Það er eitthvert helvítis hundkvikindi hérna frammi (já, ég er í vinnunni, reyndar ekki vegna þess að mér væri farið að leiðast svo mikið en mig vantaði bók sem er hér). Skil ekki hvað fólk er að draga hunda með sér í vinnuna, það ætti að vera bannað.

Ef einhver dregur þá ályktun að mér sé ekkert sérlega vel við hunda, já, þá er það hárrétt. Ég er alin upp innan um hunda en hef alltaf haft á þeim illan bifur síðan þeir eyðilögðu einu brúðuna sem ég átti þegar ég var fimm ára eða svo. Ég hafði skilið hana eftir í brúðuvagni frammi á gangi og þeir náðu í hana og nöguðu hana alla svo að hún var ónýt. Ég grét svo mikið að mamma fór og náði í fínu brúðuna sem hún átti þegar hún var lítil og hafði geymt allan tímann og gaf mér. Ég tók gleði mína á ný. Daginn eftir náðu hundarnir í hana líka.

Síðan hefur mér verið illa við hunda.

Reyndar er mér heldur ekkert sérlega vel við ketti, páfagauka, kanínur, hamstra, naggrísi, gullfiska, geitunga, húsflugur, kóngulær, silfurskottur eða blaðlýs. Eða nokkurt það lífsform sem fólki dettur í hug að hafa í hýbýlum sínum eða kemur sér þangað sjálft. Fyrir utan mannfólk, náttúrlega. Eða við nánari athugun er mér ekkert endilega vel við mannfólkið heldur, en það er meira einstaklingsbundið.

Hestar, kýr og kindur eru aftur á móti ágætisskepnur.