Ég fer stundum í boð og samkomur þar sem ýmiss konar fingrafæði og pinnamatur er í boði. Þetta er frekar misjafnt að gæðum, sjaldan beinlínis vont en stundum fremur bragðlítið eða óspennandi. En fingrafæði og aðrir svona smábitar eiga helst að vera bragðmiklir, gjarna bragðsterkir. Þetta brot úr grein eftir Rowley Leigh, sem ég rakst á í Daily Telegraph, finnst mér hitta beint í mark:

,,Canapés should zing. They should be little mouthfuls of something intense rather than something bland; something that asserts itself through the miasma of raised voices, rum punch and shrieking laughter and, above all, something that makes you want to carry on: to carry on nibbling, carry on drinking and carry on standing around talking nonsense."

Svona fingrafæði, þar sem maður tekur aðeins einn munnbita í einu, má nefnilega vel vera dálítið bragðmeira - meira chili, meira krydd af ýmsu tagi, og síðast en ekki síst meira salt - heldur en réttir sem borðaðir eru í stærri skömmtum. Auðvitað ekki svo sterkir að logarnir standi út úr gestunum eða svo saltir að þeir svolgri veigarnar eins og berserkir - en með bragði.

Bara ábending ef þið ætlið að vera með partí einhvern tíma um hátíðarnar.