Það helltist yfir mig áðan skyndileg löngun í almennilegt risotto. Svona risotto þar sem ég stend yfir pottinum og hræri nokkurn veginn stöðugt í 20-25 mínútur, svo að grjónin verði mjúk og rjómakennd en samt enn með ,,biti", svolítið þétt undir tönn, eins og risotto á að vera. Með kryddjurtum, parmigiano, smjöri, hvítvíni ... Mmmm.

Efnafræðistúdentinn tekur mjög jákvætt í þetta. Annaðhvort væri nú. Gott risotto er ,,comfort food" í toppklassa (ég stoppaði við og hugsaði mig um hvort væri mótsögn í þessu en nei, alls ekki).

Gallinn er að það er ekki nema botnfylli í risottogrjónakrukkunni heima. Þannig að möguleikarnir eru tveir: 1) Koma við hjá Jóa í Ostabúðinni á heimleiðinni og gá hvort hann á ekki eitthvað af carnaroli, sem eru bestu risottogrjón sem ég hef notað 2) Kaupa eitthvað annað (lamb, kjúkling, jafnvel þorsk) og hafa risottoið sem meðlæti. Báðir kostirnir eru nokkuð álitlegir. Læt það líklega ráðast af því hve snemma (seint) ég verð búin að vinna.