Ég er átta eða níu ára, það er sumar. Ég er reið við allt og alla: Mömmu, systkini mín, afa og frændur. Kannski ekki Hénna afabróður minn, ég er aldrei reið við hann. En alla aðra á bænum.

Af hverju ég er reið ? það er löngu glatað í minningahafinu. Skiptir heldur ekki máli. En ég er mjög reið, ég vil ekki búa lengur á þessum leiðinlega bæ með þessu leiðinlega fólki. Svo að ég ákveð að strjúka að heiman. Það gera krakkar stundum í bókunum sem ég hef verið að lesa og það fer alltaf vel. Það kemur einhver og bjargar þeim frá vonda fólkinu. Og ég geng af stað án þess að kveðja kóng eða prest. Maður lætur ekkert vita af því að maður sé að strjúka, svo mikið veit ég. Vonda fólkið mundi örugglega reyna að koma í veg fyrir það þótt það ætti eiginlega að vera dauðfegið að losna við mann.

Ég geng af stað niður brekkuna og alla leið niður að Garði, þar sem Djúpadalstúninu sleppir. Það er ekki svo langt núna þótt það hafi verið óravegur fyrir stuttu síðan. Framundan eru stórgrýttar og gróðurlitlar Dalsáreyrarnar. Yfir þær liggur hræðilega vondur vegur, varla meira en vegarslóði. Ég fylgi honum. Þetta er dálítið löng leið og ekkert sérlega þægileg fyrir fætur í gúmmískóm en ég er samt lítið farin að þreytast. Aftur á móti er ég smám saman að átta mig á því að það er meira vesen að strjúka en ég hafði gert mér grein fyrir. Ég er nefnilega óðum að nálgast Miðgrund og þar þarf ég að taka ákvörðun: Út-Blönduhlíðin eða Fram-Blönduhlíðin? Í hvora áttina á ég að beygja? Hvert er ég að strjúka? En ég ýti þessum hugsunum frá mér í bili.

Loksins er ég komin að þjóðveginum og tími stórra ákvarðana er að renna upp. En við vegamótin standa Miðgrundarbræður, Steini og Gotti. Hjá þeim stendur þriðji maðurinn, nýstiginn út úr Fiat Station-bíl sem sveigt hefur verið inn á afleggjarann. Þessi maður er hann pabbi. Það er laugardagur, hann er að koma heim eftir að hafa verið að vinna úti á Krók alla vikuna. Og hann verður mjög glaður að sjá mig, heldur að ég hafi lagt það á mig að ganga alla þessa leið til að taka á móti honum.

Á sömu stundu legg ég öll strokuáform á hilluna. Pabbi er að koma heim. Ég sest upp í bílinn hjá honum og við ökum grýttan vegarslóðann heim að Djúpadal. Ég segi pabba á leiðinni að ég hafi verið að strjúka en held að hann trúi mér ekki alveg. Allavega er aldrei minnst á það meir.

Hann pabbi er áttræður í dag. Og þegar ég lít til baka, þá rennur upp fyrir mér að hvenær sem ég hef lagt út á einhverjar ótroðnar slóðir, einhverja refilstigu lífsins, þá hefur sú vissa alltaf blundað innra með mér að þegar á reyndi gæti ég treyst því að hann stæði við enda vegarins, tilbúinn að flytja mig aftur heim. Ég hef kannski ekki oft þurft á því að halda. En vissan er góð.