Sverrir Páll er að rifja upp miningar úr norðlensku rafmagnsleysi. Ekki síst rafmagnsleysinu sem fylgdi snjókomunni miklu fyrir sléttum þrjátíu árum, sem ég nefndi einmitt hér um daginn. Ég var reyndar ekki á Akureyri þá, var kasólétt heima á Króknum, en man þó eftir rafmagnsleysi oftar en einu sinni á menntaskólaárunum og þekki vel stemmninguna sem hann er að lýsa. Man eftir briddsspilamennsku við kertaljós í setustofunni á Vistinni, Black Beauty og þeim stöllum að bera fram brauð og álegg í myrkvuðu mötuneytinu, hópi af fólki inni á herbergi Skútunnar á Spena að rýna í Peanuts-bækur við týruna af nokkrum kertaljósum og bölva kaffileysi ...

Sennilega eru ansi margir sem skilja ekki svona nostalgíu. Vissulega er maður býsna háður rafmagni og óþægilegt að vera án þess, þótt um skamman tíma sé. En ég hefði samt ekkert á móti því þótt rafmagnið færi stöku sinnum af í skammdeginu. Ég þyrfti heldur ekki að vera kaffilaus á meðan, hita bara vatn á gasinu.