DV var eitthvað að slá því upp fyrr í vikunni að þriðja hvert barn gæti ekki lesið sér til gagns. Þegar maður rýnir betur í fréttina á bak við stríðsfyrirsögnina kemur reyndar í ljós að þarna er verið að tala um þriðja hvert sjö ára barn, þ.e. við lok annars bekkjar. Er það svo slæmt? 50% af mínum börnum gátu ekki lesið sér til gagns á þeim aldri. Viðkomandi barn sá heldur enga ástæðu til þess að læra að lesa, þar sem ég las fyrir það á hverju kvöldi. Þegar ég hætti því í miðri mjög spennandi sögu og bannaði öllum að lesa fyrir barnið varð það fluglæst á tveimur dögum.

Jú, auðvitað ætti barn að vera orðið stautfært eftir tveggja ára skólagöngu. Mikil ósköp. En ég er ekkert viss um að þetta sé verra en það var, eins og skilja mátti á DV. Ekki miðað við að það er búið að taka burtu helsta hvatann sem mörg börn höfðu til að læra að lesa með þessari fjandans talsetningu (ókei, hún á rétt á sér í smábarnamyndum og kannski sumum öðrum). Ég var reyndar aldrei í sjö ára bekk, byrjaði mína skólagöngu tæpra ellefu ára, og þá voru ekki allir orðnir vel læsir.

Svo kenndi ég einn vetur eftir stúdentspróf í ónefndu sjávarplássi úti á landi. Í tólf ára bekknum þar voru tólf nemendur. Af þeim voru þrír ólæsir. Sem var kannski ekkert skrítið. Þeir fengu nýja ómenntaða kennara á hverju hausti og sérkennsla eða stuðningur var af mjög skornum skammti.