnar mínar í hálfrökkrinu í morgun. Þarna lá einhver strangi sem ég kannaðist ekkert við, langur og nokkuð sver og vafinn í hvítt plast - ég get svarið að það fyrsta sem mér datt í hug var lík, en það var kannski vegna þess að ég var að lesa James Patterson fram á nótt á meðan ég beið eftir skinkunni. Torkennilegir hlutir sem birtast óvænt á svölunum hjá mér eru yfirleitt komnir af svölunum hjá Skara og Evu Maríu en ég ætla nú ekki að halda því fram að mér hafi komið í hug að annaðhvort þeirra hefði hreinlega drepið hitt í nótt og ætlað að kasta fórnarlambinu út í garð til að grafa það eða fela í skúrnum (ekki í fyrsta sinn sem skúrinn sá er notaður til að fela verksummerki um glæp) en pokinn hefði óvart hafnað á svölunum mínum. Kannski hefði það verið næsta rökrétta hugsun, ég veit ekki, en ég get svarið að í smástund hafði ég ekki minnstu hugmynd um hvað pokinn innihélt og kannaðist ekkert við hann. Svo mundi ég að þetta er jólatréð mitt.

Violets are Blue er annars hundléleg bók. Roses are Red var ekki góð, þessi er verri.