Kolla skrifar um gömlu góðu barnabækurnar í Fréttablaðinu í dag. Þarna sé ég marga gamla kunningja en af hverju er ekkert minnst á Tom Swift og þá félaga Örn og Donna? Mér fannst þeir alltaf miklu skemmtilegri en Frank og Jói. Svo var náttúrlega Haukur flugkappi, lögregla loftsins, og einhverjir aðrir slíkir - Benni, Níels flugmaður, kannski fleiri. Líklega ekki skrítið að stráka hafi dreymt um að vera flugmenn áður fyrr, ég held að það hafi minnkað. Veit samt ekki hvort Árni í Hraunkoti átti nokkurn þátt í því, enda flaug hann bara þyrlu (eða þyrilvængju?) og það var ekki nándarnærri eins flott.

Og ef farið er út í stelpubækurnar, þá sakna ég Möttu-Maju hinnar norsku, sem hét víst Mette-Marit, átti sér hálfgerða Öskubuskusögu eins og nafna hennar krónprinsessan og endaði sem fræg filmstjarna. Mig minnir samt að hún hafi gifst æskuástinni en ekki einhverjum prinsi. Kannski þarf maður að vera kominn á fimmtugsaldur til að muna eftir henni. Hjúkrunarkonan Rósa Bennett var líka mikið lesin.

Flestar eða allar persónur í mörgum þessara bóka voru reyndar fullorðið eða hálffullorðið fólk. Það verður þó ekki sagt um bækur Enid Blyton, þar voru fullorðnir aldrei annað en aukapersónur og oftast mjög litlausar (Kjartan frændi í Fimmbókunum kannski undantekning). Og svo má ekki gleyma Kim-bókunum, sem mér þóttu frekar skemmtilegar. Þótt Larsen lögregluþjónn, velviljaður en ekki of skarpur og þrælkúgaður af gribbunni systur sinni, sé langeftirminnilegasta persónan úr þeim bókum.

En lífsspeki Gríms grallara er enn höfð í hávegum í minni fjölskyldu á ýmsum sviðum daglegs lífs.