Yfirleitt er ég nú frekar geðgóð kona og ósköp huppleg við vini efnafræðistúdentsins þegar þeir stinga inn nefinu, býð þeim kaffi og aðrar góðgjörðir þegar þannig stendur á, eða tek þeim að minnsta kosti fremur hlýlega.

En ekki þegar þeir hringja dyrabjöllunni klukkan tæplega fjögur að nóttu þegar hann er að fara í próf daginn eftir. Þá er ég ekkert sérlega glaðbeitt og tæpast einu sinni kurteis. Eiginlega alls ekki.

Hið sama gildir þegar þeir hringja um miðja nótt af þjóðhátíð í Vestmannaeyjum bara til að láta vita hvað er mikið fjör. Reyndar held ég að drengurinn sem það gerði hafi ekki sést hér síðan.