Einhvern tíma á sólríkum vordegi fyrir þónokkrum árum heyrði ég viðtal í útvarpi við ungan mann (gæti hafa verði Maríus Sölva eða Páll Óskar) sem var að segja frá því að þegar hann vaknaði um morguninn áttaði hann sig allt í einu á því að nákvæmlega eina erindið sem hann átti á fætur þennan daginn var að fara að sækja nýju símaskrána. Þá var honum nóg boðið, hann fór og keypti sér farseðil til Kaupmannahafnar og var á leið þangað daginn eftir.

Einmitt svona leið mér í morgun. Ég þarf að vísu ekki að sækja símaskrána, þau mál eru í lagi eftir að efnafræðistúdentinn var sviptur símaskrársækisembætti sínu vegna vanrækslu, en það eina sem ég hef á dagskránni í dag er að fara með eitt bréf í póst. Ég er semsagt orðin hundleið á að vera í sumarfríi, ekki síst núna þegar enginn annar er í fríi.

Ég mundi kaupa mér farseðil einhvern fjandann ef ég hefði efni á því en ég er að spara fyrir nýjum ísskáp. Það er svosem alveg hellingur sem ég gæti gert. Ég ætlaði að mála einhverja veggi og vinna einhver verkefni fyrir menn úti í bæ. Ég ætlaði að endurraða bókasafninu í hundrað og átjánda skipti. En ég nenni því ekki.