Mig langar til Krítar í fyrramálið með gagnlega barninu og fjölskyldu hennar. Mig langar að sitja undir sólhlíf á næstum alauðri strönd í lítilli vík á Akrotiri-höfða, horfa á klettana þar sem Anthony Quinn dansaði Zorbadansinn, lesa reyfara, byggja sandkastala með Boltastelpunni og Sauðargærunni. Mig langar að byrja morgnana á smábolla af kolsvörtu rótsterku dísætu sjóðheitu grísku kaffi, fimm metra frá himinbláu Eyjahafinu. Mig langar að ganga á kvöldin um þröngar göturnar í Chania, finna veitingastað í rústum af tyrknesku baðhúsi eða gömlu klaustri, byrja á tzatziki, daktyla-brauði og ólífum, svo grískt sveitasalat, síðan kannski grillaður sverðfiskur eða kalamari, kannski stifado eða tómata eða eggaldin fyllt með hrísgrjónum og kjöti, kryddað með rigani og mintu. Vín úr víngarði veitingamannsins með og heimabruggað raki á eftir. Mig langar að rölta um krossbyggða markaðshöllina, þar sem maður rekst kannski skyndilega á íslenskan saltfisk innan um fullar fötur af nýtíndum sniglum sem allt í einu skríða af stað, flegna nautshausa og ólífuolíu frá munkunum í Aiya Triada. Mig langar að standa á bryggjuendanum í Paleohora í heitri golunni sunnan frá Líbýu og Sahara og horfa niður í sjóinn sem er svo tær að það er hægt að telja hverja steinvölu á botninum. Hvergi hefur mér fundist veröldin standa jafnmikið í stað; það er ekki alltaf slæmt.

En ég fer víst ekki neitt í fyrramálið, nema vestur á Seljaveg í vinnuna.