Boltastelpan á afmæli á sunnudaginn (búhú, barnabarnið mitt er að verða tíu ára, svakalega er ég orðin gömul) og ég þarf víst að fara að leita að afmælisgjöf handa henni. Býst reyndar ekki við að það verði mikil leit, mér var tilkynnt það strax í vor að hana vantaði nýja línuskauta, það væri sko ekki hægt að nota þá gömlu lengur, enda eru þeir bleikir og með mynd af Barbie og engin stór stelpa með sómatilfinningu getur látið sjá sig á svoleiðis. Þannig að sennilega fæ ég hana til að koma með mér í búðir (ef hægt er að finna tíma fyrir slíkt á milli handbolta-, fótbolta- og leiklistaræfinga) og velja línuskauta. Svo þarf ég að fá hana til að gera jólaóskalista, hún er komin á þann aldur að fólk er í vandræðum með að finna gjafir handa henni. Svona stórar stelpur eru að mestu hættar að leika sér að dóti.

Litli bróðir hennar er aftur á móti ekkert vandamál. Að vísu eru foreldrarnir búnir að mælast til þess að honum verði ekki gefnir fleiri bílar að sinni, en hitt aðaláhugamálið hans er eldamennska og það er alltaf hægt að gefa honum eldhúsdót. Hann veður alltaf beint í pottaskápinn hjá mér í leit að leikföngum og er sérstaklega hrifinn af aflanga fiskipottinum mínum. Svo var hann hér hjá mér í vinnunni á dögunum, fór með mér inn í Gestgjafaeldhúsið, leit í kringum sig, sá engan líklegan pottaskáp, horfði hneykslaður á mig og spurði: ,,Kar eru pottarnir?" Varð svo voða glaður þegar ég gat sýnt honum að hér á bæ eru pottarnir geymdir í skúffum.

Annars kunna foreldrar hans mér engar þakkir fyrir að hafa kennt honum að mala kaffi í rafmagnskaffikvörninni minni, hann grenjaði víst í klukkutíma heima hjá sér á dögunum og tautaði ,,mala kaffi, mala kaffi" - en þar er engin kaffikvörn til.