Lestrarþyrstir krakkar sem ólust upp fyrir daga sjónvarpsins lásu líklega gjarna nokkurn veginn hvað sem var ef það varð á vegi þeirra, ég tala nú ekki um ef þau áttu heima á afskekktum sveitabæ og höfðu ekki úr öðru lestrarefni að velja en því sem til var á heimilinu. Alveg sama hvort það voru barnabækur, dönsku blöðin, sænskar sveitalífssögur eftir Margit Söderholm, ritsafn Jónasar Hallgrímssonar, saga Framsóknarflokksins, Frelsið eða dauðinn eftir Kazantzakis, ljósmóðurfræði frá átjánhundruðogeitthvað, tuttugu binda ritsafn Rafaels Sabatini (alltaf haldið upp á Sabatini síðan, einkum þó Blood skipstjóra), 100 kokkteiluppskriftir, sem mun hafa verið fyrsta uppskriftabókin sem ég las (og Gunna heldur fram að hafi verið fyrsta bókin yfir höfuð), Handbók bænda, Nýjar kvöldvökur eða yfirleitt nokkuð annað lestrarhæft sem til var í Djúpadal. Þó man ég eftir að hafa gefist upp á bók sem hét Vísindi nútímans og ekki komst ég heldur mjög langt í gömlu biblíunni með gotneska letrinu, enda var það ekki fyrr en ég var orðin fullorðin sem afi fletti henni svo langt aftur að hann rakst á mynd af Krupskaju (konu Lenins), sem hafði legið einhvers staðar falin á milli minni spámannanna, og var talið fullvíst að hún hefði legið þar síðan amma dó 1930; hún var úr húsvískri bolsévikkafjölskyldu og nokkuð öruggt að enginn annar heimilismaður í Djúpadal hefur nokkru sinni átt Krupskajumynd í fórum sínum. Afi gaf mér náttúrlega þessa mynd.

En ein af mínum eftirlætisbókum í þessu samsafni var Undir gunnfána lífsins, kaflar úr sögu læknavísindanna. Hana las ég spjaldanna á milli og fræddist mikið; nokkurn veginn allt sem ég veit enn í dag um beriberi, hjartakveisu, sýfilis, heimakomu, beinkröm og fjölda annarra sjúkdóma er komið úr henni. Og þarna fræddist ég semsagt um Langerhanseyjarnar. En það get ég svarið að ekki datt mér í hug í alvöru að þær væru svarið við getrauninni hjá Begga.