Hann Úlfur dóttursonur minn, betur þekktur hér sem Sauðargæran, er afskaplega ánægður með nafnið sitt og stoltur af því. Um þessar mundir á hann til að haga sér eins og Denny Crane og nefna sjálfan sig í tíma og ótíma. Það er ekki bara ,,á ég að hjálpa þér, amma?" heldur ,,á ég Úlfur að hjálpa þér," eða jafnvel ,,á ég Úlfur Árnason að hjálpa þér".

Hann er líka afskaplega hrifinn af úlfamyndum og öllum úlfasögum og þykir ekki verra að úlfurinn sé hið versta kvikindi og fái makleg málagjöld og hörmulegan dauðdaga. Finnst að vísu vissara að hnykkja á því af og til þegar sögurnar eru sagðar að þetta sé sko vondi úlfurinn, ,,ekki ég góði Úlfurinn". Ef ég býðst til að segja honum eina sögu velur hann nánast undantekningalaust söguna af Rauðhettu og finnst fátt skemmtilegra en ef ég þykist ruglast og blanda saman vonda og góða úlfinum.

Úlfurinn og kiðlingarnir sjö er líka skemmtileg saga en ég held að skemmtilegastar þyki honum þó bullusögur sem ég byrjaði að segja þegar efnafræðistúdentinn var mjög ungur og eru um vondu úlfana Kristmund og Vilmund, sem ræna börnum til að éta, og góða úlfinn Lúskemborg sem bjargar þeim á síðustu stundu. Kristmundur og Vilmundur enda venjulega á ruslahaugunum.

Ég held reyndar að honum þyki bara mjög gott að eiga grimmt villidýr að nafna. Sjálfur er hann með óttalegt hérahjarta og flýr gólandi upp á stól ef hann heldur sig sjá pöddu. En talar digurbarkalega um eigin hreysti þess á milli.

Datt þetta í hug þegar ég las þetta hér ...