Einhvern tíma fyrir mörgum árum, þegar gagnlega barnið var um það bil þrettán ára, var ég að sjóða hrossabjúgu í kvöldmatinn. (Þetta var löngu áður en ég gerðist matargúrú, ég var hagsýn húsmóðir og eldaði það sem manninum mínum fannst gott.) Maturinn var nokkurn veginn tilbúinn og allir svangir en þá hringdi síminn og ég svaraði. Á meðan ég stóð við símann frammi á gangi rölti gagnlega barnið inn í eldhús og leit ofan í pottinn, þar sem stórt upphringað hrossabjúga mallaði í fitugu soði. Bústið og úttútnað.

Ég veit ekki um ykkur en það eru ýmsir í minni fjölskyldu sem standast ekki slíka sjón. Hvort sem það er forvitni sem ræður (hvað gerist ef ég pota í þetta?) eða eintómt handæði, að geta ekki séð hlutina í friði - hvorttveggja getur mætavel staðist. Allavega var þetta gagnlega barninu um megn, hún greip gaffal eða prjón og stakk í bjúgað. Þar sem þrýstingur hafði myndast inni í því við suðuna spýttist heit gusa, blanda af fitu og soði, yfir hana. Ég heyrði hálfniðurbælt óp en vissi ekki hvað hafði gerst; svo hljóp stúlkan framhjá mér og inn á bað. Ég áttaði mig ekki á hvað var í gangi og lauk samtalinu hin rólegasta en leit svo inn á bað. Þar stóð hún við vaskinn og reyndi að nudda fitubletti úr peysunni sinni. Hún sagði mér hvað hafði gerst en þegar ég leit framan í hana sá ég að peysan var ekki það eina sem hafði orðið fyrir árás hrossabjúgans; það var greinilegt að vinstri hluti andlitsins, frá hársrótum niður á háls, hafði fengið á sig stærstu gusuna. En hvernig sem á því stóð fann hún ekki fyrir neinum sviða og talaði bara um peysuna.

Ég hringdi á leigubíl, bleytti handklæði í köldu vatni og hélt við andlitið á henni. Hún var enn að mótmæla því á leiðinni upp eftir að hún hefði brennst en þá var húðin farin að leka niður kinnina - eða það sýndist sjokkeraðri móðurinni allavega, að minnsta kosti var ljóst að hún var illa brennd. Uppi á slysavarðstofu var hún drifin beint upp á bekk og lögð á ís, þ.e. ísmolapökkum var raðað á allan vinstri hluta höfuðsins og þannig var hún látin liggja í tvo klukkutíma. Þá var hún reyndar farin að viðurkenna að líklega væri peysan minnsta málið.

Það merkilega var að bæði mér og henni fannst þetta - meira að segja þá - meinfyndið í aðra röndina. Læknirinn sem sinnti henni (Bói litli - fyrir gamla MA-inga) fann það og sló á létta strengi þótt ég heyrði á honum að hann var alls ekki viss um að hún slyppi ósködduð frá þessu. Hún var satt að segja farin að líta út eins og frekar óhugnanleg ófreskja úr hryllingsmynd - það er að segja frá vinstri hlið, hægra megin sá ekki á henni. Og brunasárin, sem ekki var búið neitt um, áttu eftir að versna næstu dagana. Þegar ég horfði á andlitið á henni tveimur dögum eftir óhappið var ég sannfærð um að hún ætti eftir að vera með áberandi ör í andlitinu til dauðadags. Þá var mér ekki hlátur í hug.

En svo fór þetta að lagast. Það var í endurkomu, viku eða tíu dögum eftir bjúgnaslysið, sem kandídatinn fékk hláturskastið þegar hún lýsti óhappinu fyrir honum. Og eftir mánuð var ekkert að sjá.

En hún hefur ekki borðað hrossabjúgu síðan. Og ég er ekki viss um að ég hafi eldað þau. Ef ég hefði fjármálavit hefði ég náttúrlega farið í mál við bjúgnaframleiðandann fyrir hönd hennar og látið dæma okkur margar millur í skaðabætur. Eða allavega fengið peysuna borgaða.