Ég hef aldrei átt grimman dverghamstur og ekki börnin mín heldur. En einu sinni var geðveik kanína í óhreinatauskörfunni eins og áður hefur verið sagt frá - eða reyndar var hún tiltölulega heilbrigð þá miðað við það sem síðar varð.

Á mínu heimili hafa líka verið páfagaukar. Upphaflega var þetta par sem hét Tristan og Ísold. Tristan drapst en Ísold sprakk ekki úr harmi. Hún fékk nýjan kall sem mig minnir að hafi heitið Mikhail Gorbatsjov. Hann drapst líka. Þá kom enn nýr kall sem hlaut hið virðulega heiti Úlrik Kristján Gullinljón, þar sem gagnlega barnið var á þeim árum mjög áhugasamt um Kristján fjórða og allt hans slekti. Hann lifði en Ísold drapst. Örlög Úlriks urðu þau að hann slapp úr búri sínu, flaug á brott og hvarf og allir urðu jafnfegnir en ég er ekki viss um að gleði Úlriks yfir frelsinu hafi enst lengi.

Við áttum líka köttinn Kanil sem reyndist vera Kanilla. Hún dó vofeiflega og var mikið grátið yfir henni. Ég grét samt ekki neitt, enda var hún kettlingafull þegar hún drapst og þetta sparaði mér hellingsvesen.

Efnafræðistúdentinn passaði einu sinni stóran páfagauk um tíma og sat næstum uppi með hann. Þetta kvikindi var mjög hávaðasamt og sennilega hefði ég hent þeim báðum út ef páfagaukurinn hefði ekki verið sóttur mjög óvænt. Ég sit enn uppi með efnafræðistúdentinn.

Ég er á móti gæludýrum.